Εκπληκτικά είναι τα ευρήματα πανελλαδικής έρευνας για τις αντιλήψεις των σύγχρονων Ελλήνων.
Το 28,5% πιστεύει πως όντως οι «ψεκασμοί» είναι κάτι υπαρκτό και πως οι Έλληνες είναι θύματά του, ενώ το 30% πιστεύει πως ιδανικός ηγέτης για την Ελλάδα θα ήταν o Βλαντίμιρ Πούτιν...
Πριν κοροϊδέψετε τους Έλληνες, σκεφτείτε πώς θα ήταν τα ανάλογα αποτελέσματα εδώ. Και το απείρως πιθανότερο σενάριο, τα ποσοστά που μόλις είδατε να ήταν ακόμη μεγαλύτερα, ειδικά αυτά με τους «ψεκασμούς».
Τις καλύτερες τουρνέ, τα «άφθαρτα» αφτιά, πόδια και αχαμνά «αγίων» εδώ τις κάνουν. Έχουμε όνομα στην Ελλάδα.
Να σας θυμίσω μόνο πόσοι βουλευτές εδώ συζητούσαν σοβαρά την ανοησία των «ψεκασμών» η οποία έχει καταρριφθεί και θεωρείται πλέον ανέκδοτο στον πολιτισμένο κόσμο και μάλιστα τη συζητούσαν και για δεύτερη φορά, μετά που οι επιστήμονες τους είχαν εξηγήσει, έναν χρόνο ενωρίτερα, ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
Η βιτρίνα. Αυτό είναι το πρόβλημα και εδώ και στην Ελλάδα. Βεβαίως το πόσο αυτό είναι βιτρίνα τελικά, είναι κάτι που συζητιέται, διότι με βάση το ως άνω ανάποδα διαβασμένο το 71,5% των Ελλήνων δεν πιστεύει στους ψεκασμούς, όσο εξωφρενικό κι αν είναι το ποσοστό των ψεκασμένων, ενώ το 70% δεν θέλει τον Πούτιν για Πρόεδρο.
Πολλοί θα μου πείτε, μπορεί να θέλουν κάποιο άλλο φασιστοειδές αντί του συγκεκριμένου, του Πούτιν. Σωστό κι αυτό. Αλλά δεν το έχουμε ως εύρημα. Είναι με άλλα λόγια το γνωστό με το μισογεμάτο και το μισοάδειο ποτήρι.
Όταν όμως το εν τρίτο είναι γεμάτο με σκ… και νερό της πιο καλής πηγής να βάλεις από πάνω, το πίνεις; Δεν το πίνεις. Κάπως έτσι λοιπόν.
Συνεπώς, ναι. Είναι ένα έγκυρο επιχείρημα αυτό με ποτήρι, αλλά και το τι έχει μέσα το δικό μας… ποτήριον, είναι γεγονός κι αυτό. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να αποφύγεις και το υπόλοιπο περιεχόμενο, ειδικά εάν είναι…αυτό.
Η ατυχία μας δε, είναι πως τα τελευταία χρόνια το συγκεκριμένο αυξάνεται. Το αυξάνει η αμορφωσιά ή καλύτερα η αποστροφή προς την παιδεία και η έπαρση του Κυπραίου που νομίζει ότι πέρασε με άριστα τη διαδικασία του εκλεπτυσμού όταν, στην πραγματικότητα, γίνεται μέρα με τη μέρα πιο αμπάλατος από ποτέ. Πιο απαθής και πιο ευάλωτος στο δούλεμα, επίσης.
Αυξάνεται. Είναι γεγονός. Και το εάν το υπόλοιπο ποτήρι είναι γεμάτο με νερό, είναι κάτι παρήγορο στη σκέψη και στη θεωρία, αλλά στην πράξη και στη δίψα, πάνε όλα περίπατο.
Διάβαζα προχθές, λ.χ., κάτω από μια ανάρτηση του Πανεπιστημίου Κύπρου στο facebook η οποία απεικόνιζε τη σημαία του ουράνιου τόξου, σύμβολο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, έναν οχετό σχολίων. Το πανεπιστήμιο, όπως και άλλοι φορείς, υψώνουν αυτή τη σημαία την Παγκόσμια Μέρα Ενάντια στην Ομοφοβία και Τρανσφοβία θέλοντας να στείλουν το δικό τους μήνυμα συμπόρευσης ενάντια σ’ αυτόν το ρατσισμό και όλα τα υπόλοιπα είδη ρατσισμού.
Από κάτω, λοιπόν, φοιτητές έγραψαν σχόλια απίστευτα, όχι μόνο στη χυδαιότητά τους, αλλά και, κυρίως, διότι φανέρωναν τρομακτική άγνοια, αλλά και ένα γνωσιολογικό επίπεδο και μια ικανότητα αντίληψης μαθητών δημοτικού αντί φοιτητών πανεπιστημίου.
Το βράδυ, τέσσερις φοιτητές πήγαν και έκοψαν το σχοινί και κατέβασαν τη σημαία σε μια πράξη βανδαλισμού και μισαλλοδοξίας όπως αυτές που συναντούμε καθημερινά από συνομήλικούς τους, νεότερους αλλά και δυστυχώς μεγαλύτερους, σε πόλεις γεμάτες με συνθήματα που βρομίζουν κάθε τοίχο –πλην των σπιτιών εκείνων που τα γράφουν- και τα οποία εύχονται καρκίνο στους οπαδούς της άλλης ομάδας και άλλα ανάλογα.
Πράγματα που θεωρούνται απλά και καθημερινά πια. Σε έναν λαό ο οποίος δεν θέλει αλλά και δεν μπορεί πια νομίζω να αποδεχτεί τίποτα πέρα από την τύφλα του. Με το επίπεδο στο ναδίρ μονίμως αλλά την έπαρση και την ττοππουζοσύνη στο ζενίθ. Μαζί και την έλλειψη αγωγής η οποία πλέον εκφράζεται στα σόσιαλ μίντια και αλλού, διαστρωματικά, ανεξαρτήτως ηλικίας και προπάντων περήφανα.
Ένα λαό που είναι έτοιμος να χάψει την κάθε δοξασία και το πιο παράλογο και βλακώδες πράγμα που θα του σερβίρουν, αρκεί να μυρίζει μεσαίωνα, αλλά είναι κάθετο στην άρνηση του να μάθει, να διαβάσει, να αποδεχτεί και να ξεστραβωθεί. Και φυσικά να προχωρήσει.
Το σκατό, εδώ ολογράφως και συγχωρέστε με, εκτοπίζει σιγά – σιγά το νερό από το ποτήρι. Ναι, δεν αλλάζει και κάτι δραματικά εδώ που βρισκόμαστε την στιγμή που το ζεις και το πίνεις. Δεν πάει να πει, όμως πως δεν πρέπει να μας απασχολεί κιόλας.
Γιατί αντί να το γεμίζουμε με νερό μέχρι να καθαρίσει, αν αφήσουμε το άλλο να το γεμίσει εντελώς… αντιλαμβάνεστε.
Και όπως πάμε, αυτό θα γίνει. Αυτό ακριβώς.
