* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ένθετο «ΓΗΠΕΔΟ»
της εφημερίδας «ΠΟΛΙΤΗΣ» (έκδοση Σάββατο 28/9)
Στον χώρο του ποδοσφαίρου στην Κύπρο απασχολούνται εκατοντάδες άτομα. Άλλοι είναι παίκτες, άλλοι είναι παράγοντες και υπάλληλοι (δημοσιογράφοι έμειναν μερικές δεκάδες), ενώ από εκεί και πέρα έχουμε γύρω στους 100 χιλιάδες που αγαπούν τις ομάδες τους και είτε τρέχουν στο γήπεδο, είτε στις τηλεοράσεις για να τις παρακολουθήσουν. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι από πλευράς κόσμου και παραγόντων η πλειονότητα αυτό που αγαπά παθολογικά είναι την ομάδα και όχι το ίδιο το άθλημα. Αυτό θα το διαπιστώσετε αν κοιτάξετε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μετά από έναν αγώνα, ειδικά ντέρμπι. Το τι μπορείς να διαβάσεις δεν περιγράφεται, ούτε και γράφεται…
Στον χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου, δυστυχώς, το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό. Οι περισσότερες συζητήσεις δεν αφορούν το καλό του αθλήματος. Αφορούν μόνο το συμφέρον της ομάδας! Βασικά, στο ποδόσφαιρο συμβαίνει ό,τι περίπου και στους άλλους τομείς της κυπριακής κοινωνίας. Το συμφέρον, ο «ππαράς», το «γελασιόν» και… και… και!
Πλέον, η όρεξη για να ασχολούμαστε με το κυπριακό ποδόσφαιρο έχει χαλάσει. Το άθλημα δεν μας εμπνέει, ούτε το θέαμα που παρουσιάζουν οι ομάδες μας. Προσωπικά, κάποια στιγμή σκέφτομαι να φύγω και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου όπως έκαναν πολλοί άνθρωποι που πίστεψαν στο ποδόσφαιρο και μεγάλωσαν πηγαίνοντας το Σαββατοκύριακο στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν αγώνες από το πρώτο λεπτό των «δεύτερων» μέχρι το τελευταίο των πρώτων ομάδων…
