Μέχρι το επόμενο κρούσμα βίας

Αφού λοιπόν τα έβαλε με τον συμμαθητή του και του προκάλεσε με κτύπημα κρανιοεγκεφαλική κάκωση, κτύπησε τον έναν καθηγητή που πήγε να τους χωρίσει στο χέρι, έσπασε τα δόντια του δεύτερου και μετά πήγε στο χωριό του και κτύπησε και εκεί ακόμα έναν συμπολίτη μας. Αλλά προτού δικάσουμε τον μαθητή αυτόν, ο οποίος ασφαλώς ευθύνεται για τη βία και τους ξυλοδαρμούς, θα πρέπει να σκεφτούμε γιατί ένα παιδί στην ηλικία των δεκαοχτώ έχει τέτοιες εκρήξεις βίας. Πώς έφτασε μέχρι το Λύκειο; Ποιο ιστορικό βίας μπορεί να έχει ή να μην έχει; Και αν υπάρχει ιστορικό βίας γιατί δεν επενέβη κανείς πιο νωρίς για να τον προστατεύσει;

Γιατί ουσιαστικά το ζήτημα της βίας ξεκινά από τον ίδιο τον βίαιο μαθητή αφού δεν μπορείς να προστατεύσεις όσους δέχονται βία αν δεν σταματήσεις αυτόν που την ασκεί. Και φυσικά η λύση δεν είναι η Trumpική λογική του εξοπλισμού των εκπαιδευτικών με όπλα. Κάτι τέτοιο θα ήταν γελοίο. Δεν μπορείς να σταματήσεις τη βία σε ένα δημοκρατικό πεδίο με αντιβία. Από την άλλη όμως αυτοί που κινδυνεύουν άμεσα από τις πράξεις βίας που συχνά παρουσιάζονται στα σχολεία, και πολλές δεν βγαίνουν προς τα έξω, είναι τα υπόλοιπα παιδιά που δεν ασκούν βία.

Έτσι σήμερα, το σύστημα καλύπτει με άνεση έναν παραβατικό μαθητή (αντί να τον προστατεύει), ο οποίος μέσα στον σχολικό χώρο μπορεί να τρομοκρατεί άλλους, να δέρνει, να κάνει τον νταή, αλλά την ίδια ώρα τον αποκλείεις από τους δρόμους, εκεί όπου υπάρχει πιθανότητα να οδηγηθεί στην αλητεία ή στο έγκλημα. Αυτό συμβαίνει σε τελική ανάλυση. Το σύστημα ενισχύει τη στήριξη των μαθητών με παραβατική συμπεριφορά μέσα στο σχολείο με αποτέλεσμα να τους παραχαϊδεύει εις βάρος των άλλων και την ίδια ώρα αποκλείει τους ίδιους από την κοινωνία ως ενδεχόμενους εγκληματίες. Κι ας δέχονται τρομοκρατία οι υπόλοιποι μαθητές. Και ας κινδυνεύουν μαθητές και εκπαιδευτικοί.

Την ίδια ώρα που συμβαίνουν αυτά, το κράτος διά νόμου υποχρεώνει όλους τους εργοδότες στη δημοκρατία να ασφαλίζουν τους εργαζόμενούς τους, αλλά το ίδιο το κράτος ως εργοδότης παρανομεί και δεν ασφαλίζει τους εκπαιδευτικούς, ως υπαλλήλους του, και τους μαθητές, ως παιδιά που φιλοξενούνται σε κτηριακές εγκαταστάσεις που ανήκουν στο κράτος. Έτσι ο εκπαιδευτικός τρέχει να καλύψει με δικά του έξοδα ζημιές ή τραύματα στον σχολικό χώρο και για τον μαθητή αναγκάζεται ο γονιός να πληρώνει ασφάλεια (συνήθως μέσα από τους συνδέσμους γονέων) η οποία κανονικά έπρεπε να ρυθμίζεται από το κράτος.

Μα όπως και να 'χει, το ερώτημα παραμένει. Πώς προστατεύεις τον βίαιο μαθητή αλλά κυρίως τους άλλους μαθητές από αυτόν ή από εξωσχολικούς παράγοντες κινδύνου; Με ποιο τρόπο διασφαλίζει το υπουργείο και η πολιτεία ότι στα σχολεία μας, όπου φοιτούν τα παιδιά μας, υπάρχει ασφαλές και υγιές περιβάλλον; Με ποια λογική προστατεύονται υπουργοί και πολιτικοί από αστυνομικούς, όταν τα παιδιά τους είναι απροστάτευτα στα σχολεία;

Αυτά λοιπόν… μέχρι το επόμενο κρούσμα βίας.