Έχει θέση η Βίσση σε ψηφοδέλτιο; Να το συζητήσουμε;

Την ώρα που γράφτηκε αυτό το κείμενο, το εάν θα ήταν η Βίσση στο ψηφοδέλτιο ή όχι παρέμενε μετέωρο. Δεν έχει όμως σημασία. Και θα είμαι ειλικρινής: Φαν της, as such, δεν υπήρξα ποτέ. Παρότι και εγώ και ο κάθε άνθρωπος στην Κύπρο -ο κάθε όμως…- έχουμε τραγουδήσει τραγούδια της. Αμέτρητες φορές.

Όσοι και όσες μοιράζεστε λ.χ. την αποστροφή τη δική μου για το ύφος των τραγουδιών του Καρβέλα -το ύφος όχι τη μουσική του μιλώντας για εμένα προσωπικά- ή δαιμονιστήκατε όταν ακούσατε τους «Δαίμονες» αλλά και διάφορα άλλα…

… είμαι σίγουρος πως δεν νιώθετε το ίδιο για τη «Μεθυσμένη Πολιτεία», λόγου χάριν. Και για πολλά άλλα τραγούδια της. Όχι μόνο της εποχής εκείνης αλλά και για πολύ πρόσφατα κομμάτια. Και σουξέ της, δεν είν’ κακό.

Και είμαι βέβαιος πως εάν και εσείς, όπως και εγώ, δεν ζηλεύετε γενικώς -στα αμέτρητα κουσούρια που έχω, θα σας πουν όσοι με ξέρουν, η φύση μου έκανε αυτό το φοβερό δώρο να μην ασχολούμαι ποτέ με το τι έχουν οι άλλοι και να μην το θέλω- εάν λοιπόν και εσείς είστε έτσι…

… ακόμα κι αν δεν σας ενθουσιάζει η περίπτωση Βίσση και την έχετε κράξει αρκετές φορές όπως εγώ εξ αφορμής, δεν μπορεί να μην λέτε «ρισπέκτ» για μια γυναίκα η οποία στα 61 της χρόνια είναι όπως είναι αυτή, τραγουδά όπως αυτή και καταφέρνει να γεμίζει ακόμα τα μαγαζιά με ανθρώπους όλων των ηλικιών, ακόμα και πιτσιρίκια.

Πού το πάω; Σε διάφορα πράγματα. Στο ότι κατ’ αρχάς, τους δικούς μας, τους Κύπριους δηλαδή οι οποίοι διακρίνονται έξω, πρέπει να μάθουμε να τους αγαπάμε. Πρέπει; Λάθος λέξη. Καλό θα ήταν. Καλύτερα. Για μας.

Επίσης στο ότι θα πρέπει να ξεπεράσουμε το κουσούρι που άφησαν τα χρόνια της χούντας στον ελληνόφωνο κόσμο και τη ζημιά που από εκεί και πέρα έκανε το δικό μας σινάφι, τα ΜΜΕ, περνώντας βαθιά στη συνείδησή μας την εντύπωση ότι όποιος είναι τραγουδιστής ή ηθοποιός ή σκηνοθέτης ή ζωγράφος ή κάτι άλλο, πρέπει να είναι και φιλόσοφος ή σπουδαίο μυαλό της εποχής του.

Αυτό είναι μια παθογένεια πέραν των ορίων της γελοιότητας πια η οποία έχει να κάνει με τα χρόνια της χούντας και με το γεγονός ότι τέτοιοι άνθρωποι, σπουδαίοι μάλιστα στον τομέα τους, όταν διέφευγαν από την Ελλάδα, είχαν το βήμα να μιλούν για τα πάντα εκφράζοντας, υποτίθεται, την Ελλάδα.

Υποτίθεται, ναι. Διότι λίγοι ήταν εκείνοι πίσω στην Ελλάδα οι οποίοι διακινδύνευαν να βρεθούν στην ΕΣΑ. Οι πλείστοι απολάμβαναν την αποβλακωτική, καλύτερη τηλεόραση που βίωσε ποτέ ίσως η χώρα και σφύριζαν αδιάφορα για τα εγκλήματα της «Επαναστάσεως». Στη Μεταπολίτευση, όλοι έγιναν αντιστασιακοί και δημοκράτες.

Και αυτή η υπερπροβολή των καλλιτεχνών εκείνων, οδήγησε αργότερα στην ευκολία της ένταξης του κάθε καλλίφωνου ή άλλου πονεμένου στον πνευματικό κόσμο και στην περιθωριοποίηση των ανθρώπων που πραγματικά ανήκαν εκεί.

Έτσι φτάσαμε στο να μιλά, ξέρω ‘γω, ο Νταλάρας για τη ζωή και το νόημά της, την Ιστορία ή για τα μεγάλα ζητήματα της εποχής και να μην ξέρει ο μέσος αναγνώστης ή τηλεθεατής τι είναι ο Σβορώνος, η Δημουλά ή ο Χριστιανόπουλος. Σόρι κιόλας.

Από εκεί κάπου είναι που μας προέκυψε και το υποτιθέμενο θεώρημα του «ποιοτικού» τραγουδιού το οποίο, επιμένω, έκανε πολύ μεγαλύτερη ζημιά στο ελληνικό τραγούδι από ό,τι πράγματα ξεκάθαρα στο ύφος και έντιμα απέναντι στο είδος μουσικής που εκπροσωπούν: είτε μιλάμε για την ποπ του Ρουβά, είτε για τα κομμάτια της Βίσση, είτε για τα τραγούδια της Πάολας.

Από εκεί φτάσαμε και στο να νομίζει ο κάθε πονεμένος/ πονεμένη ότι βρίσκεται ένα βήμα πριν την Ακαδημία Αθηνών, επειδή ακούει «ποιοτικά τραγούδια» τα οποία στις μέρες μας κατέληξαν να μιλούν για τη μιζέρια του κτητικού έρωτα χωρίς τα κατάλληλα χάπια ή τους δυόσμους και τις κανέλλες σε φολκλόρ «ποιοτικά» και δεν ξέρω και εγώ τι άλλες άρες μάρες κουκουνάρες

Ξεχνώντας μέσα στην τρέλα της αυτοεξύψωσής του, ότι η μουσική είναι ψυχαγωγία. Αναλόγως ώρας και γούστου όλα έχουν θέση και όλα τα είδη είναι μουσική. Και ότι σίγουρα, δεν είναι το μέσον για να πιστεύει ο καθένας ότι είναι τέρας διανοήσεως και πολιτισμού ενώ καλά γνωρίζει πως δεν είναι. Ή ότι πλέον έχει ανυψωθεί και το δικό του/ της πνεύμα μέσω στίχων που δεν καταλαβαίνει και παρότι δεν έχει διαβάσει μισό βιβλίο στη ζωή του.

Όσο για τη Βίσση, το θεωρώ αστείο αλλά και πολύ ενοχλητικό πρέπει να σας πω - πιο ενοχλητικό και από την πρόθεση στο πονηρό μυαλουδάκι του Αβέρωφ η οποία οδήγησε άλλωστε σε ένα ψηφοδέλτιο σούπερ μάρκετ το οποίο μεταξύ άλλων ξεπλένει την Ακροδεξιά ξεδιάντροπα…

… το θεωρώ λοιπόν αστείο και ενοχλητικό, σε μια χώρα η οποία δεν αντέδρασε σε τόσους και τόσους που μπήκαν σε ευρωψηφοδέλτια και την ώρα που η ίδια χώρα δεν ξέρει ότι τα πλείστα έργα που γίνονται γύρω μας τα χρηματοδοτεί η ΕΕ και ότι πέραν του 80% των νομοθεσιών μας έρχεται από το Ευρωκοινοβούλιο…

… σε μια χώρα η οποία, επίσης, απέχει μαζικά από τις ευρωεκλογές και η οποία έστειλε στο Ευρωκοινοβούλιο άτομα όπως η Θεοχάρους, η Αντιγόνη και ο Μαυρίδης, το θεωρώ λοιπόν αστείο και ενοχλητικό, το πρόβλημά της χώρας αυτής να είναι η Βίσση.

Όταν μάλιστα δεν την έχει ακούσει καν. Απλά διότι δεν τη θεωρεί «ποιοτική» και αντάξια του… δικού της επιπέδου, τα αποτελέσματα του οποίου μπορούμε να τα θαυμάσουμε στο κάθε τι, γύρω μας άλλωστε!

Τραγούδησε, λέει, τις «τσούλες». Ούτε μένα μου αρέσει. Και είναι λογικό σε μια χώρα με το δικό μας επίπεδο και την απουσία τσουλών και των δύο φύλων, να μας ξένισε ο στίχος, έτσι δεν είναι;

Εάν τελικά κατεβεί, που μπορεί και να μην, εγώ περιμένω να δω τι έχει να πει αυτή η γυναίκα. Η μοναδική της δημόσια παρέμβαση που θυμάμαι ήταν όταν με είχε νευριάσει τότε με το δημοψήφισμα και τον Τάσσο κι όταν ήρθε στο πρώτο Pride, μίλησε και περπάτησε μαζί μας, τότε που χρειάστηκε να κατέβει η μισή Αστυνομία για να μην φάμε ξύλο. Τότε που ελάχιστοι είχαν τολμήσει να έρθουν, σε αντίθεση με τις επόμενες χρονιές, ειδικά όταν είχαμε εκλογές.

Θέλω να την ακούσω και να δω τι έχει να πει, πρώτα. Και χωρίς να γίνει αυτό δεν διανοούμαι να την κρίνω. Πόσω μάλλον να την κατακρεουργήσω για να σας αρέσω. Χέστηκα κιόλας, με το συμπάθιο. Με ξέρετε άλλωστε.

Bottomline: Δεν είναι όμορφο αυτό το άγριο σκηνικό και η ευκολία του. Και δεν μας τιμά. Καθόλου.