Ένας απόπατος βαθύς και γύρω-γύρω θάλασσα

Αντιγράφω την εισαγωγή μιας είδησης που ίσως και να είδατε ήδη, μαζί με τις σχετικές φωτογραφίες: «Μια 61χρονη γυναίκα από την Νεμπράσκα έφερε στον κόσμο το εγγόνι της, λειτουργώντας ως παρένθετη μητέρα για τον γιο της και τον σύζυγό του».

Κι αυτό από μια άλλη είδηση, επίσης χθεσινή: «Ο νέος νόμος του Μπρουνέι προβλέπει την επιβολή της θανατικής ποινής για πληθώρα ούτω καλούμενων παραπτωμάτων, μεταξύ των οποίων είναι η ομοφυλοφιλία και οι εξωσυζυγικές σεξουαλικές σχέσεις».

Τα σχόλια;

Από μούδιασμα, μέχρι ειρωνείες και κραυγές για την «ανωμαλία» της εποχής κάτω από την πρώτη, λίγες αποδοκιμασίες και πολλές επευφημίες κάτω από τη δεύτερη. Για τον «λεβέντη» σουλτάνο, κρυμμένες ενίοτε κάτω από σχόλια για τους... διεφθαρμένους πολιτικούς μας και το πόσο ωραία θα ήταν κάποια σαρία και εδώ.

Άνθρωποι οι οποίοι υπήρξαν οι πλείστοι μοιχοί έστω και μία φορά στη ζωή τους -μπορεί και να είναι ακόμα ή σίγουρα δεν θα έλεγαν όχι αν τους καθόταν ένα πήδημα για να σπάσει η μιζέρια της ζωής τους- και οι οποίοι απλώς ξέρουν πως δεν κινδυνεύουν (εδώ) από αυτό, αισθάνονται άνετα να ηδονίζονται δημόσια με την ιδέα του λιθοβολισμού άλλων ανθρώπων που απλώς διαφέρουν από εκείνους.

Χυδαίοι, αμόρφωτοι φωνακλάδες. Αμέτρητα τίποτα σε δυο πόδια για δεκαετίες ολάκερες, ζουν το όνειρό τους επιτέλους. Το όνειρο που πάντοτε άξιζαν.

Να βγάζουν το μίσος και τα σκατά που έχουν στο σπανίως χρησιμοποιημένο -εάν ήταν δηλαδή και χρησιμοποιήσιμο ποτέ- μυαλό και στην ψυχή τους σε δημόσια θέα. Καταχειροκροτούμενοι από τον υπόλοιπο όχλο, εκεί στον βόθρο που επέλεξαν. Εκεί όπου ανήκουν.

Το πολύ μέχρι το άναμμα των κάρβουνων για τη σούβλα, την καλή αποτρίχωση στο μπικίνι και τη μεταγραφή τερματοφύλακα. Ακόμα και στο δεύτερο πτυχίο.

Άνθρωποι μίζεροι, κακιασμένοι, που έχουν μάθει να διαμαρτύρονται για μια ευτυχία που ποτέ δεν άξιζαν και ποτέ δεν αναζήτησαν άλλωστε, αφού σπατάλησαν και σπαταλούν τη ζωή τους φθονώντας την ευτυχία και ενίοτε τη δυστυχία των άλλων. Ναι, ακόμα και αυτήν. Τα όσα οι άλλοι έχουν και δεν χαίρονται. Και εκείνοι νομίζουν πως θα τα χαρούν εάν τα αποκτήσουν. Που δεν.

Άνθρωποι ανάξιοι, όχι μόνο να κριτικάρουν το μεγαλείο και την υπέρβαση αυτής της γυναίκας η οποία κινδύνεψε για να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, αποδεχόμενη αυτό που η επιστήμη αποδεικνύει πλέον ως απολύτως φυσιολογικό και πάντοτε έτσι ήταν, την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, αλλά συχνότατα ανάξιοι να μεγαλώσουν τα ίδια τα παιδιά που έφεραν στον κόσμο και να τα κάνουν ανθρώπους.

Άνθρωποι που βαριούνται τα παιδιά τους και τα ξεφορτώνονται με το τηλέφωνο ή το tablet, παρακολουθώντας τα να εξελίσσονται σε ζώα μεγαλώνοντας και κάνοντας πλάκα με την απόκλιση και την αντικοινωνικότητά τους, θεωρώντας τες... μαγκιά του μωρού.

Άνθρωποι που κακοποιούν τα παιδιά τους συχνά. Με όλες τις μορφές της κακοποίησης. Και μάλιστα σε μια χώρα με μια από τις θλιβερότερες επιδόσεις κατ’ αναλογία σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Και με γονείς που «πειράζουν» τα παιδιά τους.

Άνθρωποι που ασχολούνται με τους άλλους γύρω τους, μέρα-νύχτα, γιατί δεν ξέρουν, δεν έμαθαν ποτέ και δεν θέλουν να μάθουν να κάνουν κάτι άλλο, αλλά -και κυρίως- κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να μην κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Αυτό πασκίζουν να αποφύγουν.

Μια φίλη μού έλεγε κάτι χθες πριν έρθω στο γραφείο. Το #Pellotopos, μου είπε, έχει τη βάση του, αλλά πλέον τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Και λειτουργεί και ως ελαφρυντικό. Αυτό που συμβαίνει, συνέχισε, συνειδητά είναι που γίνεται. Είναι επιλογή. Και γίνεται πιο επικίνδυνο μέρα με τη μέρα.

Νομίζω πως έχει απόλυτο δίκιο. Ο δημόσιος διάλογος και το δημόσιο κλίμα έχουν καταληφθεί από τα αμέτρητα δίποδα χωρίς όρια, ο δε υπόλοιπος κόσμος, ο οποίος δεν είναι λίγος αν και νομίζω πως εάν δεν έγινε μειοψηφία ακόμη θα γίνει πολύ σύντομα όπως πάμε, ο υπόλοιπος κόσμος, λοιπόν, είναι αμήχανος.

Είτε παρακολουθεί έντρομος τη βαρβαρότητα, την αναίδεια, τη χυδαιότητα, την ενσυνείδητη αμορφωσιά ως άποψη, τον φασισμό και όλα τα υπόλοιπα συμπτώματα αυτής της αρρώστιας να μας κατακλύζουν, είτε, ακόμη τραγικότερα και απείρως πιο ηλιθιωδώς, αντιδρά διαχωρίζοντας τη θέση του. Εγωιστικά. Τραγικά.

Ανίκανος να διαμορφώσει κοινωνική αντίληψη.

«Δεν είμαστε όλοι έτσι!», φωνάζουν. Ωσάν να αφορά κανέναν τι είναι και τι δεν είναι ο όποιος κοινωνικά ανήμπορος νους… Τόσο κρίμα.

Κι όμως. Το μέλλον πάντα είναι με το καλό, αν το βοηθήσουμε. Είναι με την 61χρονη γυναίκα που αγαπά το παιδί της και δέχεται ότι η φύση του είναι να αγαπά έναν άνθρωπο του ιδίου φύλου, αντιλαμβανόμενη ότι αυτό ισχύει από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος και ότι δεν αλλάζει κάτι για τους άλλους, όπως ποτέ δεν άλλαξε. Ούτε τις αριθμητικές ισορροπίες.

Απλώς το άρπαζαν οι άλλοι για να επιβάλουν τη διά βίου μιζέρια, τον αποκλεισμό και τον στιγματισμό όσων διέφεραν από τη μάζα σ’ αυτό. Και σε τίποτα άλλο. Ένα βήμα πριν από αυτό που κάποιες βάρβαρες κοινωνίες ποινικοποιούν - ακόμη και με θάνατο διά λιθοβολισμού και άλλως πώς.

Θα ήθελα πολύ να σας έβλεπα, όλους και όλες που φτιάχνεστε με αυτές τις εκτελέσεις, να στεκόσασταν σε μια πλατεία και να παρακολουθούσατε το κεφάλι του παιδιού σας να ανοίγει από τις πέτρες των άλλων. Τον αδερφό, την αδερφή σας. Για σκεφτείτε το λίγο. Ωραίο δεν είναι;

Ξέρετε όμως πως αυτό δεν θα γίνει, γιατί εσείς ζείτε εδώ. Στην άνεση μιας κοινωνίας που τη βρίζετε για την ελαστικότητά της και τις ελευθερίες της, θεωρώντας τες τη ρίζα του προβλήματος.

Ξεχνώντας πως το πρόβλημα είστε εσείς. Η χυδαιότητα, το επίπεδο και όλα τα άλλα που λέγαμε πιο πάνω. Και τα οποία τα φοράτε περήφανα και χαζολογώντας κιόλας, χωρίς ντροπή, ως κορώνα στο κεφάλι σας.

Πολλοί και πολλές νηστεύετε κιόλας. Και οι πλείστοι και πλείστες επικαλείστε και τη θρησκεία σας μέρα-νύχτα.

Αδαείς, αμπάλατοι, μίζεροι και ζηλόφθονες.
Όπως ακριβώς σας χρειάζονται άλλωστε... Χτηνά.
Τόσο κιόλας!