Μεταμόρφωση

Ο δάσκαλος Αρίφ έλεγε: «Γνωστή είναι ουσιαστικά η γαϊδουριά των Κυπρίων, όχι τα γαϊδούρια της Κύπρου!» Όμως να μην τα αδικήσουμε. Η Κύπρος είναι γνωστή για τα γαϊδούρια της. Επιπλέον, σύμφωνα με όσα λέγονται, είναι τα μοναδικά όντα που είναι Κύπριοι σε αυτό το νησί. Δηλαδή ούτε Έλληνες ούτε Τούρκοι είναι. Μόνο Κύπριοι. Κανένα γαϊδούρι δεν καυχιέται λέγοντας εγώ είμαι Έλληνας ή εγώ είμαι Τούρκος. Κάποτε ο Ραούφ Ντενκτάς είχε πει: «Το μόνο κυπριακό ον στο νησί είναι το γαϊδούρι. Δεν υπάρχει άλλο κυπριακό έθνος». Αμέσως όλοι του επιτέθηκαν. Κατόπιν τούτου, τα άλλαξε. Τα έριξε στον Μακάριο. «Δεν είμαι εγώ που το είπα, ο Μακάριος το είπε», ανέφερε. Ο δάσκαλος Αρίφ έχει δίκιο φυσικά. Άλλο να είσαι γαϊδούρι και άλλο να κάνεις γαϊδουριές. Το γαϊδούρι είναι γαϊδούρι. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Τα συμπαθητικά γαϊδουράκια είναι γνωστά ως ανόητα ζώα. Κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι μεγάλη αδικία για τα ίδια. Οι άνθρωποι είναι παράξενοι. Τους αποκαλείς λιοντάρια και χαίρονται. Τους αποκαλείς γαϊδούρια και λυπούνται. Τους αποκαλείς πάνθηρες και κορδώνονται. Τους αγαπητικούς αρέσει να τους παρομοιάζουν με πεταλούδες, τους πολιτικούς με τίγρεις, τους οπαδούς της ειρήνης με περιστέρια. Λες πονηρός σαν αλεπού και δεν θυμώνουν. Λες φίδι και αφρίζουν. Γράφουν στην αγαπημένη μήνυμα λέγοντάς της «πουλί μου». Υπάρχει ένας πολύ στενός δεσμός ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα. Όσοι πιστεύουν στη μετενσάρκωση, δηλαδή στην εκ νέου γέννηση, φοβούνται μην έρθουν στον κόσμο ως ζώα όταν ξαναγεννηθούν. Ο Κάφκα έχει έναν Gregor Samsa. Ο ήρωάς μας ξύπνησε ένα πρωί και βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε κατσαρίδα. Αν δεν το έχετε διαβάσει, διαβάστε το οπωσδήποτε. Κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στον κόσμο της λογοτεχνίας.

Ο Ζίζεκ, που θεωρείται από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της εποχής μας, έθεσε επί τάπητος κάτι που έλεγε: «να είναι κανείς εχθρός στη δική του φυλή». Και είπε ότι: «Αν είμαι ρατσιστής, είμαι εχθρός ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής συνολικά». Προσέξτε. Δεν λέει κατά ενός έθνους. Δεν λέει και ανάλογα με το χρώμα του δέρματος. Ξεχωρίζει τα ζώα. Λέει μόνο ανθρώπινη φυλή. Δεν με εκπλήττει καθόλου να ακούγονται τέτοια πράγματα από ψυχολόγους, φιλοσόφους, κοινωνιολόγους και ψυχαναλυτές που κατεβαίνουν στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Η κοινή πλευρά όλων είναι η απογοήτευση.

Λένε ότι ο άνθρωπος είναι το πιο παράξενο ον στον κόσμο. Για παράδειγμα σκοτώνονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε μια χώρα και δεν κουνάει το δαχτυλάκι του κανένας. Χιλιάδες άνθρωποι πνίγονται στις θάλασσες καθώς φεύγουν από τα πεδία του πολέμου προς ασφαλείς χώρες και δεν λέει τίποτα. Κόβουν κεφάλια. Αλυσοδένουν γυναίκες και τις πουλούν σε σκλαβοπάζαρα. Καίνε ζωντανούς τους αιχμαλώτους. Κανένας δεν ξεσηκώνεται. Ύστερα ένας Αμερικανός αστυνομικός σκοτώνει έναν μαύρο άνδρα πατώντας τον με το γόνατο στον λαιμό. Και ξεσηκώνεται όλος ο κόσμος. Γίνεται άνω-κάτω. Δεν λέω να μην γίνεται, απλώς ρωτώ γιατί δεν συνέβη αυτό στα άλλα γεγονότα. Τώρα θυμήθηκαν οι Βέλγοι να βάλουν φωτιά στο άγαλμα του ρατσιστή βασιλιά Λεοπόλδου Β', ο οποίος δολοφόνησε 15 εκατομμύρια άτομα στην Αφρική κάποτε; Προηγουμένως δεν αντιλήφθηκαν καθόλου το άγαλμα αυτό; Έπρεπε σώνει και καλά να σκοτώσει ένας αστυνομικός στην Αμερική έναν μαύρο πατώντας τον στον λαιμό για να το γκρεμίσουν; Αυτήν τη στιγμή περίμεναν για να γκρεμίσουν το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική; Γιατί ανέχτηκαν 300 χρόνια το άγαλμα του δουλέμπορα Edward Colston στην Αγγλία;

Και στο δικό μας νησί. Εδώ. Μπροστά στα μάτια μας. Σκότωσαν άγρια έναν μαύρο δέρνοντάς τον. Μέσα σε έναν βάλτο. Γιατί δεν ακούστηκε καμία σοβαρή φωνή τότε; Δεν έπρεπε τότε ουσιαστικά να κοχλάζει η κατάσταση; Πού ήταν τότε εκείνοι που σήκωσαν μπαϊράκι κατά του ρατσισμού τώρα;

Και κάποιοι καταλαβαίνουν με λάθος τρόπο τον ρατσισμό. Θεωρούν πως είναι ζήτημα μεταξύ μαύρων και λευκών. Όμως, ο ουσιαστικός ρατσισμός που υπάρχει εδώ και χρόνια σε αυτό το νησί είναι ο ρατσισμός που υποδαυλίζεται ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες. Βάφεται μια τεράστια σημαία κατάκτησης πάνω στα βουνά. Κανένας δεν τη βλέπει. Δηλαδή τη βλέπουν και δεν λένε τίποτα. Ανοίγεται μια πλαζ στη θάλασσα του Βαρωσιού. «Δεν μπορούν να εισέρχονται Έλληνες», λένε. Δεν υπάρχει καμία σοβαρή αντίδραση και γι’ αυτό! Στήνεται ένα άγαλμα του Μουσταφά Κεμάλ με σπαθί στο χέρι πάνω σε άλογο με υψωμένα πόδια για να υποδέχεται τους Ελληνοκύπριους που έρχονται στον βορρά από την πύλη της Κέρμιας. Και γι’ αυτό κανένας δεν λέει τίποτα! Όλα τα ελληνικά ονόματα των χωριών μεταφέρονται στα τουρκικά. Και αυτό χωνεύεται.

Και όσοι λένε ότι αγωνίζονται κατά του ρατσισμού στη χώρα μας δεν θα έπρεπε να περιμένουν να δολοφονήσει ο αστυνομικός τον Φλόιντ στην Αμερική για να υψώσουν τη φωνή τους. Μήπως δεν υπήρχε λόγος προηγουμένως; Πολλοί λόγοι υπήρχαν. Μακάρι να μπορούσαν να προκαλέσουν και σε άλλους τομείς τον ίδιο χαλασμό που προκάλεσαν για το αθώο λογότυπο μιας εφημερίδας. Μήπως τους φάνηκε πιο εύκολο να μας επιτεθούν επειδή είμαστε αντιπολιτευόμενοι του καθεστώτος;