Η συνέντευξη με τη φίλτατη Στέλλα Λοϊζίδου, η οποία δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή, αγαπήθηκε πολύ. Όλες μπορώ να πω οι συνεντεύξεις στο πλαίσιο της στήλης που υιοθέτησε η εφημερίδα μας με τίτλο «Μνήμες Κυπρίων», στις οποίες ζητούμε απ’ τους συνομιλητές μας να μοιραστούν μαζί μας στιγμές κι εντυπώσεις του αιωνόβιου ή σχεδόν αιώνιου βίου τους από την Κύπρο, διαβάστηκαν και αγαπήθηκαν. Ειδικότερα η συγκεκριμένη, η οποία, πέρα από τον εκπληκτικό τρόπο αφήγησης της Στέλλας, ξύπνησε τα συναισθήματα των αναγνωστών μόνο και μόνο περιγράφοντας λιτά και απέριττα την ταπεινή καταγωγή μας ως Κυπρίων και φέρνοντάς μας ενώπιον της ρίζας μας.
Το ποιοι ήμασταν όταν μας πρωτογνώρισε τη δεκαετία του ’60, όταν επισκέφτηκε για πρώτη φορά το νησί μας, από τη μια ενθουσίασε κι έδωσε ελπίδα γιατί ήταν όμορφο κι αγαπησιάρικο αυτό που ήμασταν και μπορούμε να είμαστε περήφανοι για αυτό. Τα λεγόμενά της γίνονται ένας μπούσουλας για όσους δεν μπορούν να ταυτιστούν και είναι απογοητευμένοι με τη σημερινή θλιβερή κυπριακή πραγματικότητα. Από την άλλη προβλημάτισε γιατί το ερώτημα είναι βασανιστικό: Πώς αλήθεια μεταλλαχθήκαμε έτσι;
Η αφήγηση της Στέλλας σκιαγραφεί στην πραγματικότητα αυτό που συχνά λέμε για να περιγράψουμε την κατάσταση, αλλά μάλλον δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πλήρως. Πώς μεταπηδήσαμε μέσα σε δύο δεκαετίες από τη γεωργική κοινωνία στις υπηρεσίες, κάτι που συνέπεσε με τις διακοινοτικές ταραχές, την εισβολή και την προσφυγιά, συνθήκες οι οποίες οδήγησαν στην κατάρρευση του κοινωνικού ιστού που ακόμα παλεύει για να βρει την ταυτότητά του (για να εξηγούμαστε: η κατάσταση δεν μας απαλλάσσει από τις προσωπικές μας ευθύνες για την κατάντια μας).
Ανάμεικτα και αντικρουόμενα λοιπόν τα συναισθήματα από τη διήγηση της Στέλλας. Ευχάριστα για τις αξίες που είχαμε και οι οποίες μας έκαναν χαρούμενους κι ας μην είχαμε ηλεκτρισμό ή δίκτυο ύδρευσης, σπίτια των 300 τετραγωνικών για πρώτη κατοικία και λιμουζίνες των δύο μέτρων για να ανεβάζουν το στάτους μας. Ο κόσμος που είδε και λάτρεψε η Στέλλα μες στο λεωφορείο της ΚΕΜ, την ώρα που μια κατσίκα της έτρωγε τη ζακέτα, ήταν ο χαρούμενος κόσμος της Κύπρου που μιλούσε δυνατά, γελούσε και χειρονομούσε. Οι λεβεντάνθρωποι χωρικοί, οι άνθρωποι της ανιδιοτελούς προσφοράς, οι απλοί και ταπεινοί, οι ευπροσήγοροι, οι τίμιοι, οι φιλόξενοι, οι δοτικοί. Σήμερα αν κοιτάξεις στον καθρέφτη θα δεις ένα άτομο αγχωμένο, φοβισμένο, δυσαρεστημένο, ένα άτομο ανικανοποίητο και ιδιοτελές. Πολλοί θα δουν έναν κλέφτη, έναν συμφεροντολόγο, έναν παλιάνθρωπο, έναν ανήθικο.
Τα λεγόμενα της Στέλλας ήταν από τη μία ένα χαστούκι. Από την άλλη ήταν ένα βάλσαμο που μας τόνωσε το ηθικό γιατί μας άφησε μια μικρή χαραμάδα ελπίδας πως κάτι μπορεί να έμεινε όρθιο μέσα στο DNA μας απ’ τον παλιό καλό μας εαυτό.
*Από το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη».
Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω;*
Τα λεγόμενά της γίνονται ένας μπούσουλας για όσους δεν μπορούν να ταυτιστούν και είναι απογοητευμένοι με τη σημερινή θλιβερή κυπριακή πραγματικότητα. Από την άλλη προβλημάτισε γιατί το ερώτημα είναι βασανιστικό: Πώς αλήθεια μεταλλαχθήκαμε έτσι;
ΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων
Οι ιδιοκτήτες της ιστοσελίδας www.politis.com.cy διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρούν σχόλια αναγνωστών, δυσφημιστικού και/ή υβριστικού περιεχομένου, ή/και σχόλια που μπορούν να εκληφθεί ότι υποκινούν το μίσος/τον ρατσισμό ή που παραβιάζουν οποιαδήποτε άλλη νομοθεσία. Οι συντάκτες των σχολίων αυτών ευθύνονται προσωπικά για την δημοσίευση τους. Αν κάποιος αναγνώστης/συντάκτης σχολίου, το οποίο αφαιρείται, θεωρεί ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν το αληθές του περιεχομένου του, μπορεί να τα αποστείλει στην διεύθυνση της ιστοσελίδας για να διερευνηθούν. Προτρέπουμε τους αναγνώστες μας να κάνουν report / flag σχόλια που πιστεύουν ότι παραβιάζουν τους πιο πάνω κανόνες. Σχόλια που περιέχουν URL / links σε οποιαδήποτε σελίδα, δεν δημοσιεύονται αυτόματα.
