Δυστυχώς κάνετε το αίσθημα του κόσμου χειρότερο αγαπητοί μου

Είναι πλέον εδραιωμένη και πάγια τακτική η οποία χρησιμοποιείται στην πολιτική σκηνή της Κύπρου: όταν ένα πολιτικό κόμμα, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση κ.ο.κ. βρίσκεται υπό κατηγορία ή αμφισβήτηση απλώς επικαλείται το επιχείρημα πως πρώτος κάποιος άλλος έκανε το λάθος (συνήθως πρόκειται για αυτόν που εκσφενδονίζει τις κατηγορίες εναντίον του κατηγορούμενου) και μάλιστα το έκανε πολύ χειρότερα και με μεγαλύτερο κόστος για τη χώρα. Το έχουμε βιώσει ως τακτική σε μεγάλο βαθμό ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, καθώς για ό,τι κακό συμβαίνει, συνήθως η νυν κυβέρνηση ανατρέχει στη διακυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια. Τρανό παράδειγμα η προχθεσινή απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου στο ΑΚΕΛ, το οποίο κατηγόρησε το Προεδρικό πως ήρθε σε ρήξη με όλους τους ανεξάρτητους θεσμούς του κράτους. Ο κ. Κούσιος απάντησε λοιπόν επί λέξει: «την πιο επιζήμια σύγκρουση με θεσμούς που σημειώθηκε ποτέ, την έκανε η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ όταν συγκρούστηκε με τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, μια σύγκρουση που στοίχισε δισεκατομμύρια ευρώ στην κυπριακή οικονομία».

Είναι η λογική, «το έκανες κι εσύ πριν, άρα τώρα δεν δικαιούσαι να μιλάς». Θέλω να είμαι όμως δίκαιος. Και οι προηγούμενοι τη χρησιμοποιούσαν αυτή τη λογική και οι προπροηγούμενοι κ.ο.κ. Μια άλλη πάγια τακτική είναι το εύκολο ταμπέλωμα – διαχωρισμός των δρώντων στην πολιτική σκηνή, σε «φίλους» και «εχθρούς» σε μια λογική «αν δεν είσαι μαζί μου, είσαι εναντίον μου». Υποθετικό παράδειγμα, μέσα από κόμμα: όσο ένα στέλεχος είναι υποστηρικτής του κόμματος είναι καλός, άξιος, αξιότιμος, ικανός κ.ο.κ. Μόλις αποφασίσει για οποιοδήποτε λόγο να αποχωρήσει από το κόμμα και να χαράξει άλλη πορεία, ξαφνικά μετατρέπεται σε άσχετο, ανίκανο, μηδενικό, πολιτικά ανύπαρκτο, τυχοδιώκτη, καιροσκόπο. Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως όταν μιλάμε για την πολιτική στην Κύπρο αναφερόμαστε σε «πολιτική σκηνή». Σκηνές όμως έχουμε στα θέατρα με τους ηθοποιούς, σε χώρους όπου δίνουν παράσταση καλλιτέχνες γενικά (βλ. μουσικοί, τραγουδιστές, ακροβάτες). Η δική μας πολιτική σκηνή πρωταγωνιστές έχει πολιτικούς οι οποίοι θα έπρεπε να βοηθούν τους πολίτες να αντιλαμβάνονται πολιτικές, να γίνονται σοφότεροι και με κυρίαρχο στοιχείο την κριτική σκέψη. Πρακτικές σαν αυτές που προανέφερα έχουν ως αποτέλεσμα είτε τη γενική απαξίωση από πλευράς των πολιτών προς την πολιτική σκηνή στο σύνολό της, είτε –σε κάποιες περιπτώσεις– τον φανατισμό του πυρήνα υποστηρικτών ενός κόμματος ή μιας κυβέρνησης. Ενδυναμώνουν την αποχή ή στη χειρότερη περίπτωση την ψήφο προς τα άκρα (που κανείς δεν θέλει και ουδείς επικροτεί). Δεν υπονοώ πως οι πολίτες αυτού του τόπου αξίζουν διαφορετικό πολιτικό πολιτισμό από αυτόν που έχουμε σήμερα. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι δεν τον αξίζουν. Όμως οφείλουμε κάποια πράγματα να τα λέμε με το όνομά τους...