Χθες ο δήμαρχος Δερύνειας Άντρος Καραγιάννης έστειλε μια πολυσέλιδη επιστολή στον υπουργό Εσωτερικών Κωνσταντίνο Πετρίδη για τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης και τη συγχώνευση των δήμων. Ανάμεσα στα επιχειρήματα που καταγράφει ο κ. Καραγιάννης ενάντια στη διοικητική συνένωση της Δερύνειας με το γειτονικό Παραλίμνι, είναι ένα που αποκαλύπτει τις ταξικές ανισότητες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η ανάπτυξη του ελληνοκυπριακού κράτους μετά τη διχοτόμηση και την κατοχή του 1974.
Ανισότητες που παράγουν, όπως αποδεικνύει η ίδια η ύπαρξη της επιστολής, μέχρι σήμερα αποτελέσματα, διαμορφώνοντας διαφορετικές συνειδήσεις ακόμα και μεταξύ ανθρώπων που διαβιούν σε απόσταση μεταξύ τους μερικών χιλιομέτρων. Για τον δήμαρχο Δερύνειας, η τουριστική ανάπτυξη του Παραλιμνίου ήταν αποτέλεσμα «της απώλειας του τουριστικού πνεύμονα της επαρχίας Αμμοχώστου», η οποία επέφερε «οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, αφού αρκετός κόσμος στεγάστηκε σε προσφυγικούς συνοικισμούς, όπως στη Δερύνεια. Η ξαφνική τουριστική ανάπτυξη δημιούργησε ένα αίσθημα ’ανωτερότητας’ προς τους υπόλοιπους, ενώ οι πρόσφυγες και στερημένοι της περιουσίας τους στην περιοχή Αμμοχώστου προσπαθούσαν να σταθούν στα πόδια τους, νιώθοντας έντονα την αδικία και την περιφρόνηση». Σύμφωνα με τον κ. Καραγιάννη, η ανισότητα αυτή στιγμάτισε τους Δερυνειώτες, οι οποίοι «δεν έπαψαν ποτέ να νιώθουν την καταπίεση και την αδικία, παρ’όλη την εργατικότητα και εντιμότητά τους».
Για τους Δερυνειώτες, και μόνο η ιδέα της συγχώνευσής τους με το Παραλίμνι, «επαναφέρει στις μνήμες την μετά την εισβολή κατάσταση και τις δύσκολες στιγμές που πέρασαν ως εργατικό δυναμικό στους χώρους εργασίας» σε Πρωταρά και Αγία Νάπα. Πρόκειται για ένα επιχείρημα που μάλλον δεν φανταζόταν ότι θα ετίθετο ενώπιόν του, ο τετράγωνος υπουργός Εσωτερικών, ο οποίος μετρά κουκιά, πληθυσμούς και διοικητικά κόστη, για να υποστηρίξει τη μεταρρύθμιση που πρότεινε στην τοπική αυτοδιοίκηση. Η άρνηση δημοτών να συνεργαστούν με τους δημότες γειτονικού δήμου για λόγους που έχουν να κάνουν με την εκ διαμέτρου αντίθετη ιστορική εμπειρία, δεν είναι θέμα που εύκολα μπορεί να συζητηθεί σε μία σύσκεψη τεχνοκρατών.
Καθόσον η επιστολή του κ. Καραγιάννη απευθύνεται στον υπουργό αρμόδιο για την πολιτική υπέρ των εκτοπισθέντων του 1974, ο οποίος έχει προ πολλού υποσχεθεί να μελετήσει το ενδεχόμενο αποζημίωσης με βάση την απώλεια χρήσης των κατεχόμενων περιουσιών, αξίζει τον κόπο να φωτιστεί ένα άλλο γεγονός από τη χθεσινή κυπριακή ειδησεογραφία. Στη Λάρνακα, ο δήμαρχος Ανδρέας Βύρας ανακοίνωσε ότι σε περίπου 18 μήνες θα παραδοθεί στο κοινό η ανακαινισμένη Λέσχη Λάρνακας, η οποία θα λειτουργήσει ως πολυχώρος πολιτισμού. Πρόκειται για αρχαίο μνημείο, τουρκοκυπριακής ιδιοκτησίας, η αξιοποίηση του οποίου δεν διακρίνει μεταξύ γηγενών και εκτοπισθέντων. Όπως συνέβη δηλαδή με τα έργα κοινής ωφελείας που χτίζονταν πριν 40 χρόνια με τα λεφτά της διεθνούς βοήθειας για τους πρόσφυγες. Την αδικία αυτή υπενθύμισε χθες ο δήμαρχος Δερύνειας, υποβάλλοντας ότι καμιά προσπάθεια του ε/κ κράτους να εκσυγχρονιστεί δεν θα είναι εύκολη χωρίς αποκατάσταση αυτής της αδικίας. Όχι τουλάχιστον στη Δερύνεια.
