Ευτυχισμένες μέρες σε όλους σας στο βαρέλι με μπαρούτι

Τα πολεμικά πλοία στη Μεσόγειο στέκονται σαν το ντουφέκι που είναι κρεμασμένο στον τοίχο στο έργο του Άντον Τσέχωφ. Όταν είδα εκείνο το ντουφέκι μόλις άρχισε το έργο είχα καταλάβει αμέσως ότι δεν τοποθετήθηκε εκεί τυχαία. Οπωσδήποτε θα έσκαζε κάπου. Και έσκασε. Αυτό μου θυμίζει τώρα τούτο το ντεκόρ. Κοιτάζω τον χάρτη. Περικυκλωθήκαμε από τορπιλακάτους. Ε, πάντα έτσι θα μένουν ακίνητες; Δηλαδή δεν θα σκάσουν όπως εκείνο το ντουφέκι; Αν δεν σκάσουν, καλώς. Όμως, δεν είμαι βέβαιος! Μπορεί να ξεγελαστεί αυτή τη φορά ο Τσέχωφ;

Υπάρχουν και τα οδοφράγματα και οι ένοπλοι στρατιώτες σκοποί στα οδοφράγματα αυτά. Εδώ και 46 χρόνια δεν υπάρχει ανταλλαγή πυρών, όμως νά, ακόμα στέκονται εκεί. Στα οδοφράγματα υπάρχουν πολεμίστρες. Είμαι περίεργος, οι σκοποί ακόμα κοιτάνε από εκείνες τις πολεμίστρες; Νιώθουν την ανάγκη να κοιτάνε; Ενώ όλοι πηγαινοέρχονται πότε στη μια πλευρά, πότε στην άλλη, μήπως δεν είναι παράξενο να παρατηρείται η απέναντι πλευρά μέσα από πολεμίστρες; Όμως, αν δω σε αυτή την ταινία τούτα τα οδοφράγματα και τους σκοπούς, θα σκέφτομαι ότι θα υπάρξει σύγκρουση οπωσδήποτε. Το ντεκόρ εξηγεί τα πάντα. Το δικό μας είναι ντεκόρ πολέμου. Σημαίνει ότι οι φιλειρηνικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να αγωνιστούν ικανοποιητικά σε αυτό το νησί. Εδώ ζει ένας λαός υπάκουος, φρόνιμος που εναρμονίζεται με τις συνθήκες.

Ένα βράδυ ήρθε και χτύπησε τα βουνά μας ένας πύραυλος. Διέκοψε τον ύπνο του λαού. Ακόμα δεν έγινε κατανοητό από πού και από ποιον ήρθε ο πύραυλος. Σε εμάς ρίχθηκε; Έχασε τον δρόμο; Άγνωστο! Ένα βράδυ τινάχθηκε στον αέρα μια αποθήκη πυρομαχικών. Οι φλόγες μας έζωσαν από παντού. Πώς συνέβη, πώς έγινε η έκρηξη; Και αυτό δεν είναι πολύ γνωστό. Πριν εννιά χρόνια έγινε μια τρομερή έκρηξη στη ναυτική βάση στο Μαρί. Έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα. Παράλειψη; Σαμποτάζ; Ακόμα έχω αμφιβολίες. Αλλά δεν σαστίζω καθόλου. Αντιλαμβάνομαι ότι καθόμαστε πάνω σε ένα βαρέλι με μπαρούτι. Υπάρχουν ακόμα και πυρηνικά όπλα σε αυτά τα χώματα, που είναι τόσα μικρά όσο μια χούφτα. Χαιρετίσματα στο Ακρωτήρι. Να φροντίζει καλά τις βόμβες του!

Από κάτω μας ένα βαρέλι με μπαρούτι. Πάνω από το κεφάλι μας πολεμικά αεροπλάνα. Στις θάλασσές μας τορπιλάκατοι. Και σαν να μην έφταναν αυτά, τώρα υπάρχει και ο ιός. Κορωνοϊός! Τίποτα από αυτά όμως δεν αποτελεί εμπόδιο για να μερακλώνουμε σε μια ταβέρνα, σε ένα κρασοπουλειό. Πηγαίνουμε στην αγορά να πάρουμε καρπούζι. Βγάζουμε μια selfie στην ακροθαλασσιά. Ανάβουμε το μαγκάλι. Κάνουμε check-up. Κοιτάμε πίσω από τα ασθενοφόρα που περνούν από δίπλα μας και πάνε με τις σειρήνες. Βρίζουμε όσο ακούμε τους πολιτικούς. Παρακολουθούμε την ανατολή του ήλιου στην Πάφο και το βασίλεμά του στην Καρπασία. Ρωτάμε συνεχώς ο ένας τον άλλον «πίσω από ποιο βουνό είναι οι ωραίες μέρες». Και ξαφνικά, μία έκρηξη. Μια τρομερή έκρηξη. Δονούνται τα τζάμια. Τι έγινε, τι συμβαίνει; Ποιος μας βομβάρδισε; Μήπως έσκασε στο τέλος το κρεμασμένο στον τοίχο ντουφέκι του Τσέχωφ; Άρχισε πόλεμος στις θάλασσές μας; Έκπληξη! Δεν ήταν σε εμάς τελικά. Στη Βηρυτό ήταν. Στο λιμάνι της Βηρυτού! Πώς ήρθε μέχρι σε εμάς; Μια έκρηξη σε μιαν άλλη χώρα; Είναι δυνατόν; Είναι! Δεν ακούσαμε την έκρηξη στο Μαρί και ακούσαμε αυτήν στη Βηρυτό. Τι πράγμα είναι αυτό; Υψώνεται στον αέρα ένας καπνός σαν εκείνον που υψώθηκε από την ατομική βόμβα. Δεν είναι Ευρώπη αυτό εδώ το μέρος. Είναι η κόλαση της Μέσης Ανατολής. Πιο πολύ με αυτό σάστισαν όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι είμαστε εντός αυτής της κόλασης. Ξέρετε, εκείνοι που λένε «τι μας νοιάζει εμάς, εμείς να κοιτάμε τη δική μας δουλειά», εκείνοι. Να μην κοιτάμε καθόλου την Τουρκία. Καθόλου τη Συρία, τη Λιβύη. Να καθόμαστε στην πλατεία στο Σαράι ή στην πλατεία Ελευθερίας σαν να μην έχουμε καμία σχέση με αυτά και να φωνάζουμε «Η ειρήνη στην Κύπρο δεν μπορεί να εμποδιστεί». Να βυθιστούμε στις ατέρμονες συζητήσεις των οπαδών του στάτους κβο, των ομοσπονδιακών και των οπαδών της διχοτόμησης. Το πιο μεγάλο μας ντέρτι στον βορρά να είναι οι τιμές του συναλλάγματος και στον νότο τα χρυσά διαβατήρια. Οι τουρίστες μας αγαπούν. Μαυρίζουν στις παραλίες μας που βρίσκονται στην κόλαση της Μέσης Ανατολής. Όμως ούτε αυτοί ήρθαν φέτος το καλοκαίρι! Πάντα κοιτάζατε θετικά τον κόσμο. Όμως, τώρα προσεύχεστε για το αρνητικό, έτσι δεν είναι;