«Πώς μπορεί ένας αριστερός να αρνείται να κατηγορήσει τον βρώμικο πόλεμο του Πούτιν; Την παραβίαση της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών και την εισβολή της Ρωσίας σε μια άλλη χώρα; Την άρνηση της Ρωσίας του Πούτιν να αναγνωρίσει την κυριαρχία του ουκρανικού κράτους και την ύπαρξη του ουκρανικού έθνους;». Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων, σε ένα εξαιρετικό άρθρο του ο ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ και της Ομάδας της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο GUE/NGL Νιαζί Κιζίλγιουρεκ.
Στο άρθρο το οποίο τιτλοφορείται «Ο Εθνικιστής, ο Αριστερός και η Δύση», ο ευρωβουλευτής προσθέτει στο πιο πάνω σημείο: «Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι αυτοί που δηλώνουν 'αριστεροί' και αρνούνται να κατηγορήσουν τον αυταρχικό Πρόεδρο της Ρωσίας. Και αν τον κατηγορούν λεκτικά, συνεχίζουν πάντα με ένα μεγάλο ΟΜΩΣ... Αμέσως, η προσοχή και η έμφαση στρέφεται προς το ΝΑΤΟ και τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Βεβαίως, δεν μπορεί κανείς να αρνείται τις ιμπεριαλιστικές πράξεις και τους άδικους πολέμους της Δύσης […] Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει κάποιους αριστερούς να τονίζουν με στόμφο, για παράδειγμα, τον πόλεμο του Ιράκ και να αποσιωπούν τον πόλεμο στην Ουκρανία; Ομολογώ ότι δεν μπορώ να απαντήσω αυτή την ερώτηση».
Ούτε και εγώ το μπορώ, με βεβαιότητα, ομολογώ. Και όσες φορές επιχείρησα να το κάνω, κατηγορήθηκα ότι τρέφω τάχα εμμονές ενάντια στην Αριστερά, όπως άλλωστε και κάθε άνθρωπος ο οποίος την ενοχλεί υποδεικνύοντας την τρομερή ασυνέπεια λόγου και έργων της, πρωτίστως στα περί ελευθερίας. Ακόμα χειρότερα εάν προέρχεται από τον χώρο αυτό και ο ίδιος.
Η οποία ελευθερία παραβιάζεται μόνο όταν ο περιορισμός της στρέφεται εναντίον της ίδιας της Αριστεράς και των δικών της πιστεύω. Όταν αυτά τα ίδια πιστεύω οδηγούν σε δικτατορίες οι οποίες ελάχιστα έχουν να ζηλέψουν από τον ναζισμό και τον αφανισμό εκατομμυρίων, είναι όλα όμορφα και ωραία. Μια αναγκαία διαδικασία προς τον «σοσιαλισμό»!
Σήμερα δε, αυτό που καταγράφεται δεν ξεπερνά μόνο τη συνέπεια. Διότι, ένα είναι να φωνάζεις για τη Γιάρο και τη Μακρόνησο, υιοθετώντας επιλεκτικά τη δημοκρατία και κάνοντας γαργάρα τα Γκουλάγκ της ΕΣΣΔ και τα εκατομμύρια ανθρώπους που εξαφανίστηκαν στις μέρες της, όπως και στις μέρες άλλων «παραδείσων» του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Εκεί, αν και δεν είναι ελαφρυντικό, είναι παρανοϊκό όπως και σκοτεινό ξέπλυμα εγκλημάτων, υπάρχει αν μη τι άλλο το στοιχείο της ιδεολογίας ή της «ιδεολογίας», όπως το βλέπει κανείς και όσο η κοσμοθεωρία του του επιτρέπει να εντάσσει στις ιδεολογίες τον όποιο ολοκληρωτισμό.
Αυτό όμως έχει μια λογική. Φριχτή μεν και αποτρόπαια, αντιληπτή δε. Είναι ένα απολύτως καμένο και θλιβερό ιδεολογικό κύκλωμα στην αριστερή σκέψη.
Όταν όμως η πρακτική αυτή υιοθετείται από ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς ώστε να δικαιολογηθεί ή έστω να εξωραϊστεί ο φασισμός της σημερινής Ρωσίας και του πλέον στυγνού είδους καπιταλιστών, της δικτατορίας των ολιγαρχών της Μόσχας, μαζί και μιας εισβολής η οποία απειλεί να γονατίσει τον πλανήτη, αυτό δεν είναι μόνο τη συνέπεια που καταργεί αλλά και την ίδια τη λογική. Και από εκεί, το όποιο ηθικό έρεισμα του ίδιου του χώρου.
Γιατί, είναι μια μεγάλη αλήθεια ακριβώς αυτό που λέει ο Νιαζί με τη λέξη «αποσιωπούν». Είναι πολύ απλό και απολύτως αναμενόμενο να καταπίνουν αμάσητη τη γελοία προπαγάνδα της Μόσχας και τα περί «αποναζιστικοποίησης» τα πλήθη των ανενημέρωτων ή και των ηλιθίων, είτε μιλάμε για την Ακροαριστερά είτε για την Ακροδεξιά. Το πρόβλημά μου δεν είναι με αυτό το κόμματι. Από αυτό δεν αναμένει κανείς μια καλύτερη επίδοση για λόγους προφανέστατους νομίζω, οι οποίοι έχουν να κάνουν με το εύρος της γνώσης αλλά και περισσότερο της αντίληψης.
Το πρόβλημα είναι με τους υπόλοιπους. Και είναι με εκείνους από αυτούς, διότι δεν είναι όλοι -και αυτό είναι γεγονός- οι οποίοι την ώρα που διαπράττεται μια τέτοια θηριωδία εις βάρος ενός λαού με χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια πρόσφυγες, μαζικές εκτοπίσεις και αιχμαλωσίες αμάχων, μαζική ισοπέδωση πόλεων, στρατόπεδα «φιλτραρίσματος», συνοπτικές εκτελέσεις, κλοπή του πλούτου της χώρας και τόσα άλλα εγκλήματα, αλλά και την ώρα που απειλείται όχι μόνο η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος από αυτό που ξεκίνησε το ρωσικό καθεστώς, ενάντια όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά ξεκάθαρα και διακηρυγμένα πια ενάντια και σε άλλες χώρες και την ίδια τη δημοκρατία, θεωρούν ότι μία ανακοίνωση του κόμματος και κάτι μισόλογα τους έχουν καλύψει. Και δεν έχουν να πουν τίποτα άλλο, ενώ σε όλα τα άλλα ζητήματα είναι λαλίστατοι.
Το άρθρο του Νιαζί, ο οποίος ήταν εξ αρχής ξεκάθαρος και στήριξε βέβαια το ψήφισμα καταδίκης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία (σ.σ. εν αντιθέσει με τον άλλο ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ Γιώργο Γεωργίου που τήρησε αποχή), κάνει αυτό που πολλοί από εμάς, εντός ή εκτός ή και οι πρώην του ευρύτερου χώρου, προσπαθούμε να θέσουμε εδώ και καιρό.
Όχι από έχθρα για την Αριστερά αλλά από απλή αηδία έναντι αυτού του μεγάλου δυστυχώς μέρους της, το οποίο έχει κρυφτεί στο πετσί του και ζει με τα «όμως» και τα «ναι μεν αλλά…» ή στην πολύ βολική του σιωπή μπροστά στο μαζικότερο έγκλημα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και την ίδια ώρα, την ώρα που εδώ και τέσσερις σχεδόν μήνες αυτό το μέρος της Αριστεράς συζεί σιωπηρά στο ίδιο λασπωμένο όρυγμα με την Ακροδεξιά για το Ουκρανικό, σηκώνει το δάχτυλο για να κηρύξει -λέει- την ελευθερία και τη δημοκρατία που καταπατεί -τάχα- ο δυτικός κόσμος. Αποσιωπώντας τα εγκλήματα της Μόσχας με την οποία, Μόσχα του σήμερα, η σχέση του δεν είναι καν ιδεολογική πια. Είναι κάτι πέρα από ιδεολογικός παραλογισμός.
Ενάντια σε αυτό το βόλεμα και την υποκρισία, έχει την ευθύνη να στέκεται κάθε άνθρωπος. Αριστερός ή άλλως πως. Και είμαι βέβαιος πως ο Νιαζί προσφέρει με τη στάση του κάποια παρηγοριά στο σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς που απομένει. Την ώρα μάλιστα που σε επίπεδο ηγεσίας τέτοιες... προσφορές είναι δυστυχώς εξαιρετικά σπάνιες. Γιατί, αλήθεια;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί και μάλλον πρέπει να τη δώσει ο καθένας και η καθεμία από εμάς. Και αυτό είναι μάλλον το χειρότερο.
