Γιατί όχι και μοναρχία;

Ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή η προσπάθεια του κυβερνητικού εκπροσώπου να επιχειρηματολογήσει υπέρ της νέας πρότασης του Προέδρου, αυτή τη φορά για αλλαγή του επιδιωκόμενου πολιτεύματος από προεδρικό σε κοινοβουλευτικό. Δεν ήταν πρόταση αλλά ιδέα (όπως και η αποκεντρωμένη ομοσπονδία), εξήγησε, στα πλαίσια της προσπάθειας να άρουμε το αδιέξοδο το οποίο επιδιώκει να συντηρεί η άλλη πλευρά, διερωτώμενος κατά πόσο θα έπρεπε η πλευρά μας να αποδεχθεί την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων ή να γίνει όμηρος των τουρκικών επιδιώξεων, όπως κάποιοι στο εσωτερικό καλούν τον Πρόεδρο να πράξει. Ξεκαθαρίζοντας, παράλληλα, ότι καμιά συμφωνία δεν υπήρξε στο Κραν Μοντάνα και πως πολλά μέτωπα παρέμειναν ανοικτά (και) στο κεφάλαιο της εσωτερικής διακυβέρνησης. Και ήταν εντυπωσιακή, γιατί η νέα πρόταση και τα όσα δήλωσε δεν έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα ο γ.γ. του ΟΗΕ κατέγραφε τον Σεπτέμβρη του 2017 στην έκθεσή του μόνο, αλλά και με τα όσα η ίδια η κυβέρνηση δήλωνε όλο το προηγούμενο διάστημα.

Παρά το τι υποστήριξε ο Πρόδρομος Προδρόμου, η έκθεση του γ.γ. καταλήγει σε ένα συμπέρασμα αδιαμφισβήτητο: «Με την ολοκλήρωση της διάσκεψης, οι πλευρές είχαν πρακτικά καταλήξει σε πλήρη συμφωνία στα ζητήματα της ομοσπονδιακής διακυβέρνησης και αποτελεσματικής συμμετοχής.» Αυτό το συμπέρασμα δεν αμφισβητήθηκε από την κυβέρνηση. Αντίθετα, οι συγκλίσεις που επιτεύχθηκαν, και «θα αξιοποιούνταν ως«κεκτημένο» σε οποιεσδήποτε μελλοντικές προσπάθειες», αποτέλεσαν ένα από τα κύρια χαρτιά προεκλογικά, ενώ συνέχισαν να προτάσσονται ως απάντηση σε κάθε επίκριση και μετεκλογικά, με τον υπουργό Εξωτερικών- παραμονές της μετάβασης του Προέδρου στη Νέα Υόρκη- να δηλώνει ότι από το 1976 πρώτη φορά φτάσαμε στο «παρά ένα της λύσης».Η κυβέρνηση σήμερα-με κάθε νέα της πρόταση- αντιστρατεύεται την ίδιά της την αλήθεια.

Διερωτήθηκε ο Πρόδρομος Προδρόμου κατά πόσο θα έπρεπε η πλευρά μας να μην κάνει τίποτε. Το ερώτημα όμως και η απάντηση που θα έπρεπε να είχε δώσει είναι γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε. Τι άλλαξε απ’ όταν ο Αντόνιο Γκουτέρες έγραφε ότι οι δύο πλευρές είχαν πρακτικά καταλήξει στην εσωτερική διακυβέρνηση; Πώς φτάσαμε ένα βήμα πριν τη λύση, όπως διατείνονταν ο ΥΠΕΞ και ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος; Αποδέχθηκε ο Πρόεδρος ένα σύστημα διακυβέρνησης που οδηγούσε σε μια μη λειτουργική ομοσπονδία; Τώρα τέθηκε ως προϋπόθεση η τ/κ θετική ψήφος στη λήψη αποφάσεων; Με ποια λογική, αφού θεωρούσε ότι η βιωσιμότητα του κράτους επιβάλλει αποκεντρωμένη ομοσπονδία, για 5,5 χρόνια διαπραγματεύτηκε και αύξησε τις αρμοδιότητες της κεντρικής κυβέρνησης;

Όπως και ο Πρόεδρος- που την Πέμπτη έσπευσε για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα να αναδείξει εσωτερικούς εχθρούς κατηγορώντας κάποιους ότι υιοθετούν τα όσα οι Τ/Κ και η Τουρκία προβάλλουν- όφειλε να είχε εξηγήσει πώς από το παρά ένα της λύσης του Κυπριακού φτάσαμε (όπως η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται πλέον) στο παρά ένα της διχοτόμησης; Πώς εξυπηρετείται ο δεδηλωμένος στόχος μέσα από τις τελευταίες ενέργειές του;

Διότι δεν είναι το ΑΚΕΛ που αμφισβητεί τις προθέσεις του, ούτε όσοι στάθηκαν δίπλα του το 2004. Είναι η ίδια η ρητορική και πορεία του. Ο τρόπος που χειρίστηκε την προσπάθεια στο Μοντ Πελεράν, η εκτός λογικής κόντρα που άνοιξε με τον γ.γ. του ΟΗΕ, η αντίδρασή του στην πρόταση του Ακιντζί για επανέναρξη των συνομιλιών στη βάση του πλαισίου Γκουτέρες (που μέχρι τότε αποτελούσε για την κυβέρνηση βήμα προς την επίτευξη συμφωνίας), η επίκληση και εμμονή σε ένα έγγραφο που ο ΥΠΕΞ τελικά παραδέχθηκε πως δεν είχε συμφωνηθεί, η επιλογή του να τοποθετήσει στο ΥΠΕΞ και εντός του Προεδρικού άτομα με ξεκάθαρες θέσεις εναντίον της ΔΔΟ (με χαρακτηριστικότερη αυτή του κυβερνητικού εκπροσώπου), ο τρόπος που αναδεικνύει πλέον το θέμα λειτουργικότητας που έρχεται σε σύγκρουση με τα ίδια τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, αλλά και τα όσα δήλωνε μέχρι χθες, τα συγχαρητήρια από την Ελένη Θεοχάρους, η οποία δηλώνει πως η θέση του Προέδρου είναι η διαχρονική δική της θέση, που δεν αφήνουν τίποτε στη φαντασία.

Κάθε νέα του πρόταση που έρχεται να αναιρέσει και να διαψεύσει κάθε προηγούμενη, κάθε ενέργεια που σπεύδει να «κλειδώσει» αυτό που τάχα αγωνίζεται να αποτρέψει, και να γελοιοποιήσει τη διαδικασία. Η τοποθέτηση φίλου που έσπευσε να διερωτηθεί κατά πόσοΝ η επόμενη «ιδέα» που ο Νίκος Αναστασιάδης θα ρίξει στο τραπέζι θα είναι η μοναρχία, είναι ενδεικτική της πρωτόγνωρης αναξιοπιστίας που εκπέμπει πλέον.

Κυρίως, όμως, αυτή η εικόνα που βγάζει πλήρους απουσίας ορίων και φραγμών. Η εκπληκτική άνεση με την οποία ψεύδεται ακόμα και για ζητήματα που είναι εκεί, γραπτώς, και τα οποία ο ίδιος για μήνες επικαλείτο. Και συνεχίζει να ψεύδεται ακόμα κι όταν πιάνεται να το κάνει.

Αυτό είναι και το πλέον προβληματικό στοιχείο της σημερινής διακυβέρνησης. Περισσότερο από την όποια μετάλλαξή του στο Κυπριακό. Το ύφος και ήθος που έχει εισάγει εκ νέου στην πολιτική σκηνή του τόπου. Οι πρακτικές που χρησιμοποιεί. Η άνεση με την οποία δημιουργεί βολικούς εχθρούς, η συνέπεια με την οποία διαστρεβλώνει την αλήθεια, ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τον λαό ως ασπίδα για διαιώνιση της διαίρεσης και για να εξυπηρετεί δικά του πολιτικά παιχνίδια, που παίζει με το συναίσθημα. Που δεν αγγίζουν μόνο τη λύση του Κυπριακό, αλλά απειλούν και το επίπεδο της δημοκρατίας μας. Και δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πλέον για το ότι ο Νίκος Αναστασιάδης, της δεύτερης τουλάχιστον πενταετίας, τείνει να καταστεί βαρίδι για τη χώρα.

antopoly@cytanet.com.cy