Άι σιχτίρ, λοιπόν. Και εσείς και ο τόπος σας!

Άι σιχτίρ. Ναι. Με αυτή τη φράση έκλεισα τη χθεσινή, σύντομη, ανάρτησή μου για το θέμα στο facebook. Μ’ αυτήν ανοίγω και το κείμενό μου σήμερα.

Διότι ξέρετε, είναι κάποια πράγματα που με βγάζουν από τα ρούχα μου. Και εμένα και άλλους πολλούς. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γιατί ζούμε σε μία κοινωνία τόσο άρρωστη και βαθιά κομπλεξική, ανίκανη και απολίτιστη από άποψη, όσο αυτή εδώ.

Όσοι και όσες με διαβάζετε τακτικά -να ’στε καλά κιόλας- θα έχετε προσέξει πως μία-δύο φορές τον χρόνο γράφω ένα θέμα που αφορά το πώς μεταχειριζόμαστε τα ζώα σ’ αυτή τη χώρα. Και κυρίως για το κράτος το οποίο όχι μόνο δεν κάνει το παραμικρό για να διορθώσει την κατάσταση αλλά όταν κάνει κάτι, είναι συνήθως προς την αντίθετη κατεύθυνση και με ευτελή κομματικά κίνητρα.

Έτσι λ.χ., παρά τις αντιδράσεις των φιλόζωων οι οποίοι ξοδεύουν τον προσωπικό τους χρόνο και τα χρήματά τους προκειμένου να διασώσουν όσα πιο πολλά μπορούν από τις 20.000 -ναι, είκοσι χιλιάδες και αυτό μόνο στο μισό κωλόνησο- σκυλιά που πεθαίνουν ή θανατώνονται κάθε χρόνο…

… παρά λοιπόν τις σφοδρές αντιδράσεις τους και τις παρόμοιες υποδείξεις των ειδικών, οι της Βουλής ενέδωσαν μετά χαράς στις πιέσεις και τις απειλές των οργανωμένων κυνηγών και για ξεκάθαρη ψηφοθηρία αύξησαν το όριο των κυνηγετικών σκύλων ανά κυνηγό από δύο σε τέσσερις. Για να ζουν συνήθως σε άθλιες συνθήκες και κλεισμένα σε κλουβιά 1x1.

Κάθε φορά που αρχίζει η κυνηγετική περίοδος τα καταφύγια γεμίζουν με πεταμένα, σκελετωμένα σκυλιά τα οποία αφήνονται στην τύχη τους επειδή… δεν κάνουν, λέει, για κυνήγι. Και αυτά είναι τα τυχερά. Πολύ περισσότερα πεθαίνουν πριν τα βρει κανείς ή είναι απλά αργά να σωθούν πια και θανατώνονται ή απλά τα βρίσκουν, πεθαμένα από ασιτία, δηλητηριασμένα, δεμένα και πυροβολημένα σε δέντρα ή πνιγμένα σε σακούλες στα φράγματα. Αυτή είναι η κατάσταση.

Ένα τέτοιο σκυλί πήρα και εγώ πριν από ενάμιση χρόνο από ένα καταφύγιο. Κακοποιημένο, σκελετωμένο το είχαν βρει και ακόμα και σήμερα είναι φοβικό στα πάντα: στο ερμάρι που ανοίγει, στην όποια απότομη κίνηση… Ένα πλάσμα το οποίο μου έχει δώσει χίλιες φορές πίσω την αγάπη που του έχω δώσει.

Είναι το δεύτερό μου σκυλί. Έχω ένα ακόμα το οποίο το πήρα κουτάβι από ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη από… ατύχημα. Το δεύτερο σκυλί, λοιπόν -μικρά είναι και τα δύο- το πήρα για να το διασώσω και γιατί σκέφτηκα πως είναι καλύτερα να μην είναι μόνο του στο σπίτι το άλλο το οποίο είχε ήδη μεγαλώσει και είχε αρχίσει να μελαγχολεί μονίμως.

Σ’ αυτήν όμως την κωλόχωρα, στην οποία κανείς δεν ενδιαφέρεται όχι μόνο για τον αριθμό των 20.000 σκυλιών που θανατώνονται κάθε χρόνο και αυξάνονται πια λόγω ακριβώς της χαλάρωσης με τους κυνηγούς, σ’ αυτή τη χώρα όπου κανείς δεν φρόντισε να υπάρχει μηχανισμός ώστε να ελέγχονται δήμοι και κοινότητες και να μην θανατώνουν αμέσως τα σκυλιά ισχυριζόμενοι ψευδώς ότι παρήλθαν οι δεκαπέντε (!) μέρες που υποχρεούνται να τα κρατούν (την ώρα που σε άλλες χώρες της Ευρώπης απαγορεύεται η θανάτωση)…

… σ’ αυτό το κράτος της συμφοράς στο οποίο συχνά σκυλιά εκτελούνται ακόμα και σε πεδία βολής, συστηματικά μάλιστα, σ’ αυτήν λοιπόν τη χώρα, οι Κτηνιατρικές Υπηρεσίες οι οποίες όλα τα άλλα δεν τα διορθώνουν αποφάσισαν να αλλάξουν τη νομοθεσία.

Και μαζί και με πολλά σωστά που περιέλαβαν στη νομοθεσία που έθεσαν προς δημόσια διαβούλευση, αποφάσισαν πως όταν κανείς ζει σε διαμέρισμα, όσο μεγάλο κι αν είναι, θα μπορεί πια να έχει μόνο ένα σκυλί. Εάν έχει λέει και δεύτερο... χαριστικά θα μπορεί να το κρατήσει μέχρι να πεθάνει. Και τότε γιοκ.

Δεν είμαι από αυτούς που ενοχλούν.

Είμαι από αυτούς που φτάνουν στο άλλο άκρο. Που εάν το (ένα, το άλλο ποτέ) σκυλί μου γαυγίσει θα το βάλω μέσα και θα κλείσω. Από αυτούς, που τα έχουν, όσο κι αν δεν θα το ήθελα, περιορισμένα σε κάποιους χώρους όταν λείπω από σπίτι -τα δικά μου έχουν μέχρι και δωμάτιο δικό τους φυσικά- μήπως και τύχει να γαυγίσει το ένα και ενοχλήσω κανέναν.

Από αυτούς που μαζεύουν τις ακαθαρσίες τους, που εξαγριώνονται και απαιτούν όπως αυτοί που δεν τις μαζεύουν ή τα παραμελούν να μην έχουν σκυλιά και να μην τους επιτρέπεται, όπως και αυτοί που ενοχλούν τα σκυλιά τους και δεν κάνουν κάτι. Είμαι από αυτούς που όταν τύχει να φωνάζει το παιδί του απέναντι όπως τις προάλλες διότι απλώς ήθελε κάτι, θα πουν, «καλά εντάξει».

Από αυτούς όμως που δεν επιτρέπουν σε κανέναν να επεμβαίνει με τον τρόπο αυτό και να μου επιβάλλει ότι πρέπει να μεγαλώνω ένα σκυλί μόνο του διότι έτσι θέλουν, την ώρα που το κωλόκρατος που διατηρούν και τους πληρώνει αδρά πολλαπλασιάζει ένα πρόβλημα που εγώ βοήθησα να απαμβλυνθεί.

Και οι οποίοι δικαιούνται -και ενθαρρύνονται- να κάνουν όσα παιδιά γουστάρουν, παρότι ένας στους δύο πολίτες είναι ολοφάνερο ότι δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να κάνει παιδιά σ’ αυτή τη χώρα, τέτοιος και τέτοια που είναι και έτσι όπως τα μεγαλώνουν.

Και εμένα με ενοχλεί η αγένεια των ανθρώπων γύρω μου. Και εμένα με ενοχλούν οι αμέτρητοι ανάγωγοι με τα αμέτρητα κωλόπαιδα που μεγαλώνουν και τα κάνουν σαν τα μούτρα τους και οι ατέλειωτες ώρες που σπατάλησα ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους: σε σπίτια που έζησα, στον δρόμο, στις καφετέριες, σε εστιατόρια όπου αναζητούσα ησυχία για να διαβάσω ή μια κουβέντα με φίλους.

Με τις μανάδες τους να γαυγίζουν για τα ξεκατινιάσματά τους στη δουλειά και τους πατεράδες τους να γκαρίζουν σε λεξιλόγια των 150 λέξεων (μαξ) για τον νέο προπονητή ως άλλοι Μέσι, αδιάφοροι για το τι έκαναν στα νεύρα όλων των άλλων τα κακομαθημένα τους. ΟΛΩΝ των ηλικιών.

Γι’ αυτό λοιπόν, άι σιχτίρ και εσείς και ο τόπος σας και το διεφθαρμένο και απολίτιστο κράτος σας και τα όρια που δεν έχετε και δεν θέλετε να αποκτήσετε, αλλά γουστάρετε να τα επιβάλλετε σε όσους μπορείτε και δεν ανήκουν στην όποια πλειοψηφία σας. Για όλα τα θέματα. Είτε για τα σπίτια μας, είτε για το πώς και το τι αγαπάμε. Τα ζώα μας και τους ανθρώπους μας.

Κάτω τα ξερά σας από τις ζωές μας. Γιατί και εμείς όπως όλοι οι άλλοι πληρώνουμε και απαιτούμε να έχουμε όχι μόνο τις ίδιες υποχρεώσεις αλλά και τα ίδια δικαιώματα. Που θα κάνετε και όλα όσα αφήσατε όρθια σαν τα μούτρα σας και σαν τα ελλείμματά σας. Ναι. Άι σιχτίρ πια!