Για πρώτη φορά έχουμε την πολυτέλεια να στείλουμε μήνυμα

Γιατί χρειάζεται η Κύπρος την Ευρώπη; Γιατί είναι μια κοινωνία που έχει μείνει πίσω. Πολύ πίσω. Και η τραγωδία είναι ότι δεν το αντιλαμβάνεται.

Έχει μείνει πίσω από πολλές απόψεις, με πρώτο και βασικότερο τον τομέα της γνώσης. Μαθαίνει όσο πιο λίγα μπορεί για το τι συμβαίνει γύρω της και συνήθως μόνο αυτά που θέλει να μάθει.

Πόσοι γνωρίζουν λ.χ. ότι από το 2014 μέχρι σήμερα, σε αυτά τα πέντε χρόνια και μόνο που μεσολάβησαν, απορροφήσαμε στην Κύπρο ένα δισεκατομμύριο ευρώ από την ΕΕ ή ότι τα πλείστα που γίνονται γύρω μας από αυτά τα λεφτά είναι που πληρώνονται;

Πόσοι έμαθαν -φρόντισαν να μάθουν ή έστω αφέθηκαν να μάθουν, διότι και οι δικές μας ευθύνες, των ΜΜΕ, είναι βαριές και ασήκωτες- ότι επί παραδείγματι δόθηκαν ποσά όπως εκείνα τα 25 εκατομμύρια ευρώ για να στηριχθούν ενέργειες ενσωμάτωσης περίπου 15.000 ευάλωτων μαθητών σε σχολεία;

Πόσοι γνωρίζουν πως σχεδόν ό,τι βλέπουμε να κτίζεται γύρω μας σε κοινωφελή έργα χρηματοδοτείται από αυτά τα κονδύλια; Από τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου η οποία προσέλκυσε διεθνές ενδιαφέρον, το Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, δρόμους όπως τη λεωφόρο Αγλαντζιάς στη Λευκωσία…

… μέχρι την οδό Μισαούλη - Καβάζογλου και την οδική σύνδεση του λιμανιού της Λεμεσού με τον αυτοκινητόδρομο και πολλά άλλα, την πλατεία Κένεντι και το παραδοσιακό κέντρο της Πάφου και το Χάνι, τον Δημοτικό Κήπο της Λάρνακας και την αγορά της, βάζω μερικά και ενδεικτικά μόνο. Όπως ότι με αυτά τα κονδύλια είναι που στηρίχθηκαν προγράμματα για την εργασία, το περιβάλλον, την εκπαίδευση και πολλά, πολλά άλλα.

Το θέμα δεν είναι οικονομικό μόνο όμως. Είναι και κοινωνικό. Με το 80% της νομοθεσίας που περνά από τη Βουλή μας να έρχεται από το Ευρωκοινοβούλιο και παρότι παρουσιάζεται συχνά -σκανδαλωδώς θα έλεγα- ως περίπου πρωτοβουλίες των δικών μας βουλευτών, είναι απλώς πράξη εναρμονισμού με τα ισχύοντα στην Ευρώπη, είναι σημαντικό να μάθουμε πως όλα όσα άλλαξαν κι αλλάζουν γύρω μας προς το καλύτερο τα οφείλουμε στην Ευρώπη.

Από πράγματα όπως η γονική άδεια και για τους δύο γονείς, τα αυστηρά πρότυπα στην ασφάλεια των τροφίμων, των παιχνιδιών, των οικιακών συσκευών και ό,τι άλλο πωλείται, μέχρι και πράγματα που δεν αποδόθηκαν στην Ευρώπη αλλά έγιναν και εδώ διότι γίνονται και στηρίζονται από εκείνην: όπως το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή τώρα η επιδότηση ενοικίων με συγκεκριμένα κριτήρια.

Θα μπορούσα να γράφω για μέρες παραθέτοντας περιγραφικά και μόνο τα όσα κερδίσαμε από την ένταξή μας στην Ευρώπη. Τόσο εμείς όσο και οι άλλοι εδώ, διότι ακόμα και τα λεφτά για τη στήριξη των προσφύγων από την Ευρώπη τα λαμβάνουμε στο μεγαλύτερό τους μέρος. Και άλλα τόσα έχουμε να κερδίσουμε στο μέλλον, μαζί με την ασφάλεια και τη σταθερότητα, εάν και εμείς σπρώξουμε για να προχωρήσει η ολοκλήρωση.

Παρά τα όσα κερδίσαμε, η εξέλιξη των πραγμάτων δεν είναι αυτή που περιμέναμε. Και σίγουρα, ακόμη λιγότερο περιμέναμε πριν από δέκα χρόνια, λ.χ., ότι η οικονομική κρίση θα έφερνε στην επιφάνεια δυνάμεις και πράγματα που η Ευρώπη νόμιζε ότι είχε θάψει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ή ότι επίσης ήταν τόσο εύκολο για δυνάμεις έξω από την Ευρώπη, με πρώτη τη Ρωσία, να ρίξουν πολύ χρήμα προκειμένου να ενισχύσουν την Ακροδεξιά και όλες εκείνες τις περιθωριακές δυνάμεις του λαϊκισμού οι οποίες στοχεύουν στην αποτροπή της εμβάθυνσης της ενοποίησης και στη διάλυση της ΕΕ μέσω της επιστροφής στα εθνικά κράτη.

Αυτό είναι σήμερα άλλωστε το μεγάλο διακύβευμα για την Ευρώπη και ειδικά για αυτές τις εκλογές. Ήδη λαοί με μεγάλη δημοκρατική προπαίδεια, όπως οι Ολλανδοί οι οποίοι ήδη ψήφισαν, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, άφησαν την αποχή και την παθητική στάση και θωράκισαν το δημοκρατικό τόξο από τον κίνδυνο αυτόν - θεαματικά μάλιστα.

Αποδεικνύοντας πως με όλα τα προβλήματα και όλες τις αδυναμίες, τη δημοκρατία και την ελευθερία μας, τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, συλλογικά και ατομικά τα οποία κάνουν τους ακροδεξιούς και τους ομοίους τους να φρικάρουν και να ονειρεύονται το παρελθόν, όλα αυτά δεν τα διαπραγματευόμαστε και δεν τα αφήνουμε έρμαιο στις ορέξεις των ακραίων, οι οποίοι πάντοτε ψηφίζουν.

Σε μια χρονική στιγμή που η ίδια η Ευρώπη απειλείται και που η Κύπρος και η κοινωνία μας μοιάζουν ευάλωτες όσο ποτέ στον λαϊκισμό, τις σειρήνες του εθνικισμού και του ρατσισμού, τις φωνές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση την καταγωγή τους, το φύλο τους, τη σεξουαλικότητά τους και όλα τα άλλα, χρειαζόμαστε την Ευρώπη όσο ποτέ. Όπως και εκείνη εμάς.

Χρειαζόμαστε το όραμα και εκείνους που κοιτάζουν μπροστά, έτσι που μέσα από την ολοκλήρωση να περιέλθουν στον έλεγχο της ΕΕ και των αιρετών της οργάνων όλα όσα επηρεάζουν τη ζωή μας. Για να γίνει η κοινή μας ασφάλεια πραγματικότητα, για να εφαρμοστεί η διαφάνεια και η λογοδοσία και για να δούμε όσα κερδίσαμε μέχρι σήμερα να διασφαλίζονται και να αυξάνονται.

Για αυτό χρειαζόμαστε την Ευρώπη. Για αυτό και πρέπει να ψηφίσουμε αύριο, αλλά και επιβάλλεται αυτή την κρίσιμη στιγμή να μαυρίσουμε ό,τι μας οδηγεί στην ακρότητα και την απομάκρυνση από όλα αυτά.

Για πρώτη φορά σε τέτοιες εκλογές η ψήφος μας μετρά τόσο. Για πρώτη φορά μπορούμε να στείλουμε και άμεσα μηνύματα για το πώς θέλουμε το αύριό μας και τι δεν επιτρέπουμε να περιλαμβάνει το αύριο αυτό.

Από την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων, έως τα ευκαιριακά φλερτ με τον σοβινισμό, την πόλωση και τον φανατισμό ή τη σιωπή όταν πρόκειται για ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες.

Ειδικά με όσα ακούσαμε τις τελευταίες μέρες νομίζω πως το έχουμε καταλάβει πια.

Και έχουμε και την πολυτέλεια να το κάνουμε. Για πρώτη φορά.