O ανασχηματισμός του μέλλοντός μας!

Ας το δούμε όσο πιο θετικά γίνεται. Πάντα κάτι γίνεται. Ή μπορεί να γίνει.

Το γεγονός ότι ο κόσμος συζήτησε έστω και τόσο έναν ανασχηματισμό (του) στην όποια λεπτομέρειά του -την όποια όμως!- είναι μια επιτυχία από μόνη της. Μεγάλη μάλιστα. Ε, για τον Αναστασιάδη ναι… Καλό για μας; Θυμάστε και πολλές δικές μας τελευταίως;

Διότι, πέραν του ότι δεν μετρά και πολλές λόγω των άλλων ενασχολήσεών του -αυτή μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι είναι και η πρώτη της δεύτερης πενταετίας- πέραν τούτου λοιπόν, ο ανυπόληπτος πλέον Πρόεδρός μας δύσκολο θα ήταν να κάνει τον κόσμο, έτσι… που τα έχει κάνει, να μπει επί της ουσίας. Αλλά τα κατάφερε!

Και για λάθος λόγους, θα μου πείτε. Λάθος, ξελάθος συζητήσαμε όλοι ποιος πάει -και δεν πάει- πού. Ωσάν να μιλούσαμε για μια κανονική κατάσταση και όχι για ένα κράτος το οποίο παραπαίει, έρμαιο συμφερόντων, συγγενικών και άλλων. Και διασύρεται διεθνώς εν μέσω φαντασιώσεων των υπαιτίων για οικονομικά άλματα!

Υπήρξαμε και εμείς άδικοι όμως. Κανιβαλίσαμε μόνο το βιογραφικό του Νουρή και τη λατρεμένη εκείνη αναφορά: «Στην έκτη δημοτικού εκπροσώπησε το σχολείο στο μαθητικό τηλεπαιχνίδι ’Απαντήστε Παιδιά’ με τον αείμνηστο Φρίξο Πετρίδη, στο οποίο και βραβεύτηκε για την επίδοσή του στα μαθηματικά».

Και το κάναμε ξεχνώντας ότι στην Κύπρο οι μισοί είναι Πρόεδροι σε κάτι και οι υπόλοιποι πασκίζουν να γίνουν. Επίσης, ότι είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου τα (τερατώδη και σχεδόν αντάξια της αισθητικής μας) κτήρια που κτίζουμε φέρουν τα ονόματα των ιδιοκτητών και των συγγενών τους.

«Χ. Pitziolis Mansions», «Geonic Tower», «Μaroulla – Synthia Apartments» και πάει λέγοντας. Ό,τι έχει ο καθένας θέλει να το δείξει.

Είμαστε η χώρα του self-importance. Τι δεν καταλαβαίνετε;

Ακόμη, δε, πιο υπερήφανα επιδεικνύεται στον #Pellotopos η ττοππουζοσύνη μας. Ας μην το ξεχνάμε ούτε αυτό. Διότι, δεν σχολιάστηκε όσο θα έπρεπε, αλλά μια άλλη θαυμάσια επίδοση ήταν η επιτυχία του νέου κυβερνητικού εκπροσώπου να δείξει αυτό που λέει και το Job Description ενός… κυβερνητικού εκπροσώπου. Το λαμπρό επίπεδο αυτού που τον διάλεξε.

Ερωτηθείς, λοιπόν, γιατί μείναμε στη μία και μόνο τελικά γυναίκα στο σχήμα, ο κ. Κούσιος (έτσι λέγεται νομίζω, ήταν κάτι με μάππες) απάντησε πως υπάρχει η Ζέτα Αιμιλιανίδου. Και ισοδυναμεί με πολλές!..

Άρα αποφύγαμε και το κακό να έχουν τις γυναίκες μες στα πόδια τους, τις λαμπρές μέρες της… μεγάλης ευρωπαϊκής (κατά την ίδια και μόνο) παράταξης.

Όταν λείπει η Ζέτα ή έστω όταν πάει στην τουαλέτα, ο νέος υπουργός Παιδείας (!) θα μπορεί να τους λέει ξανά το αξέχαστο εκείνο: «Εκλογές έχουμε, όχι καλλιστεία!».

Όμως, δεν πρέπει να είμαι άδικος. Ο Πρόδρομος, πέρα από αυτό για το οποίο ok δεν πετάει και πέτρες, δηλώνει σύγχρονος πολιτικός. Της νέας εποχής, έτσι;

Αυτή που τον είχε οδηγήσει, όπως τότε εξήγησε, στην αποχώρηση από τον ΔΗΣΥ. Μεταφέρω αυτολεξεί την αιτιολόγηση της αποχώρησής του: «Η νέα εποχή θέλει και νέα πολιτική, μακριά από τον παλαιοκομματισμό». Τον ΔΗΣΥ δηλαδή.

άνω από όλα ένα πρότυπο συνέπειας θέλουν τα παιδιά!

Στην εποχή μας ειδικά θα προσέθετα, αφού αναφερθήκαμε στο θέμα παιδιά, να κρατηθούν και μακριά από τις εξαρτήσεις κάθε μορφής. Είναι μάστιγα πια τα drugs και το ποτό. Ο Sue Ellen Πρόεδρος δεν βοηθά, ναι. Αλλά ο Έλλην υπουργός θα μεταλαμπαδεύσει όλες τις σωστές αρχές. Αυτό θα του πιστώσω, ναι.

Επίσης, οφείλω να σας πω ότι αγάπησα την ενσωμάτωση Καρούσου στο κυβερνητικό σχήμα και την αγωνιώδη προσπάθειά του να πείσει ότι δεν είχε καμία σχέση με την πρότασή του για την ενοποίηση της Αγίας Νάπας με τη Σωτήρα και την κοινότητα Λιοπετρίου.

Ήταν, θα έλεγα, τόσο πειστική όσο και η άλλη ωραιότατή του προσπάθεια να πείσει και τους πιο δύσπιστους ότι… κοιμήθηκε, λέει, δήμαρχος και ξύπνησε υπουργός.

Ιδέα δεν είχε, λέει, ξαφνιάστηκε, λέει, οπότε και εγώ λέω πάλι καλά που είναι και νέος και δεν έπαθε τίποτα από την έκπληξη στο τηλεφώνημα του Προέδρου.

Τον ρώτησε, λέει, ο Πρόεδρος αν θέλει να γίνει υπουργός και απάντησε αμέσως «ναι». Παρά την έκπληξη εννοείται.

Φοβερό δεν είναι;

Δεν ξέρω εάν πρόλαβε να του πει και τι υπουργός θα αναλάμβανε πριν το «ναι», αλλά η ταχύτητα στην απάντηση δείχνει μια σεμνότητα πολύ σπάνια, ακόμα και στις μέρες μας. Και μια δίψα για να υπηρετήσει την πατρίδα.

Έτσι δεν είναι; Έτσι λέω και εγώ. Χαίρομαι που συμφωνείτε.