Μετά από δύο σχολικές χρονιές διακεκομμένης μάθησης λόγω πανδημίας, το τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει η κοινωνία είναι υψηλούς τόνους ή απειλές για απεργία από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών. Τρίτη χρονιά αναμπουμπούλας στο δημόσιο σχολείο, είτε λόγω απροετοιμασίας του υπουργείου (θυμόμαστε τι έγινε πέρσι με τα θρανία, την αναβολή έναρξης των μαθημάτων και τις εγκυκλίους της τελευταίας στιγμής), είτε λόγω του ζητήματος που προέκυψε με τους πενήντα συμβασιούχους εκπαιδευτικούς, δεν πρέπει να οδηγήσουν σε χάσιμο έστω και μιας εκπαιδευτικής ώρας. Κάτι τέτοιο με μαθηματική ακρίβεια θα σπρώξει κι άλλους γονείς στην επιλογή του ιδιωτικού σχολείου για τα παιδιά τους και στην περαιτέρω συρρίκνωση και υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου.
Σχολιάστηκε ότι ενεγράφησαν 1.500 λιγότερα παιδιά φέτος και γι' αυτό δεν ανανεώθηκε η σύμβαση στους πενήντα εκπαιδευτικούς (αναλογιστείτε να μην είχαμε και τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών που αποτελούν ένεση για τον σχολικό πληθυσμό). Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι ότι δεν έχουμε βασικά στοιχεία, ποσοτικά και ποιοτικά, για την εκπαίδευση ούτως ώστε να απαντήσουμε σε βασικά ερωτήματα και να εξαγάγουμε συμπεράσματα. Για παράδειγμα, είναι λόγω της υπογεννητικότητας που φθίνουν οι αριθμοί των μαθητών μας ή επειδή οι γονείς επιλέγουν τα ιδιωτικά σχολεία; Και εάν υπάρχει τάση προς τα ιδιωτικά σχολεία, για ποιους λόγους τα επιλέγουν οι γονείς; Ποια είναι τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί κατά τη διάρκεια της χρονιάς και πώς τα ιεραρχούν; Είναι προβλήματα υποδομής, πολλής ύλης, πειθαρχίας;
Πώς αξιολογούν τα ίδια τα παιδιά το σχολείο τους; Σε έκθεση μαθήτριας πρώτης γυμνασίου με θέμα «τι θέλω να αλλάξει στο σχολείο μου», διάβασα ως αίτημα να δοθούν «περισσότερα καθαριστικά στις καθαρίστριες». Ουσιαστικά το παιδί θίγει το θέμα των καθαρών τουαλετών. Το ίδιο άκουσα να συζητούν με θυμό και παράπονο κι άλλες έφηβες. Δεν μπορούν να πάνε τουαλέτα για έξι ώρες που είναι στο σχολείο, είτε λόγω του ότι οι πόρτες δεν κλειδώνουν, είτε επειδή είναι πολύ βρόμικες. Εάν δεν μπορούν όλα τα δημόσια σχολεία της Κύπρου να διασφαλίσουν αυτό το απλό πράγμα, πραγματικά οι διαδραστικοί πίνακες μας μάραναν.
Αιτήματα από τους συνδικαλιστές απλά και ρεαλιστικά: π.χ. καθαρές τουαλέτες και κλιματισμός. Αλλά υπάρχουν κι άλλα ζητήματα ουσίας που πρέπει να συζητηθούν και δεν τα συζητάμε ποτέ. Ζητήματα ύλης και πειθαρχίας. Ζητήματα αριστείας αντί για ισοπέδωση προς τα κάτω, καλών πρακτικών από εκπαιδευτικούς, ενισχύσεις εκεί που πραγματικά χρειάζεται και, επιτέλους, πραγματικές αξιολογήσεις για όλους τους εκπαιδευτικούς (αυτό που ισχύει τώρα είναι πως είτε κανείς δουλεύει είτε όχι, είτε έχει τέσσερα πτυχία είτε ένα, όλοι έχουνε πάνω κάτω την ίδια βαθμολογία και εξέλιξη). Γνωρίζω πως όλα αυτά είναι τεράστια ζητήματα. Δεν έχουμε άλλη λύση όμως παρά να έχουμε συγκεκριμένα δεδομένα για κάθε ένα από αυτά, να τα μελετήσουμε και κυρίως να τα συζητήσουμε με νηφαλιότητα και χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Δεν γίνεται να είμαστε στον κόσμο μας μέχρι την τελευταία στιγμή.
Τελικά, πώς υπερασπιζόμαστε το δημόσιο σχολείο;
Σε έκθεση μαθήτριας πρώτης γυμνασίου με θέμα «τι θέλω να αλλάξει στο σχολείο μου», διάβασα ως αίτημα να δοθούν «περισσότερα καθαριστικά στις καθαρίστριες».
ΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων
Οι ιδιοκτήτες της ιστοσελίδας www.politis.com.cy διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρούν σχόλια αναγνωστών, δυσφημιστικού και/ή υβριστικού περιεχομένου, ή/και σχόλια που μπορούν να εκληφθεί ότι υποκινούν το μίσος/τον ρατσισμό ή που παραβιάζουν οποιαδήποτε άλλη νομοθεσία. Οι συντάκτες των σχολίων αυτών ευθύνονται προσωπικά για την δημοσίευση τους. Αν κάποιος αναγνώστης/συντάκτης σχολίου, το οποίο αφαιρείται, θεωρεί ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν το αληθές του περιεχομένου του, μπορεί να τα αποστείλει στην διεύθυνση της ιστοσελίδας για να διερευνηθούν. Προτρέπουμε τους αναγνώστες μας να κάνουν report / flag σχόλια που πιστεύουν ότι παραβιάζουν τους πιο πάνω κανόνες. Σχόλια που περιέχουν URL / links σε οποιαδήποτε σελίδα, δεν δημοσιεύονται αυτόματα.
