Τι άλλο κοινό μας έμεινε εκτός από το Κυπριακό;

Μιλάμε για κοινή πατρίδα κ.λπ., αλλά τι κοινό μας έμεινε; Σκεφτείτε να δούμε. Τι άλλο κοινό μας έμεινε εκτός από το Κυπριακό; Ως ένας αρθρογράφος που γράφει καθημερινά στην εφημερίδα «Πολίτης» για πάνω από 18 χρόνια, μπορώ να πω άνετα το εξής. Άλλη η ζωή στον νότο. Άλλη στον βορρά. Εκτός από το Κυπριακό, κανείς δεν νοιάζεται για το πρόβλημα κανενός σε απολύτως κανένα άλλο θέμα. Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή ούτε το δικό μας πρόβλημα με τον ηλεκτρισμό ενδιαφέρει τους διαμένοντες στον νότο, ούτε οι δικές τους συζητήσεις για το νέο σύστημα υγείας που σήκωσαν θύελλες ενδιαφέρουν εμάς. Ούτε και τα οικονομικά πακέτα που μας επιβάλλει η Τουρκία ενδιαφέρουν τους διαμένοντες στον νότο, ούτε το γεγονός ότι φυτρώνουν πανεπιστήμια σε κάθε γειτονιά εδώ σε εμάς, ούτε οι παράνομες οικοδομές, ούτε τα φουγάρα των ηλεκτροπαραγωγών σταθμών χωρίς φίλτρο. Μήπως εμάς μάς ενδιαφέρουν τα διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας που διανέμονται σε πλούσιους ξένους επενδυτές στον νότο, τα σκάνδαλα που ξέσπασαν στη δικαιοσύνη, οι υποψήφιοι που όρισαν τα πολιτικά κόμματα για τις ευρωεκλογές και οι επίσημοι κρατικοί αξιωματούχοι που πηγαινοέρχονται στον νότο; Δεν μας ενδιαφέρουν. Εκείνοι που κατάφεραν να μας χωρίσουν σε δύο περιοχές το 1974 κατάφεραν και να κτίσουν δύο χωριστές ζωές. Ρωτήστε όποιον θέλετε στον βορρά: «Ποιος είναι ο υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας;» Δεν θα ξέρει. Δεν ξέρουν κανέναν υπουργό. Ρωτήστε τους διαμένοντες στον νότο. Και εκείνοι δεν θα ξέρουν αυτούς στον βορρά. Ένα θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα στον βορρά γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, αλλά μερικά τροχαία δυστυχήματα στον νότο δεν γίνονται. Μεταχειριζόμαστε ο ένας τον άλλον σαν ξένοι. Μεταδίδουμε ειδήσεις ο ένας για τον άλλον, όπως μεταδίδουμε ειδήσεις για το Μεξικό. Διανέμουν μπροσούρες στην τουρκική γλώσσα στα οδοφράγματα. Για τις ευρωεκλογές. Για να γράψουν όλοι το όνομα, τη διεύθυνσή τους και να αποταθούν στην επαρχιακή διοίκηση. Έτσι για να εγγραφούν στον εκλογικό κατάλογο. Μήπως υπάρχει κανείς που ξέρει πού βρίσκεται η επαρχιακή διοίκηση; Ή ποιος είναι ο έπαρχος;
Αντιλαμβανόμενος όλα αυτά, γράφω δικοινοτικά άρθρα τόσα χρόνια. Γράφω ως Κύπριος, όχι ως Τουρκοκύπριος. Γράφω προσπαθώντας να μην αναμείξω και πολύ στο άρθρο τα εσωτερικά μας ζητήματα στον βορρά. Ξέρω ότι αυτά δεν ενδιαφέρουν τους διαμένοντες στον νότο. Ένας υπουργός μας πήρε ρουσφέτι, έκαναν παράτυπες προσλήψεις, συζητήθηκε η μεταρρύθμιση στο δημόσιο, στη βουλή, η αστυνομία εξαπέλυσε κυνηγητό για τη ΦΕΤΟ, οι ξένοι φοιτητές τυγχάνουν εκμετάλλευσης, ο λαός πληρώνει τον ηλεκτρισμό των καζίνο μας, γέμισαν με οικοδομές τα ποτάμια κ.λπ. Ποιον ενδιαφέρουν στον νότο αυτά;
Γι’ αυτό Κυπριακό και μόνο Κυπριακό. Λύση. Ειρήνη. Διαπραγματεύσεις. Γύρω απ’ αυτά περιστρεφόμαστε. Κραν Μοντανά. Πολιτική ισότητα. Εγγυήσεις. Ο κυπριακός λαός θα τρελαθεί συζητώντας τα αυτά, γράφοντάς τα αυτά. Όλοι μας θα τρελαθούμε. Επιπλέον, όλοι συζητούν τα πάντα, όλοι θέλουν λύση και ειρήνη και κανένας δεν μιλά για πολιτική ενότητα! Γιατί; Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές δικοινοτικές οργανώσεις και δικοινοτικές εκδηλώσεις και δεν υπάρχει πολιτική ενότητα; Να σας πω εγώ τον λόγο. Διότι ο ένας θεωρεί την 20η Ιουλίου γιορτή, ενώ ο άλλος ημέρα πένθους. Ο ένας αποκαλεί απελευθερωτή τον κατακτητή, ενώ ο άλλος κατακτητή. Ο ένας θέλει λύση με εγγυητές και ο άλλος χωρίς εγγυητές. Ο ένας αποκαλεί «πρόσφυγες» τον πληθυσμό που μεταφέρθηκε στο νησί και ο άλλος «εποίκους». Ο ένας αποκαλεί «ελληνοκυπριακή διοίκηση» την κυβέρνηση στον νότο και ο άλλος «ψευδοκράτος» τη διοίκηση στον βορρά. Ο ένας αποκαλεί «σύνορα» τα σημεία ελεύθερης διέλευσης και ο άλλος «πύλες» ή «οδοφράγματα». Ρωτήστε τις δικοινοτικές οργανώσεις αυτά τα ερωτήματα. Χωριστά. Να δούμε τι απαντήσεις θα πάρετε. Να δούμε αν θα είναι ίδιες αυτές οι απαντήσεις.

Αν δεν καταφέρουμε να κτίσουμε κοινό πολιτικό μέτωπο και δεν μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε κοινό πολιτικό λεκτικό, δεν θα έρθει έτσι εύκολα η λύση και η ειρήνη στο νησί. Ιδού μια αίθουσα συγκέντρωσης. Γεμάτη. Και τα συνθήματα γραμμένα σε πανό στα ελληνικά και στα τουρκικά. Όλοι ακούνε με ευλάβεια τους ομιλητές. Χειροκροτούν. Οι ομιλητές περνούν γενεές δεκατέσσερις εκείνους που δεν θέλουν λύση, που επωφελούνται από το υπάρχον στάτους κβο, που υποδαυλίζουν τον εθνικισμό. Ύστερα λένε «ζήτω η κοινή πατρίδα». Εντάξει, ζήτω. Αλλά πώς θα ζήσει; Μόνο αυτή είναι η κοινή άποψη ενός Ελληνοκύπριου και ενός Τουρκοκύπριου που υποστηρίζουν τη λύση και την ειρήνη; Έτσι επιτυγχάνεται η ενότητα και η ομοψυχία;

Λένε ότι αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που προτιμούν δύο κράτη στον νότο. Δεν θέλουν ομοσπονδία πλέον, λέει. Η διάθεσή τους είναι να ζήσουμε εμείς στη δική μας περιοχή και εσείς ζήστε στη δική σας, λέει. Δεν εκπλήττομαι καθόλου. Σκεφτείτε πώς τους καρφώθηκε αυτή η ιδέα να δούμε. Αφού είδε την κατάσταση του πληθυσμού που μεταφέρθηκε στον βορρά, ποιος θέλει να τους δεχθεί ανάμεσά του; Η κοινότητα στα τζαμιά ξεχείλισε στους δρόμους στον βορρά. Να ξεχειλίσει και στον νότο; Ήρθαν και μας λιθοβόλησαν. Να λιθοβολήσουν και όσους δεν τους αρέσουν στον νότο; Οι πλατείες στον βορρά δονούνται από τις φωνές ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Να δονούνται και στον νότο;