Μια σελίδα που σκίστηκε

Τη βδομάδα που μας πέρασε, οι καθηγητές της Β' Λυκείου κλήθηκαν από το υπουργείο να σκίσουν μια σελίδα από το βιβλίο των Αγγλικών, που μιλούσε για τον Κεμάλ Ατατούρκ. Το γεγονός αυτό προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Θετικές και αρνητικές. Οι θετικές είναι αυτές που βλέπουν ένα υπουργείο που δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω, που όλα τα ελέγχει και τα ξέρει και τα ορίζει στα μέτρα του, και που επιτέλους δείχνει αποφασιστικότητα απέναντι στους Τούρκους βαρβάρους. Οι αρνητικές κριτικές είχαν να κάνουν με την κουβέντα για έλλειψη δημοκρατικότητας, υπέρμετρης παρέμβασης ναζιστικού τύπου, και απόστασης από την κριτική διάθεση που κάλλιστα θα μπορούσε να εξαχθεί μέσα στην τάξη, εξ αφορμής του σατανικού κειμένου για τον Κεμάλ (ακόμα κι αυτό δηλαδή). Το ίδιο το υπουργείο, ωστόσο, δεν πήρε ξεκάθαρη θέση για το συμβάν, σαν να μην συνέβηκε. Εξάλλου, δεν ήταν επίσημη εγκύκλιος αλλά «άλλου τύπου ενημέρωση»...

Είτε κάτι είναι αλήθεια είτε όχι, στην περίπτωση αυτή καθίσταται ως γεγονός και ως τέτοιο πρέπει να το δούμε σοβαρά, συνέβηκε δεν συνέβηκε.

Συνολικά, μπορεί να πει κανείς πως το Υπουργείο Παιδείας του νησιού, έστω και άθελα του, έδωσε ξανά μια πολύ καλή αφορμή για γενικευμένη συζήτηση. Μεταξύ μας, ένα σωστό Υπουργείο Παιδείας αυτό πρέπει να κάνει. Δηλαδή, το θέμα δεν είναι εκείνη η μια σελίδα. Ακριβώς διότι το θέμα δεν είναι ένα.

Είναι το ίδιο με κάποια διευθύντρια που στην πρώτη της συνεδρίαση είπε στους καθηγητές της να φροντίζουν να κάνουν ΟΛΟΙ πρωινή προσευχή διότι έτσι αποφάσισε με τη διευθυντική της ομάδα. Κανένας καθηγητής δεν αντέδρασε. Όλοι σιώπησαν. Μόνο ένας το είπε σε μια παρέα του το βράδυ τζιαι η παρέα είπεν του… «ε καλά ρε, κάμνε την τζιαι κρύψε».

Σε ένα άλλο Λύκειο του νησιού, ένας διευθυντής απαγόρευσε τη χρήση της κυπριακής στην τάξη. Κανένας πάλι δεν αντέδρασε, διότι όλοι οι καλοί δάσκαλοι και δασκάλες που μιλούν στην τάξη τους, στο διάλειμμα, μεταξύ τους και με τους γονείς κυπριακά, όταν θα έχουν επιθεώρηση το γυρνάνε στο φαρσί ελληνικό με περηφάνια και σπιρτάδα.

Γενικά οι μαθητές από τον Καβάφη ξέρουν μόνο ότι ήταν γκέι! Στην ώρα της Ιθάκης κρυφογελούν ώσπου ένας με θάρρος ή θράσος ρωτά την καθηγήτριά του για το αν ήταν γκέι ή όχι ο Καβάφης. Οι μαθητές γελούν απολαυστικά γιατί η καθηγήτρια έρχεται σε πολύ δύσκολη θέση (μην ρωτήσεις τώρα το γιατί).

Ποτέ κανένας μαθητής σε κυπριακό σχολείο δεν διδάχτηκε κάτι που να θυμάται για κάποια άλλη θρησκεία. Στην Ευρώπη του Διαφωτισμού, στην οποία ανήκουμε, στην Ευρώπη των μεγάλων ιδεών και της αποδοχής του άλλου, με ένα θαυμάσιο τρόπο, για το συγκεκριμένο δεν ανήκουμε. Μόνο για το συγκεκριμένο;

Όλες οι εκπαιδευτικές εκδρομές των σχολείων μας περιλαμβάνουν πάντα μια εκκλησία και έναν θεολόγο να μιλά μπροστά σε εκατό διψασμένους για shark εφήβους, για το χεράκι της Παναγίας στην Αγγελόχτιστη. Ύστερα θα τρώνε burger στο Μακένζι και θα είναι όλα μια χαρά…

Την πρώτη μέρα του σχολείου τους, ρωτήστε τους μαθητές και θα δείτε. Τους διάβαζαν οι καθηγητές τους πέντε ώρες το βιβλιαράκι κανονισμών. Έτσι το λένε… «κανονισμών», κανένα σχολείο του νησιού δεν έχει βιβλιαράκι «δικαιωμάτων». Οι μαθητές από την πρώτη μέρα τα παίζουν. Την κατά τ' άλλα πιο χαρούμενη τους μέρα. Μάλιστα, το βιβλιαράκι, επειδή τελειώνει η ανάγνωσή του σε μια ώρα, πολλοί καθηγητές το επαναλαμβάνουν. Οι μαθητές πάνε σπίτι τους, το λένε της μάμας τους και γελούν.

Στο κυπριακό σχολείο, επίσης, υπάρχει μια πολλά ωραία φράση από όλους τους εκπαιδευτικούς και αυτή είναι: «να βγάλουμε την ύλη». Αυτό έχει την πηγή του στην πίεση που ασκούν οι επιθεωρητές για να δείξουν πως είναι σπουδαίοι, που κι αυτούς με τη σειρά τους τους πιέζει η κυβέρνηση με την Αρχιεπισκοπή. Γιατί το κάνει μια κυπριακή κυβέρνηση αυτό είναι περιττό να απαντηθεί. Διότι, στην προσπάθειά της να πει «υπάρχω», έχω δηλαδή οντότητα, παρ’ όλους όσοι πέρασαν από τα φουστάνια μου, καταλήγει να κλείνει εντελώς τα πόδια, σφιχτοκλειδώνοντας τη ζώνη της αγνότητας, επιλέγοντας έτσι μια φανταστική παρθενία (εδώ οι αναφορές έχουν καθαρά παιδαγωγικό περιεχόμενο).

Η ζώνη της αγνότητας πάει χέρι με χέρι με τη ζώνη του φασισμού. Για αγνή και καθαρή φυλή μιλούσαν, εξάλλου, το 40.

Και παντού και από όλους σιωπή και φόβος.

Κατά τ' άλλα, ξεκινήσαμε από μια σελίδα που σκίστηκε, αν είναι δυνατόν να το συζητάμε ακόμα.