Ένας στους δύο

Πολλή φασαρία με τους νέους διορισμούς, πολλή φασαρία για το ποιος διορίζεται και πού, ποιος δεν φεύγει και γιατί. Το έχω παρατηρημένο αυτό! Μακάρι όση φασαρία κάνουμε για αυτά να κάναμε τη μισή για όλες τις φούσκες και κρίσεις που περάσαμε. Επί της ουσίας, δεν αγωνιζόμαστε ποτέ για τη διαφύλαξη των θεσμών και τον σεβασμό τους από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ούτε και για όλες τις αδικίες που βιώνουμε, ούτε και για τη διαφθορά που μας έχει πνίξει. Μουρμουρούμε μεταξύ μας ή στα κοινωνικά δίκτυα, πολλοί ονειρεύονται ότι δημιουργούν κόμματα που θα πάρουν τη χώρα στα χέρια τους και θα φτιάξουν μια δίκαιη κοινωνία με ισονομία και αξιοκρατία, χωρίς να μπορούν να δουν ότι είναι τέτοιο το Σύνταγμά μας που οτιδήποτε γεννιέται είναι θνησιγενές και ότι τελικά επιβιώνουν οι συνήθεις ύποπτοι.

Νομίζω μπορεί να μην αγωνιζόμαστε, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις στις διάφορες εκλογικές διαδικασίες, καταφέραμε αυτό που στην ψυχολογία ονομάζεται παθητική επιθετικότητα, όπου δηλαδή τα αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός και η απογοήτευση διοχετεύονται με έμμεσο τρόπο, δηλαδή, την απόχη από τις εκλογές αντί μέσα από άμεσες εκφράσεις θυμού κάνοντας διαμαρτυρίες και αγώνες. Ένα περίπου 46% του πληθυσμού μας, αν δεν κάνω λάθος, δεν ψηφίζει. Μέσα σε αυτό το ποσοστό είναι κυρίως ηλικίες 18-45, δηλαδή άνθρωποι που ανήκουν στη δική μου γενιά και στις πολύ νεότερες γενιές. Είναι, όπως φαίνεται, ο τρόπος να τιμωρήσουν τα κόμματα για τη διαφθορά και για όλες τις κρίσεις που περνά ο τόπος. Ας μην ξεχνάμε ότι η γενιά μου και οι νεότερες κυρίως, πέρασαν τη μεγάλη κρίση του 2013 και τώρα ετοιμάζονται για την επόμενη οικονομική κρίση που θα μας βρει το φθινόπωρο. Οι νέες γενιές, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, είναι γεγονός ότι θεωρούνται οι φτωχότερες γενιές εργαζομένων. Είναι οι γενιές τις οποίες εκμεταλλεύονται βάρβαρα οι εργοδότες, είναι οι γενιές που έχουν σοβαρή παιδεία και σπουδές μεταπτυχιακού επιπέδου αλλά που δεν έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν στο αντικείμενο των σπουδών τους, είναι οι γενιές που οι μισθοί του κυμαίνονται από 600-1000 ευρώ ενώ οι γονείς τους ακόμα πασχίζουν να εξοφλήσουν τα δάνεια για τις σπουδές τους την ίδια ώρα που οι τράπεζες διαγράφουν δάνεια εκατομμυρίων σε πολιτικούς και άλλους αξιωματούχους.

Η μια ομάδα που αδικήθηκε βάναυσα σε αυτό τον τόπο είναι οι πρόσφυγες και οι άλλες είναι αυτές οι νεότερες γενιές που τους στερήσαμε τα όνειρα, την επιτυχία και την ανεξαρτησία τους. Επομένως, αυτά τα άτομα, που είναι περίπου ένας στους δύο (πολύ σοβαρό ποσοστό), θεωρούν ότι οι αδικίες που βιώνουν και που δεν μπορούν να διαπρέψουν στην ίδιά τους τη χώρα οφείλονται στη διαφθορά, στο ότι οι κυβερνήσεις δεν επένδυσαν σε τομείς που θα ανοίγονταν χιλιάδες θέσεις εργασίας, αλλά αντί για αυτό ενδιαφέρονταν για το πρόσκαιρο κέρδος και την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματιών. Θεωρούν, επίσης, ότι κάθε κυβέρνηση και κάθε κόμμα βολεύει τους δικούς του, ότι, με λίγα λόγια, αυτοί που θεωρούνται άριστοι για τις θέσεις είναι θρέμμα των κομματικών οργανώσεων και πολλές φορές οι εξετάσεις και κυρίως οι συνεντεύξεις για θέσεις εντός της δημόσιας υπηρεσίας είναι στημένες για να εργοδοτούνται «δέκα δικοί τους και ένας απέξω». Σε αυτή λοιπόν την τεράστια αδικία και το διαφθαρμένο σύστημα, που όπως φαίνεται αφορά όλα τα κόμματα, αυτές οι γενιές εκδικούνται το κατεστημένο διά της αποχής τους ή δίνοντας ακόμα και ψήφους σε ακραίους ή άκυρους στις εκάστοτε εκλογές.

Το στοίχημα είναι να πάρεις και τους δύο στην κάλπη, αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζεται τόλμη, αποφασιστικότητα, ξεβόλεμα, μεταρρυθμίσεις και αυθεντικότητα στην προσέγγιση και σε δράσεις που θα ανοίγουν δρόμους και ορίζοντες για αυτές τις γενιές, και δεν είμαι βέβαιη ότι τα κόμματα θα τολμήσουν, για τον απλούστατο λόγο ότι το αφήγημά τους είναι βγαλμένο από τη ναφθαλίνη και υποχρεωτικά η πρώτη τους έγνοια είναι να διατηρήσουν τα ποσοστά τους και όχι να κερδίσουν αυτούς που τους γύρισαν την πλάτη.