Μέχρι τον επόμενο Ορέστη…

Παρακολουθώ με αισθήματα βαθύτατου πόνου και απελπισίας την τρομερή αυτή υπόθεση με τις δολοφονίες πέντε αλλοδαπών γυναικών και δύο μικρών παιδιών. Πέντε νεαρές γυναίκες ήρθαν στον τόπο μας για να δουλέψουν και να βρουν ένα καλύτερο μέλλον και βρήκαν τραγικό θάνατο κάτω από συνθήκες που συγκλονίζουν. Η απελπισία μου έχει να κάμει με τον τρόπο που ως κοινωνία αντιμετωπίζουμε τις δολοφονίες και τις παραμέτρους τους. Αν εξαιρέσουμε τον δημοσιογράφο του «Πολίτη» Κώστα Κωνσταντίνου και ένα-δύο άλλους, όλοι οι άλλοι αντιμετωπίζουν το πελώριο αυτό θέμα επιφανειακά και κουτσομπολίστικα. Ούτε και αυτός ο παραιτηθείς υπουργός ούτε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχουν αγγίξει την ουσία του προβλήματος. Που είναι, όσο και αν πονάει η διαπίστωση, πως είμαστε μια κοινωνία χωρίς παιδεία, ξενοφοβική και με έντονες διαθέσεις εκμετάλλευσης των συνανθρώπων μας, ιδιαίτερα των αλλοδαπών. Πρόσθετα σε πολλά στρώματα της κοινωνίας μας υποβόσκουν ρατσιστικά αισθήματα. Σ’ αυτά τα στρώματα οι φράσεις «έν’ Αράπης σιόρ», «έν’ Φιλιππινέζα καλέ» «έν’ Ρουμάνα ίντα που περιμένεις» και άλλες παρόμοιες, είναι από τις πιο κοινές φράσεις του καθημερινού τους λεξιλογίου. Τα όργανα της Αστυνομίας που χειρίστηκαν τις καταγγελίες για τις εξαφανίσεις είναι μέλη αυτής της κοινωνίας και είναι με αυτό το πνεύμα που προσέγγισαν τις υποθέσεις. Συνεπώς οι παραιτήσεις του αρμόδιου υπουργού και του αρχηγού Αστυνομίας, όσο κι αν είναι επιβεβλημένες, δεν θα συμβάλουν στην επίλυση του σοβαρότατου αυτού προβλήματος. Ούτε η επανίδρυση της Αστυνομίας, όπως κάποιοι έχουν εισηγηθεί, θα λύσει το πρόβλημα. Και να παραιτηθούν όλα τα μέλη της Αστυνομίας το πρόβλημα δεν θα αντιμετωπισθεί. Αφού αυτοί που θα τους αντικαταστήσουν θα έχουν την ίδια κουλτούρα με αυτούς που παραιτήθηκαν. Από τη στήλη αυτή έχω γράψει αρκετές φορές ότι κάθε αλλαγή δεν είναι πρόοδος, αλλά πρόοδος χωρίς αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε για το άτομο, ούτε για τον οργανισμό, ούτε για την κοινωνία. Η ζωή και η φύση είναι συνυφασμένες με την αλλαγή και την εξέλιξη. Σχηματικά, οι αλλαγές στην κοινωνία μπορεί να είναι σχεδιασμένες ή μη σχεδιασμένες. Οι σχεδιασμένες αλλαγές είναι αυτές που συνειδητά συλλαμβάνονται από τους ανθρώπους με σκοπό τη βελτίωση, την πρόοδο ή την επίτευξη συγκεκριμένων προσδοκιών, επιθυμιών και στόχων. Οι μη σχεδιασμένες αλλαγές συνήθως είναι οριακές και συμβαίνουν μέσω της αέναης εξέλιξης, της αλληλόδρασης, των παρορμήσεων και της ανάγκης προσαρμογής στις πιέσεις του περιβάλλοντος. Όπως ακριβώς έχει συμβεί με την παραίτηση του υπουργού Δικαιοσύνης. Αυτές οι μη σχεδιασμένες αλλαγές μπορεί να οδηγούν σε βελτίωση και σε πρόοδο, αλλά επίσης μπορεί –βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα– να έχουν αρνητικές συνέπειες. Συνεπώς, η βελτίωση και η πρόοδος των οργανισμών και της κοινωνίας απαιτούν συνειδητές και σχεδιασμένες αλλαγές για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Στη χώρα μας, τις τελευταίες δεκαετίες στον δημόσιο τομέα έχουν δαπανηθεί δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε συμβούλους για να σχεδιάσουν αλλαγές που είτε ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, είτε απέτυχαν. Συνεχώς ψηφίζονται νέοι νόμοι και εφαρμόζονται νέα μέτρα χωρίς θετικά αποτελέσματα. Αντίθετα, σταδιακά μας οδήγησαν στη σημερινή εφιαλτική κατάσταση. Τόσο ο παραιτηθείς υπουργός όσο και ο αρχηγός Αστυνομίας επιχείρησαν σημαντικές και ουσιώδεις αλλαγές και χωρίς αμφιβολία είχαν καλές προθέσεις και με ειλικρίνεια στόχευσαν σε αλλαγές που θα υπηρετούσαν το κοινό καλό και την πρόοδο στην Αστυνομία. Κι όμως απέτυχαν. Απέτυχαν γιατί δεν υπήρξε συστηματική προσέγγιση των αλλαγών. Αντίθετα υπήρξε υιοθέτηση της μερικής και αποσπασματικής αλλαγής, όπως τη βλέπουμε συνήθως να επιχειρείται. Όμως ένας οργανισμός ή μια κοινωνία αποτελεί ένα σύστημα που απαρτίζεται από αλληλοεπιδρώντα μέρη. Έτσι, αν προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε το ένα από αυτά χωρίς ταυτόχρονα ν’ αλλάξουμε ή να προσαρμόσουμε και τα υπόλοιπα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η αλλαγή θα αποτύχει να επιφέρει βελτίωση. Η κοινωνία και οι διάφοροι οργανισμοί της δεν αλλάζουν με νόμους και διατάγματα. Αλλάζουν με την καλλιέργεια των αξιών της αγάπης, της φιλανθρωπίας, της φιλοξενίας, του σεβασμού της διαφορετικότητας κ.λπ., κ.λπ. Και προς την κατεύθυνση αυτή κυβέρνηση, κόμματα και Εκκλησία παίρνουν απροβίβαστο. Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε να «βράζουμε» στη μιζέρια μας μέχρι τον επόμενο Ορέστη….
Του Χρήστου Πουργουρίδη