Οι δύο ξένοι και το 5G

Στην Κρήτη πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν φοιτητής γνώρισα δύο ξένους. Τρόπος του λέγειν τους γνώρισα. Από μακριά. Γερμανοί ή Αυστριακοί. Έμεναν σε μια σπηλιά κοντά στο Γιαννιού δίπλα στον Πλακιά, νότια του Ρεθύμνου μετά το Κουρταλιώτικο φαράγγι. Τους είδα να ξεπετάγονται από ένα μονοπάτι σε μια τυχαία βόλτα στις ελιές ενός φίλου. Έμεναν σε μια σπηλιά. «Οι ξένοι», λέγανε οι ντόπιοι. Δούλευαν πότε στα χωράφια, πότε στις ελιές και όποτε ήθελαν. Όνομα ξεκάθαρο δεν υπήρχε, δεν τους έλεγχε κανείς, δεν ήξερε κανείς από πού ακριβώς ήταν, αν χρωστούσαν, ποιοι ήταν οι δικοί τους, από πού εμφανίστηκαν, τι παρελθόν είχαν. Δεν τους μίλησα ποτέ, δεν αντάλλαξα κουβέντα.

Κάποιες σκέψεις μόνο. Γιατί ζουν έτσι, σε σπηλιά; Τι κάνουν; Τα παράτησαν όλα. Βαρέθηκαν τον πολιτισμό. Είχαν λεφτά και τα άφησαν. Ζούσαν ελεύθεροι. Αυτά και άλλα έλεγαν οι κάτοικοι της περιοχής. Αλλά πόσο ελεύθεροι; Το ζήτημα της ελευθερίας έχει αναλυθεί αρκετά στη στήλη αυτή σε προηγούμενα άρθρα. Κανείς δεν είναι ελεύθερος. Μας δεσμεύουν τα πάθη μας και οι σωματικές μας ανάγκες. Μα απελευθερώνει ο θάνατος, μας λυτρώνει η ανυπαρξία.
Από τι θέλανε να το σκάσουνε οι δύο ξένοι; Τι τους κυνηγούσε; Να είναι ακόμα στο Γιαννιού; Όσο και αν ψάξει κάποιος στο facebook δεν πρόκειται να τους βρει. Άλλωστε τότε δεν υπήρχε ούτε facebook. Μακριά από οθόνες και κινητά, μακριά από internet account, τραπεζικούς λογαριασμούς. Στην Ελλάδα τότε ταξίδευες και χωρίς ταυτότητα. Ακόμα και τώρα σε κάποιες περιοχές και περιπτώσεις. Ανύπαρκτοι στα χαρτιά, ζωντανοί στις αισθήσεις. Πόσο θα ζήλευε σήμερα ο άνθρωπος του 5G.

Ή όχι. Ο άνθρωπος του 5G χρειάζεται το κινητό για να ενημερώνεται για τους εχθρούς του, αυτούς που θέλουν να βάλουν κεραίες για να του δώσουν πιο γρήγορο ίντερνετ. Ο άνθρωπος του 5G χρειάζεται τις ανέσεις του, τα κιάλια του, να ψάχνει στον ουρανό για ψεκασμούς και στις ταράτσες το καινούργιο δίκτυο που στήνεται κρυφά χωρίς αυτόν, γι’ αυτόν. Χρειάζεται μετά να εκφράσει τους φόβους του, να κάνει τη διαμαρτυρία του, μια άμεση κοινοποίηση, μια ορθογραφική διάδοση του μηνύματος. Θα πρέπει να αναρτήσει τη σούβλα του, το πάρτι του, τα ταξίδια του. Έκθεση. Όλοι εκτίθενται. Λογικό. Ο καθένας επιλέγει τι αναρτά και πόσο εκτίθεται. Αλλά δεν προβληματίζεται αν τρώει βλακείες ή καπνίζει; Προβληματίζεται όμως επειδή άκουσε ότι μπαίνουν κρυφά τα 5G, χωρίς να σκέφτεται ότι δεν χρειάζεται να μπουν κρυφά.

Γίνεται πραγματικά καταγραφή δισεκατομμυρίων κινήσεων τη ημέρα; Μπορεί. Ηλεκτρονικά ίχνη είναι αυτά. Πόσο λογικό όμως είναι να παρακολουθείται ο καθένας ανά πάσα στιγμή; Τι θα κάνουν «αυτοί», την πληροφορία ότι σήμερα έψησες κουλουράκια, ή έβγαλες σέλφι με τον παπαγάλο σου; Και δεν υπάρχουν μυστικά; Μα αν μπορείτε να σκεφτείτε ένα δικό σας μυστικό που δεν γνωρίζει κανείς, τότε η θεωρία του παγκόσμιου ελέγχου καταρρέει. Αν πάλι κάποιος πιστεύει ότι δεν μπορεί κανένας να ξεφύγει, ότι ξέρουν τα πάντα για όλους (μα ποιοι είναι «αυτοί» στην τελική;), μπορεί απλά να ακολουθήσει τους δύο ξένους. Χωρίς κινητό, χωρίς τραπεζικούς λογαριασμούς, χωρίς επαφές, επιστροφή στη φύση, ελευθερία στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Ή μπορεί κάποιος με άνεση χρόνου αυτό το διάστημα να διαβάσει το Εκκρεμές του Φουκώ του Ουμπέρτο Έκο.