Ντροπή σας!

Εύχομαι να είναι ψέμα. Να είναι fake news που κυκλοφορούν στα social media, μια κακεντρέχεια με περισσή δόση υπερβολής από τους «αθκειασερούς» του διαδικτύου. Ένα screen shot στο facebook προκάλεσε δεκάδες σχόλια, προκάλεσε το λαϊκό αίσθημα. Κι έφερε την οργή και την αγανάκτηση στο ζενίθ. Ήταν από μια οργισμένη μάνα της οποίας, όπως η ίδια αναφέρει, η κόρη φοιτά στο ίδιο δημοτικό σχολείο με τον γιο του κατά συρροή δολοφόνου. Κάποιες μητέρες, λέει, θέλουν να σηκώσουν τα παιδιά τους από το σχολείο επειδή φοβούνται. Αλήθεια όμως, τι άνθρωποι είμαστε; Μάλλον, είμαστε άνθρωποι; Κάποιες κυράτσες φοβούνται ένα παιδάκι. Ένα οκτάχρονο μωρό. Γιατί είναι το παιδί του serial killer; Ή μήπως τα αίτια αυτής της εμετικής αντίδρασης είναι άλλα; Η απάντηση είναι προφανής. Μα, να λένε ότι ο δικός τους πρίγκιπας και δική τους πριγκίπισσα συναναστρέφονται με το παιδί του δολοφόνου; Με ποια... καρδιά να παραδεχτούν στο tea time με τις φιλενάδες πως επέτρεψαν το δικό τους παιδί να βρίσκεται στον ίδιο σχολείο με το παιδί / παιδιά ενός αδίστακτου φονιά; Είναι, σίγουρα, οι ίδιες (ή/και άλλες με το ίδιο αρρωστημένο μυαλό) που στέλνουν αβέρτα επιστολές στο Υπουργείο Παιδείας για τα αλλοδαπά παιδιά στα σχολεία που «υποβαθμίζουν την ποιότητα της εκπαίδευσης». Είναι αυτές που «γλείφουν» τους εκπαιδευτικούς μην πάρει ο γιόκας τους ή η κοράσα τους 19 αντί 20. Ναι, είναι αυτές που προβάλλουν μια εικόνα απαστράπτουσα μειώνοντας και υποβιβάζοντας τον διπλανό τους. Αυτές που ασχολούνται με το τι θα πει ο κόσμος. Ο κόσμος όμως, κυρίες μου, λέει πως σας έχει αηδιάσει. Σας απεχθάνεται. Μπορείτε να προσβάλλετε ανθρώπους και συνειδήσεις, να «πυροβολείται» την παιδική αθωότητα, να μην θέλετε το δικό σας παιδί να συναναστρέφεται με παιδιά δολοφόνων, τα «ξεβράκωτα» προσφυγόπουλα (είδα γραπτώς και άκουσα με τα αφτιά μου και αυτόν τον χαρακτηρισμό).

Θα ξυπνήσετε όμως μια μέρα και θα δείτε το τέρας στα δικά σας παιδιά. Γιατί τα παιδιά αυτό που βλέπουν είναι. Τα βήματά σας ακολουθούν. Και τότε θα καταλάβετε πως κάποτε αδικήσατε κάποιους. Κάποτε, στην προσπάθειά σας να προστατέψετε (από υπερβολική αγάπη ίσως) τα δικά σας παιδιά πληγώσατε ανεπανόρθωτα κάποιους άλλους ανθρώπους. Ρίξατε αλάτι σε πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ και κάνατε κομμάτια ψυχές επειδή εσείς έχετε στερέψει από αισθήματα και συναισθήματα. Επειδή η δική σας καρδιά έχει αδειάσει από καθετί ανθρώπινο, από τη γνήσια και ανιδιοτελή αγάπη που μπορεί να προσφέρει άνθρωπος σε άνθρωπο.
Ντροπή σας!

Y.Γ.: Αμπάλατοι (επιεικής ο χαρακτηρισμός) πάντα θα υπάρχουν ανάμεσά μας. Το θέμα είναι εμείς, ως σύνολο, τι κάνουμε. Πώς τους αντιμετωπίζουμε.