Παραδοχές εκ των έσω

Παρατηρώντας κανείς τα δεδομένα, όπως διαμορφώνονται στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 24ωρα, μπορεί αβίαστα να καταλήξει σε κάποια πρώτα συμπεράσματα. Σε σχέση με την προσπάθεια αναχαίτισης των τουρκικών ενεργειών στην Κυπριακή ΑΟΖ, η στάση αλλά και οι τοποθετήσεις όλων δηλώνουν μια δυστοκία αλλά και μια σιωπηλή παραδοχή ότι δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι αυτήν τη στιγμή που να μπορεί να σταματήσει όσα κάνει η Άγκυρα στην περιοχή. Κυβερνητικές πηγές αφήνουν να νοηθεί πως υπάρχει έντονος προβληματισμός για το τι μπορεί να κάνει ο διεθνής παράγοντας ή οι μεγάλες δυνάμεις, πρακτικά και πέραν της λεκτικής στήριξης. Οι δε προτάσεις από την αντιπολίτευση περιορίζονται σε εισηγήσεις για επιθετική διπλωματία από τη μια ή για επικέντρωση στην επίλυση του Κυπριακού από την άλλη (μετά τον Μάη). Με την αντίφαση πως, όπως υποστηρίζει η αντιπολίτευση, έχουμε εδώ και καιρό αμελήσει τις σχέσεις με χώρες-μέλη του Σ.Α ΟΗΕ και επικεντρωθήκαμε σε Γαλλία-ΗΠΑ μόνο(στοχεία που εμποδίζουν την αποτελεσματική εφαρμογή άμεσης επιθετικής διπλωματίας). Σε κάποιους μπορεί να φαντάζει ως μια αυτονόητη διαπίστωση, ωστόσο είναι σημαντικό να την καταγράφει ο καθένας σε κάθε ευκαιρία. Και αυτό γιατί τους τελευταίους μήνες έχουμε ακούσει τα πάντα (όχι μόνο από την κυβέρνηση). Άλλοι έκαναν λόγο για «ενέργειες της Τουρκίας που θα την έθεταν στο περιθώριο ή στην απομόνωση διεθνώς», άλλοι μιλούσαν για αλληλεγγύη από πλευράς ΕΕ που θα έφερνε μέτρα και κόστος κατά της Τουρκίας, άλλοι για πολλά ανοιχτά μέτωπα που δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί ο Ερντογάν...

Η πραγματικότητα, όμως, είναι μια και αυτή διαμορφώνεται και από τις δηλώσεις όσων εμπλέκονται στην προσπάθεια αναχαίτισης των τουρκικών ενεργειών: Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καταγράφεται με κάθε ευκαιρία η τουρκική προκλητικότητα και παραβίαση του διεθνούς δικαίου (όπως τυπικά πρέπει). Θα προσπαθήσουμε να ανοίξει έστω και κουτσουρεμένη μια λίστα με ονόματα σε επίπεδο ευρωπαϊκών κυρώσεων. Θα περιμένουμε να περάσουν οι «εκλογές» με την ελπίδα να εκλεγεί είτε ο Ακιντζί είτε ο Ερχιουρμάν, για να μπορέσει έστω να μείνει ανοιχτή η προοπτική επανέναρξης του διαλόγου στη βάση ΔΔΟ για το Κυπριακό. Όλα αυτά υποδηλώνουν μια ουσιώδη παραδοχή: Δεν έχει καταστεί εφικτό να βρεθούν οι μηχανισμοί που να πιέσουν την Τουρκία. Όλα καταλήγουν στο Κυπριακό. Η ΕΕ δεν έχει μηχανισμό επίλυσης ζητημάτων για την ΑΟΖ, δεν έχει πρόθεση να στήσει στον τοίχο την Τουρκία. Το ΣΑ ΟΗΕ δείχνει τις προθέσεις με τις πιέσεις ακόμα και για το ψήφισμα για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Τα περί επιθετικής διπλωματίας είναι θεμιτό να ακούγονται, ωστόσο δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος πως δεν θα γυρίσουν ως μπούμερανγκ κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας(στην παρούσα φάση και όπως έχουν διαμορφωθεί οι ισορροπίες).