Αξιολόγησε τους μαθητές σου!

Πόνημα ενός καταϊδρωμένου καθηγητή 

Το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου ξεκίνησε μια σειρά από σεμινάρια προς τους εκπαιδευτικούς προκειμένου να τους διαφωτίσει για τα όσα αφορούν το νέο σχέδιο αξιολόγησης του μαθητή. Αφού παραδεχτήκαμε τη διαχρονική αποτυχία μας να αξιολογούμε σωστά τα παιδιά, ερχόμαστε τώρα με κάτι εντελώς νέο και φρέσκο ας πούμε. Η κουβέντα που σκεφτήκαμε λοιπόν έχει βάση της τη λεγόμενη «αντισταθμιστική λειτουργία του σχολείου». Αυτή η κουβέντα απλώς σημαίνει ότι τις αδυναμίες του κάθε μαθητή θα τις βελτιώνει ο δάσκαλος και ο καθηγητής προκειμένου να… αναβαθμιστεί «η μάθηση». Η αξιολόγηση θα γίνεται στην αρχή μιας σχολικής χρονιάς, στο τέλος, αλλά και σε όλη τη διάρκειά της. Πιστεύουμε πως με το νέο σύστημα αξιολόγησης θα ενισχυθεί το ενδιαφέρον των μαθητών αλλά και θα τους αφαιρέσουμε το άγχος και τη βαρεμάρα που νιώθουν στο σχολείο. Με κάποιον μαγικό τρόπο πιστεύουμε πως θα τους αναπτύξουμε κοινωνικά και συναισθηματικά. Με κάποιον επίσης μαγικό τρόπο οι εκπαιδευτικοί που θα το εφαρμόσουν πιστεύουμε πως θα αναπτυχθούν ακόμα πιο πολύ… επαγγελματικά. Το νέο λοιπόν σχέδιο αξιολόγησης του μαθητή βρίσκεται πια εδώ και θα πάρουν μπρος οι μηχανές των σχολείων προκειμένου να εφαρμόσουν κι αυτό. Οι συντάκτες του είναι περίπου οι ίδιοι που δούλεψαν και έφεραν τους «δείκτες επιτυχίας και επάρκειας». Οι εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται πως οι δείκτες δεν λειτουργούν. Διαμαρτύρονται πως έγινε η ζωή τους ακόμα πιο δύσκολη στα σχολεία αφού πλέον καλούνται να λειτουργήσουν ακόμα πιο πολύ σαν ρομπότ, εφόσον από κάθε κεφάλαιο σπουδαίο οποιουδήποτε αντικειμένου οι «δείκτες» σε… καθοδηγούν δήθεν αλλά στο τέλος σε εγκλωβίζουν στα πλοκάμια τους αφήνοντας μαθητή και καθηγητή χωρίς ανάσα, άναυδους, να τρέχουν να προλάβουν το θαύμα. Οι αλλαγές αυτές δε καθόλου δικές μας δεν είναι. Και θα πρέπει η επιτροπή που τις «συνέταξε» να αναφέρει και τις… πηγές της στον δημόσιο διάλογο που δήθεν γίνεται. Ούτε πηγές αναφέρονται, ούτε σε ποιες χώρες εφαρμόζονται, ούτε μας ενδιαφέρουν ποιο είναι το χρώμα και η εκπαιδευτική παράδοση -ακόμα και η διδακτέα ύλη- των συγκεκριμένων κοινωνιών που εφαρμόζονται όλα αυτά. Δεν μας νοιάζει. Εμείς τα κουβαλάμε και τα αντιγράφουμε εδώ στο μικρό μας νησάκι με τις τεράστιες ιδέες, και σιώπα, μεν πεις τίποτε άλλο, κρύψε να περάσουμε όπως πάντα. Το σχέδιο αξιολόγησης του μαθητή δεν συζητά -εννοείται- καθόλου άλλα θέματα καρκινώματα των σχολείων, όπως ας πούμε οι μαθητές που περπατούν και φτύνουν στα τζάμια, που φτύνουν πάνω στη δασκάλα τους, που βρίζουν ο ένας τον άλλο, που δέρνουν, που καπνίζουν, που κρούζουν τις τουαλέτες κάθε μέρα, που κλαίνε, που λυγίζουν από το βάρος των βιβλίων σε τσάντες-διτζ'ίμια. Δεν συζητήσαμε καθόλου για τον φόρτο της υπερβολικής ύλης -είπαμε- και το περιεχόμενό της, δεν διδάσκονται ας πούμε στην Σύγχρονη Ιστορία ούτε και έναν μεγάλο ζωγράφο, πνευματικό άνθρωπο του 20ού αιώνα, μεγάλο εξερευνητή -ηγέτη- και τη ζωή του, δεν μπαίνουμε γενικά σε βάθος κανένα παρά μόνο κολυμπάμε αποχαυνωμένοι στην επιφάνεια μιας δήθεν γνώσης. Οι σούπερ σταρ του σίριαλ είναι οι κάθε πρόεδροι και αντιπρόεδροι, σύνδεσμοι και παρασύνδεσμοι γονέων, κοινοτήτων, μητροπόλεων, και κλάδων καθηγητών. Αυτοί κρατούν εκπαιδευτικούς και μαθητές σαν μαριονέτες στα χέρια τους. Οι φιλόλογοι εδρατζ'ιάσαν και διδάσκουν 100 ώρες βαρετό συντακτικό αντί ιδέες και ωραία λογοτεχνία, οι γεωγράφοι κλαίνε για τη μία κουτσουρεμένη ώρα που έχουν… κάποτε, οι βιολόγοι δεν αποφάσισαν αν πρέπει να μιλούν για εξέλιξη των ειδών ή για το πλευρό του Αδάμ (ποτέ για το στήθος της Εύας) και οι μαθηματικοί δεν γράφουν στον πίνακα με γυρισμένη την πλάτη από φόβο μήπως και τους καρφωθεί στο κρανίο κανένας ιπτάμενος διαβήτης. Είναι πολλά που οδηγούν τον όποιο καθαρά σκεπτόμενο στον αρνητισμό. Μα ας το δοκιμάσουμε και αυτό και βλέπουμε είπε και ένας φίλος. Ας του δώσουμε τον χρόνο του. Όπως δώσαμε και στους δείκτες και θα δείξει.