Είναι κόσμος των ποταπών, όχι των δικαιωμάτων

Ο κόσμος είναι κόσμος συμφερόντων. Όχι κόσμος δικαιωμάτων. Κανείς δεν νοιάζεται για το πρόβλημα κανενός. Καμία απολύτως χώρα δεν νοιάζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατούνται σε μιαν άλλη χώρα. Είναι αλήθεια πως και η δική μας χώρα είναι ένα καλό παράδειγμα γι’ αυτό, όμως υπάρχουν και καλύτερα παραδείγματα. Για παράδειγμα δεν υπάρχει ένα κοινό μέτωπο κατά των φασιστικών δικτατοριών. Τα θεωρούν εσωτερικά ζητήματα μιας χώρας αυτά και δεν θεωρούν σωστό να εμπλέκονται. Δεν υπάρχει ένας ενωμένος κόσμος κατά των εισβολών και των κατοχών. Ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη είναι πολύ αδρανή πάνω σε αυτό το θέμα. Άλλωστε κάτω από εκείνη τη στέγη στη Νέα Υόρκη πάντα περνάει ο λόγος των ισχυρών. Κοντολογίς όλοι κοιτάνε τα συμφέροντά τους. Αξιολογούν κάθε γεγονός ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό μπορεί να μείνουν όρθιες τριάντα, ακόμα και σαράντα χρόνια κάποιες δικτατορίες που κάνουν τους λαούς τους να ζήσουν μια κόλαση. Γι’ αυτό σφαγιάστηκαν με πάλες 800 χιλιάδες άτομα στη Ρουάντα. Γι’ αυτό εκτελέστηκαν οκτώ χιλιάδες άτομα στη Σρεμπρένιτσα. Γι’ αυτό ο Σαντάμ δολοφόνησε χιλιάδες ανθρώπους. Γι’ αυτό ο Πινοτσέτ μετέτρεψε τη Χιλή σε φυλακή.  Γι’ αυτό κανείς δεν είπε τίποτα για τις φασιστικές χούντες στην Ελλάδα το 1967 και στην Τουρκία το 1971 και το 1980. Για τον λόγο αυτό ούτε κάποιος διέκοψε διπλωματικές σχέσεις μαζί τους ούτε τους επέβαλε κυρώσεις. Κανείς δεν ακούει τη φωνή όσων φυλακίζονται και υπόκεινται βασανιστήρια.

Το καλύτερο παράδειγμα στον σημερινό κόσμο είναι η Τουρκία. Η ανηλεής δικτατορία στην Τουρκία. Την υποστηρίζει η Αμερική. Η Ρωσία είναι ο πιο στενός της φίλος. Η Ευρώπη είναι ανεκτική. Πόσο θλιβερή εικόνα είναι για τους αθώους που βρίσκονται στα κελιά της φυλακής! Πουθενά δεν απέμεινε ελπίδα. Για να απελευθερωθούν από εκείνα τα κελιά είτε θα περιμένουν να πεθάνει ο δικτάτορας είτε θα πεθάνουν οι ίδιοι. Υποφέρουν σε έναν κόσμο που δεν τον νοιάζει ο θάνατός τους. Δεν μπορούν να αγκαλιάσουν εκείνους που αγαπούν. Δεν μπορούν να δείξουν την αγάπη τους στα παιδιά τους. Ζουν υπό την επίβλεψη του δεσμοφύλακα ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους. Ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς συμπληρώνει τον πέμπτο του χρόνο εκεί. Έξω γίνεται σεξουαλική παρενόχληση στη σύζυγό του, Μπασάκ Ντεμιρτάς. Κάποιος ποταπός έγραψε το εξής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Ο Σέλο είναι μέσα, η σύζυγός του έξω καίγεται σίγουρα. Τώρα πρέπει να τη σβήσουμε». Μήπως αυτά είναι πράγματα που θα μπορούσε να αντέξει κάποιος που βρίσκεται στη φυλακή; Και μάλιστα ένας άνθρωπος που φυλακίστηκε ενώ είναι αθώος με την κατάργηση της ιδιότητας του βουλευτή που κατείχε; Πώς ζει ήσυχος κάποιος άνθρωπος που τα βλέπει και τα ακούει αυτά, σε οποιανδήποτε γωνιά του κόσμου και αν βρίσκεται; Ο άνθρωπος που δεν είναι ευαίσθητος στον πόνο των άλλων δεν είναι άνθρωπος!

Ναι, ο κόσμος αυτός δεν είναι κόσμος δικαιωμάτων. Είναι κόσμος ποταποτήτων. Υπουλοτήτων. Και βαρβαροτήτων! Κανείς δεν λέει τίποτα για την Τουρκία που εισέβαλε και κατέχει την Κύπρο εδώ και 46 χρόνια. Ουσιαστικά έχουμε και εμείς ως τουρκοκυπριακή κοινότητα μεγάλο φταίξιμο σε αυτό. Διότι και εμείς δεν είπαμε απολύτως τίποτα. Δεν παραπονεθήκαμε καθόλου. Το δεχτήκαμε αυτό ως απελευθέρωση και όχι εισβολή και κατοχή! Προτάξαμε ασπίδα τα στήθη μας σε όσους κατηγορούν την Τουρκία ως κατακτητή. Τους φιμώσαμε. Ρίξαμε βροχή τις πέτρες σε όσους βρίσκονται ανάμεσά μας. Τελειώσαμε. Αναλωθήκαμε. Αλλά και πάλι δεν μπορέσαμε να πούμε την αλήθεια. Και επιπλέον, υπάρχει και το εξής: Σαν να μην έφτανε το γεγονός ότι είμαστε υπό κατοχή, υποδεχτήκαμε με θέρμη τις ενέργειες εισβολής του κατακτητή μας στις άλλες χώρες. Διαβάσαμε προσευχές κατάκτησης στα τζαμιά μας.

Μου προκαλεί έκπληξη και η ελληνοκυπριακή πλευρά στον νότο. Δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατεί η φασιστική δικτατορία στην Τουρκία. Βλέπουν μόνο το κυπριακό πρόβλημα. Και το παράξενο είναι ότι πάρα πολλοί πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να λύσουν αυτό το πρόβλημα με το καθεστώς Ερντογάν. Δεν άντλησαν διδάγματα ακόμα και από τη φασιστική ελληνική χούντα. Αν και είδαν τι μεγάλους μπελάδες μπορεί να μας προκαλέσει ένα φασιστικό καθεστώς, πάλι έχουν τέτοιες ελπίδες. Λένε και άλλα πράγματα πιο ανόητα. Αν δεν σταματήσει η Τουρκία την επιθετικότητά της στην Ανατολική Μεσόγειο, θα παγώσουν τις διαπραγματεύσεις της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λένε. Όποιος το ακούει αυτό νομίζει ότι αν αυτοί δεν θέσουν βέτο, θα δεχτούν την Τουρκία για ένταξη. Σάμπως και οι ίδιοι είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ένταξη. Ακόμα δεν αντιλαμβάνονται ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια οθωμανική αναγέννηση και όχι με ένα τουρκικό κράτος. Ο Ταγίπ Ερντογάν άπλωσε το χέρι παντού. Σε Συρία. Λιβύη. Κατάρ. Σομαλία. Αφγανιστάν. Και φυσικά στην Κύπρο. Ζωντανεύουν τα οθωμανικά όνειρα. Αν δεν στηριζόταν από την Αμερική, αν δεν σιωπούσε η Ρωσία και αν η Ευρώπη δεν επεδείκνυε ανοχή, βεβαίως και δεν θα μπορούσε να τα κάνει αυτά. Το φασιστικό καθεστώς στην Τουρκία μπορεί να στέκεται όρθιο πιο πολύ χάρη σε εκείνους.

Δεν έχω ένσταση για εσένα αγαπητέ Ελληνοκύπριε αδελφέ. Αν θα συμφωνήσεις μαζί του, έστω και αν είναι φασίστας, συμφώνησε. Αν μπορέσεις να συμφωνήσεις. Εγώ καθόλου δεν νομίζω ότι θα μπορέσεις. Και αν θέλεις την αλήθεια, είναι πολύ τρομακτική αυτή η στάση ανοχής του κόσμου έναντι αυτού του καθεστώτος στην Τουρκία και των όσων κάνει στην περιοχή. Δηλαδή, αν ξαφνικά ο τουρκικός στρατός επιτεθεί και κατακτήσει την Πάφο, τι θα γίνει; Ποιος θα κάνει τίποτε άλλο εκτός από ανακοινώσεις καταδίκης; Αυτός ο κόσμος είναι κόσμος ποταπών. Μην το ξεχνάς!