Απελευθερωτής

Αν μόνο μία κυρίαρχη δύναμη υπάρχει στον κόσμο μας, όπου καταπατείται καταφανώς το διεθνές δίκαιο, τι άλλη επιλογή απομένει στα μικρά κράτη από το να καταφεύγουν στην προστασία των μεγάλων κρατών; Έτσι εμφανίζονται οι «απελευθερωτές». Όμως, μην αναζητάτε σε αυτόν κάποια αντίληψη ανθρωπισμού. Ο κόσμος είναι κόσμος συμφερόντων, όχι δικαιωμάτων. Χωρίς να πάρει το μερίδιό του ο «απελευθερωτής» δεν επιχειρεί να κάνει μια τέτοια δουλειά για τα μαύρα μάτια κανενός. Η ιστορία είναι γεμάτη με αυτά τα παραδείγματα. Κάποτε οι Βούλγαροι απελευθερώθηκαν από τους Οθωμανούς με τη στήριξη του ρωσικού στρατού. Το Βιετνάμ έδιωξε από τα εδάφη του την Αμερική με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας. Η Κούβα απελευθερώθηκε από τα χέρια της Αμερικής με την προστασία της Σοβιετικής Ένωσής. Στη Συρία ο Μπασάρ αλ Άσαντ έμεινε όρθιος και δεν ανατράπηκε χάρη στη Ρωσία.

Ο «απελευθερωτής» εμπεριέχει πιο βαθιά νοήματα για εμάς τους Κύπριους. Και εμείς είμαστε ένας μικρός λαός και ένα μικρό κράτος. Επιπλέον, μοιραστήκαμε στα δυο εδώ, σε ελληνική και τουρκική κοινότητα. Και κάθε κοινότητα έχει μία μητέρα πατρίδα. Οι μητέρες πατρίδες πάντα έχουν τον ρόλο του «απελευθερωτή». Αν και προκάλεσαν μεγάλους μπελάδες στα παιδιά τους, και τα δύο παιδιά είναι αφοσιωμένα σε αυτές. Δεν κάνουν βήματα χωρίς αυτές. Οι Τουρκοκύπριοι συνήθισαν τόσο πολύ αυτήν την προστασία που πιστεύουν ότι δεν θα μπορούν ποτέ να υπάρχουν χωρίς την Τουρκία. Αυτό το αίσθημα εκτοξεύτηκε στα ύψη μετά το 1974. Θεωρούν ότι θα υποστούν δολοφονίες και θα αφανιστούν σε περίπτωση που τους εγκαταλείψει η Τουρκία. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν θέλουν να φύγει ποτέ από το νησί ο τουρκικός στρατός. Παρομοιάζω αυτόν τον φόβο με τον φόβο του Ρασκόλνικωφ. Ο Ρασκόλνικωφ, ήρωας στο μυθιστόρημα «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, ζει με τον φόβο ότι θα συλληφθεί ανά πάσα στιγμή αφότου δολοφόνησε δύο ηλικιωμένες γυναίκες που ήταν όμηροί του. Πανικοβάλλεται ακόμα και στα πιο απλά συνηθισμένα γεγονότα. Πανικός ενοχής είναι. Οι Τουρκοκύπριοι φοβούνται να μην τους ζητηθεί να λογοδοτήσουν μια μέρα για τα τεκταινόμενα του 1974. Διαπράχθηκαν τόσα πολλά εγκλήματα που αυτά φορτώθηκαν στους ώμους τους ως φόβος για το μέλλον. Ήρθαν σε μια κατάσταση που δεν μπορούν να ζήσουν «χωρίς απελευθερωτή». Όμως, πρέπει να σημειώσω και το εξής: Ο Ρασκόλνικωφ έχει αβάστακτες τύψεις συνειδήσεως. Άλλωστε γι’ αυτό πηγαίνει και παραδίδεται στην Αστυνομία οικειοθελώς μην μπορώντας να αντέξει πιο πολύ. Εγώ δεν παρατήρησα μέχρι τώρα τέτοιες τύψεις συνειδήσεως μέσα στην κοινότητά μας. Βρίσκουν παρηγοριά λέγοντάς «μας έκαναν και εκείνοι πολλά»!

Ας έρθουμε στο σήμερα. Ζήσαμε αυτές τις μέρες μία από τις μεγαλύτερες σε κινητικότητα εντάσεις σε διπλωματικούς κύκλους στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ένταση έφτασε στο αποκορύφωμά της μόλις η Γαλλία ενεργοποιήθηκε εναντίον της Τουρκίας δίπλα στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Αφότου εμφανίστηκε η πιθανότητα μιας θερμής σύγκρουσης ανά πάσα στιγμή, τα βλέμματα των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων στράφηκαν προς το νησί μας ξανά. Έπεσαν βροχή τα τηλέφωνα και σε εμάς. Αναφέραμε αυτά που ξέραμε. Φαίνεται ότι προς το παρόν έχει παραγκωνιστεί η θερμή σύγκρουση μετά την προσωπική κινητοποίηση της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ και της συνομιλίας της με τον Ταγίπ Ερντογάν. Όμως, δεν θεωρείται ότι έχει περάσει ο κίνδυνος σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί κάτι με διάλογο. Ενόσω δεν παίρνει αυτό που θέλει ο Ταγίπ Ερντογάν, δεν φαίνεται ότι θα τα παρατήσει. Επιπλέον, τον βολεύει αυτή η ένταση ως δικτάτορας που είναι. Φιμώνει την αντιπολίτευση στο εσωτερικό με το εθνικιστικό κλίμα που δημιουργεί. Και δεν μένει μόνο στη φίμωση. Τους συσπειρώνει γύρω του. Ενόσω φυσάει ένας τέτοιος εθνικός άνεμος στην Τουρκία, δεν θα ανατραπεί εύκολα ο Ερντογάν. Τον χρειάζεται για να μην έχει την τύχη των άλλων δικτατόρων στον κόσμο. Το θεωρεί αναπόφευκτο αυτό για να τελειώσει τη ζωή του στο Προεδρικό Μέγαρο.

Βρήκαμε τον μπελά μας πριν καν δούμε το φυσικό αέριο. Να δούμε τι θα συμβεί άμα το δούμε. Πολλοί είχαν χαρεί ότι θα γίνουμε πλούσιοι. Είχαν κάνει υπολογισμούς μάλιστα ότι θα ευημερήσουμε. Είχε υπολογιστεί ακόμα και το ποσό που θα αναλογεί σε κάθε σπίτι. Είχε αναπτερωθεί η ελπίδα και για λύση. Δήθεν θα βρίσκαμε και λύση χάρη σε αυτούς τους ενεργειακούς πόρους που υπάρχουν στη θάλασσα. Τώρα κοιτάξτε την κατάσταση στην οποία περιήλθαμε. Ο πόλεμος βρίσκεται στην πόρτα μας και πάλι. Ψάχνουμε τρόπους να αποτρέψουμε αυτόν τον μπελά.

Και η Γαλλία εμφανίστηκε στη σκηνή ως «ο απελευθερωτής της Κύπρου». Έχει αποτρεπτική ισχύ. Δηλαδή, η Κύπρος δεν θα είναι εύκολη μπουκιά για τον Ταγίπ Ερντογάν από εδώ και μπρος. Είναι υποχρεωμένος να κάνει βήμα πίσω. Σύμφωνα με ειδήσεις που ήρθαν χθες, έκανε αυτό το βήμα προς το παρόν αφότου μίλησε με τη Μέρκελ. Το πλοίο Ορούτς Ρεΐς απομακρύνθηκε από την περιοχή, λέει. Άλλαξε πορεία προς την Αττάλεια. Όμως, μπορεί να επιστρέψει και πάλι μετά από δύο εβδομάδες, λέει.

Η Κύπρος χρειάζεται απελευθερωτή. Δεν μπορεί να προστατευθεί μόνη της έναντι ενός μεγάλου και ισχυρού κράτους το οποίο απειλεί την ασφάλειά της. Και η μητέρα πατρίδα της είναι μικρή χώρα. Και εκείνη δεν μπορεί να την προστατεύσει. Άλλωστε και εκείνη έχει πρόβλημα με την Τουρκία. Το διεθνές δίκαιο, δυστυχώς, δεν μπορεί να προστατεύσει το δίκαιο του καταπιεσμένου. Τι άλλη λύση απομένει εκτός από την καταφυγή σε απελευθερωτή;