Σε κάθε ευνομούμενο κράτος, το οποίο διαθέτει ώριμους θεσμούς, κανονισμούς και διαδικασίες, οι έλεγχοι του γενικού ελεγκτή, αλλά και κάθε ανεξάρτητου αξιωματούχου, και καλοδεχούμενοι είναι και επιβεβλημένοι.
Σε χώρες, βεβαίως, όπου οι θεσμοί υποκαθίστανται από άτομα λόγω έλλειψης σοβαρού πολιτικού και νομικού πλαισίου ο έλεγχος τείνει να καταντήσει ιλαρός. Όταν μάλιστα τα άτομα αυτά κινούνται εγωπαθώς υπό μορφή ζηλωτών, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ο έλεγχος να μην εξυπηρετεί το πραγματικό δημόσιο συμφέρον, αλλά να ταυτίζεται με το μπούλινγκ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τίθεται υπό κριτική η συμπεριφορά του νυν γενικού ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη, ο οποίος (εδώ θα συμφωνήσουμε με την επίτροπο Διοικήσεως) κινείται εκτός των όρων εντολής που του δίνει το Σύνταγμα.
Ο γενικός ελεγκτής ελέγχει λογαριασμούς για να διαπιστώσει εάν το δημόσιο χρήμα ξοδεύεται σωστά. Δεν έχει εκτελεστικές αρμοδιότητες. Παρουσιάζει την έκθεσή του ως λογιστή (που δυστυχώς δεν είναι) και ενημερώνει την εκτελεστική εξουσία και τον λαό για τα πεπραγμένα ενός συγκεκριμένου οργανισμού ο οποίος διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα. Προφανώς ο συγκεκριμένος ελεγκτής, λόγω του ότι είναι πολιτικός μηχανικός, θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να μας λέει πώς θα κατασκευαστούν και πώς θα λειτουργήσουν όλα.
- Αποφασίζει αν θα κατασκευαστούν δρόμοι στη χώρα μας και πού.
- Αποφασίζει αν θα γίνονται δικοινοτικές συναυλίες στο πλαίσιο της επαναπροσέγγισης.
- Θέλει να έχει λόγο σχετικά με το αν θα προετοιμασθούν ομοσπονδιακοί νόμοι σε περίπτωση λύσης ή όχι.
- Διεκδικεί να έχει λόγο στα προσωπικά δεδομένα πολιτικών, πολιτών και δημοσιογράφων, ειδικά αν του ασκούν κριτική.
- Καταγγέλλει και θέλει να φυλακίσει δημοσιογράφους που του ασκούν κριτική όταν ο ίδιος καταφεύγει σε παράτυπες ενέργειες.
Με λίγα λόγια, η έλλειψη θεσμικού πλαισίου της υπηρεσίας του (σε σημείο που ο ίδιος ετσιθελικά έχει αναδιατάξει το οργανόγραμμα το οποίο λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα) μας συνηθίζει σε έναν καταγγελτικό και απειλητικό λόγο δίκην ντιρεκτίβας. Του τύπου «σας προειδοποιώ ότι διαπράττετε ποινικά αδικήματα» κ.λπ. Του τύπου «θα κάνετε ό,τι εισηγούμαι εγώ, διαφορετικά αύριο θα σας επισκεφθεί κλιμάκιο της Ελεγκτικής Υπηρεσίας να σας κάνει φύλλο και φτερό».
Αυτό το δικαίωμα, όπως ορθώς επισημαίνει η επίτροπος Διοικήσεως, δεν το έχει από το Σύνταγμα. Οπότε, εμμέσως πλην σαφώς, όταν λειτουργεί με τον τρόπο αυτό είναι δυνατόν να παρανομεί. Ποιος ελέγχει αυτή την παρανομία; Σε αυτό το παράλυτο κράτος δυστυχώς κανείς. Αυτό τουλάχιστον διαφαίνεται τις μέρες αυτές. Οι πολιτικοί και οι σοβαροί νομικοί απέχουν από μια νηφάλια συζήτηση η οποία θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Άποψη έχουν μόνο οι πολιτικοί αναλυτές του facebook, οι οποίοι έχουν άποψη επί παντός επιστητού.
Εν κατακλείδι, το θέμα του ελέγχου σε μια δημοκρατία είναι απολύτως επιβεβλημένο. Θα πρέπει, ωστόσο, να ασκείται στο πλαίσιο του νόμου και των κανονισμών και όχι προς δόξαν κανενός ανεξάρτητου αξιωματούχου.
