Καλήν εσπέεεραν άααρχοντεεες…

Τη βδομάδα που μας πέρασε όλα τα σχολεία φόρεσαν τα γιορτινά τους.

Σε λίγες γραμμές μόνο είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς την όλη φάση. Ας γίνει μια αναφορά στα βασικά όμως, έτσι για την κουβέντα. Σε κάθε σχολείο της κυπριακής παντοκρατορίας αν έμπαινες αυτή τη βδομάδα θα έβλεπες πολλές-πολλές καθηγήτριες να φοράνε αυτή την κόκκινη γιρλάντα με τα δύο κερατάκια στην κορυφή της. Είναι οι καθηγήτριες ταραντίνες. Μια βοηθός σε λύκειο της Λευκωσίας που μόλις χώρισε τον άντρα της τα κερατάκια των Χριστουγέννων δεν τα έβγαλε ούτε στιγμή. Τα διαλείμματα έπαιζε με τους μαθητές και πείραζε τους φίλους της. Βασικά το έκαμε για να τη σπάσει στη σκληρή της διευθύντρια. Η διευθύντρια τη ζηλεύει που πήρε τελικά την απόφαση να εγκαταλείψει τον άντρα της, επειδή η ίδια δεν το μπορεί και υποφέρει και μαζί της υποφέρει το σχολείο. Η διευθύντρια μισεί τα κόκκινα κερατάκια γιατί της θυμίζουν τον ίδιο τον σατανά. Σε πολλά όμως σχολεία της Κύπρου απαγορεύεται στους μαθητές να τα φοράνε. Αυτό είναι ένα από τα άπειρα κενά του εκπαιδευτικού μας συστήματος και απόδειξη πως ούτε το υπουργείο ούτε οι διευθυντές το συζήτησαν καμιά φορά σοβαρά.

Πάμε στις πινακίδες των σχολείων που είναι όλες φανταχτερά στολισμένες, με κουδουνάκια και ελαφάκια, που πήραν τη θέση της Μόρφου που κλαίει, αλλά επειδή κανένας δεν ασχολείται με τις πινακίδες το θέμα δεν έχει ενδιαφέρον και κλείνει.

Το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου συνήθως το κάμνουν οι πιο φρόνιμες κορούες ή οι πιο άταχτοι μαθητές, εδώ για κάποιον περίεργο λόγο δεν θα βρεις τη μέση.

Τα διαλείμματα, δε, σε όλα τα σχολεία γίνεται το λεγόμενο «παζαράκι για τους άπορους». Αυτό το παζαράκι είναι βασικά ένα τραπέζι από εκείνα που βάζουν πάνω το φέρετρο στις κηδείες, αλλά στην περίπτωσή μας οι καθηγητές βάζουν πάνω σοκολάτες, τάρτες, κρέπες, αρώματα, κοσμήματα, καχτούθκια μέσα σε ποτσούες της μαρμελάδας, κάλτσες, κασκόλ, σετ βελονάκια και κλωστές κεντήματος, και πραγματικά ό,τι βάλει ο νους σου. Στο τραπέζι θα δεις πάντα και κατασκευές των μαθητών της ειδικής μονάδας και η αλήθεια είναι πως σχεδόν πάντα μόνο αυτές αξίζουν. Οι τιμές των παράξενων αυτών προϊόντων ποικίλλουν και τα αγοράζουν οι ίδιοι οι μαθητές αλλά και οι ίδιοι οι καθηγητές. Όλοι θα πάρουν κάτι από το γιορτινό παζαράκι. Όσον αφορά τα κέικ, όμως, που πουλιούνται με το κομμάτι, παρουσιάζεται το φαινόμενο της κλοπής τους από σφιχτοτσέπηδες καθηγητές. Αυτό το λέμε γιατί σε κάποιο σχολείο της Λάρνακας έγινε μεγάλος καβγάς μεταξύ της καθηγήτριας που έφτιαξε το κέικ γεωγραφίας και ενός βιολόγου που έφαγε στα κρυφά τρία κομμάτια. Η καθηγήτρια τον περίμενε ευγενικά μέχρι και την επόμενη μέρα να πάει να της δώσει τα τρία ευρώ, ο δικός μας έπαιξεν πελλόν τζαι η φίλη μας έδωκεν πάνω του να τον φάει. Ακόμα έν’ τσακωμένοι.

Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ίσως το πιο απαίσιο είδος μουσικής. Για λόγους εγκεφαλικής ασφάλειας δεν θα αναφερθούν συγκεκριμένοι τίτλοι. Λοιπόν… αυτά τα ακούς συνέχεια. Κάθε στιγμή. Την ώρα που μιλά ο κύριος Δημήτρης για την καταραμένη γλυπτική του Τζακομέντι μπαίνει η φωνή της Δέσποινας να φωνάζει «Χριστούγεννα ήρθαν πάαααλι…» και τότε ο κύριος Δημήτρης, που νιώθει πως βρίσκεται στο Άουσβιτς ένα βήμα πριν τον θάλαμο αερίων, σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο μιας ανώδυνης αυτοκτονίας. Για να καταλάβετε, το «Last Christmas» είναι η καλύτερη περίπτωση.

Οι ίδιες οι γιορτές το μεγάλο μπουμ

Όλες αυτές τις μέρες τα κυπριακά σχολεία παρουσίαζαν τις χριστουγεννιάτικες γιορτές τους. Όλα τα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια της Κύπρου τη βδομάδα που μας πέρασε ζούσαν στον αστερισμό της ηδονικής και αγίας αυτής χριστιανικής γιορτής. Η οργάνωση που απαιτείται είναι ασύλληπτη. Τα παιδιά για μέρες στα δημοτικά βασανίζονται να πουν το ποιηματάκι τους, να μπουν στη σειρά, να φοράνε στολές μπαλαρίνας, καλικάντζαρου, πεταλούδας, αγγέλου και βάλε. Γεμάτα άγχος ,κούραση και αγωνία. Οι δασκάλες να φωνάζουν έξαλλες για το πώς θα φανεί στους γονιούς. Οι γονιοί να μισούν την ώρα της γιορτής μια Πέμπτη δείλις που μπαίνουν σπίτι σκοτωμένοι που τη δουλειά. Οι σύνδεσμοι γονιών να πουλούν πράματα για ιερούς (μάλλον) σκοπούς, τα μεγάφωνα να τρίζουν, να μυρίζει ιδρωτίλα ανακατεμένη με φτηνό after shave τζαι ακριβά αρώματα, μανάδες να κρατούν τα πιο μικρά μωρά στην αγκαλιά τους επειδή παουρίζουν, φλας παντού, κινητά, βαβούρα, στρες. Αν πριν ήσουν στο Άουσβιτς ,εδώ μπήκες στη ίδια την κόλαση. Με 400 το λιγότερο άτομα να ποδοπατούνται τζαι να προσπαθούν να δουν τα μωρά τους να μιλούν για τριάντα δευτερόλεπτα. Η σκηνή κλείνει πάντα με τους τρεις μάγους να προσκυνούν τον μικρό Χριστούλη, που ακόμα δεν ξέρει τι τον περιμένει.