Λέτε να είμαστε κι εμείς ψευδοκράτος;

Του Γιώργου Διονυσίου

Σε λίγες μέρες θα ξεχαστεί που λέτε και αυτή η τραγωδία. Ένα δεκατετράχρονο παιδί να θέτει τέρμα στη ζωή του γιατί δεν άντεξε πρωτόγνωρες συμπεριφορές, όπως όλα δείχνουν, στο σπίτι του. Οι οποίες συμπεριφορές ήταν γνωστές σε όλες τις αρμόδιες αρχές και οι οποίες απέτυχαν να προστατεύσουν τη ζωή του. Δεν είναι δε η πρώτη φορά, είναι η πολλοστή. Η δε απλή λογική λέει ότι δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία.

Είναι λοιπόν πασιφανές ότι το κράτος απέτυχε παταγωδώς στην κοινωνική πρόνοια και συνεπώς να προστατεύσει τη ζωή ενός νεαρού πολίτη του, ο οποίος στις συνθήκες που ζούσε έπρεπε να το έχει ως πρωταρχικό, ίσως και μοναδικό, προστάτη του. Το παιδί έφυγε αηδιασμένο από όλους και άφησε όσους έχουν συνείδηση να τα βγάλουν πέρα μαζί της. Όμως φυσιολογικά διερωτάται κανείς πόση προστασία και έγνοια νομιμοποιούμαστε εμείς οι απλοί πολίτες να αναμένουμε από ένα κράτος που δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν μαθαίνει, δεν καταλαβαίνει, δεν παραδέχεται τα λάθη του και δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του; Τα παραδείγματα ανευθυνότητας και αναλγησίας είναι πολλά και από πού ν’ αρχίσει κάποιος; Το πιο κραυγαλέο είναι ότι δεν κατάφερε να προστατεύσει την εδαφική ακεραιότητα του κράτους. Δεν προστάτευσε τα νόμιμα και συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών του, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ανέχτηκε τη βία και την παρανομία και δεν είχε τη στοιχειώδη διορατικότητα να αντιληφθεί τους θανάσιμους κινδύνους που αυτή εγκυμονούσε. Εγκατέλειψε την εκπαίδευση στον λαϊκισμό των κομμάτων, στον στενόμυαλο συνδικαλισμό, στον λεγόμενο μαθητικό συνδικαλισμό και στον σκοταδισμό της εκκλησίας. Εξευτέλιζε και καταρράκωνε μέχρι προχθές την αξιοπρέπεια των πολιτών του με ένα σύστημα υγείας που ήταν η έσχατη ντροπή και κατάντια. Ασέλγησε στις ψυχές των συγγενών των αγνοουμένων, γιατί ενώ γνώριζε για την τύχη πολλών, σιωπούσε για να χτιστούν πολιτικές καριέρες πάνω στα ερείπια της ζωής τους, που το ίδιο προκάλεσε. Απέτυχε να προστατεύσει την οικονομία και λήστεψε τα χρήματα των πολιτών του, αποτυγχάνοντας ταυτόχρονα να εντοπίσει έστω και έναν ένοχο και να τον τιμωρήσει. Εγκατέλειψε το περιβάλλον στο αδηφάγο τέρας της λεγόμενης ανάπτυξης. Έδωσε συγχωροχάρτι στους προδότες που κατέστρεψαν με τις πράξεις τους την πατρίδα μας. Μας κοροϊδεύει ότι το ίδιο θα εκσυγχρονιστεί, αλλά στην πραγματικότητα απεχθάνεται τον εκσυγχρονισμό και στη δημόσια υπηρεσία και στην εκπαίδευση και στη δικαιοσύνη και σε όλους τους θεσμούς που θα πρόσφεραν προστασία και αξιοπρέπεια στον πολίτη. Για τον απλούστατο λόγο ότι εκσυγχρονισμός σημαίνει υπονόμευση κατεστημένων συμφερόντων. Καταβαράθρωσε το Κυπριακό και πάει λέγοντας.

Τι όμως προκαλεί το πολιτικό και κοινωνικό αυτό φαινόμενο; Πολλοί παράγοντες ευθύνονται και ιδού μερικοί. Πρώτα από όλα, γιατί ποτέ δεν είχε ηγεσία που να εμπνέεται από όραμα και που να τολμά. Εξίσου σοβαρό και το γεγονός ότι τα θεμέλια του κράτους είναι σαθρά. Οι έννοιες του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ως ανθρωπίνων κατακτήσεων και ως πανανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν ενσωματώθηκαν στη φιλοσοφία των στόχων του κράτους, παρά μόνο υποκριτικά και διακοσμητικά. Απλώς είναι γραμμένα στο Σύνταγμα. Αντίθετα το κράτος ενσωμάτωσε τα κάθε είδους καπετανάτα της εποχής με τον αυταρχισμό τους, τα οποία σήμερα εξελίχθηκαν σε γάγγραινα. Συνέπεια τούτου είναι και η ατιμωρησία και η αλληλοκάλυψη όλων από όλους σε κάθε είδους ατασθαλία και ανικανότητα στις σχέσεις κράτους και πολίτη. Επιπλέον το Κυπριακό αποτέλεσε το αμαρτωλό άλλοθι για κάθε κίνηση που θα οδηγούσε στην ανάδειξη υγιούς πολιτικής ζωής, ενός δημοκρατικού διεκδικητικού πολιτικού λόγου. Ακόμα γεωγραφικά η Κύπρος πάντα ήταν μακριά από τα ευρωπαϊκά κέντρα της σκέψης, των ιδεών και της διοίκησης των αυτοκρατοριών στις οποίες ανήκε. Ως αποτέλεσμα έχει αναπτύξει συντηρητικό χαρακτήρα, που δεν εμπιστεύεται νέες ιδέες. Επίσης μικρό μέγεθος του τόπου διευκολύνει κάθε είδους διαπλοκή. Το αποτέλεσμα; Ανικανότητα και διαφθορά παντού, όπως ομολόγησε και ο γενικός εισαγγελέας πριν από λίγες μέρες.
Με λίγα λόγια το κράτος απέτυχε παταγωδώς σε όλα ανεξαιρέτως και φυσικά στο να προστατεύσει τους πολίτες του. Στα μάτια του αυτοί έρχονται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, αποδεδειγμένα. Η τραγική μοίρα του δεκατετράχρονου Στυλιανού που έφυγε για πάντα αηδιασμένος, το αποδεικνύει περίτρανα. Όμως είχε την ευκαιρία το κράτος να βελτιώσει τις δομές του με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, όταν η τεχνολογία εκμηδένισε τις αποστάσεις, που λειτούργησαν ανασταλτικά για νέες ιδέες, για αιώνες. Και όμως απέτυχε και πάλι ή καλύτερα δεν το επιδιώκει ειλικρινά.Το μόνο που καταφέρνουμε είναι στην άντληση κονδυλίων, γιατί ο ήχος των αργυρίων είναι πάντα δελεαστικός.

Τελικά διερωτάται κάποιος αν και εμείς εδώ ζούμε σε ένα άλλο ψευδοκράτος.

george.dionyssiou@gmail.com