«Ε, κυρία δημοσιογράφε, αν θέλεις να κάμεις άρθρο και να πεις αλήθειες, έλα κάτσε δαμαί πίσω μαζί μας». Η φωνή της κ. Νίτσας, επιβάτισσας στο λεωφορειάκι του ΠΑΣΥΚΑΦ προ τριετίας, καθοδηγεί την πένα μου μέχρι σήμερα. Αν δεν ήταν η κ. Νίτσα να μου φωνάξει την ώρα που ο ήλιος ανέτελλε, τόσο όσο να προσέξει την παρουσία μου στο κάθισμα δίπλα από τον οδηγό, μπορεί και να ντρεπόμουν να προσεγγίσω σε εκείνο το 10ωρο στριμωγμένο ταξίδι τους 18 καρκινοπαθείς οι οποίοι πηγαινοέρχονταν από Πάφο και Λεμεσό στη Λευκωσία για βδομάδες για μια θεραπεία πέντε λεπτών. Μπορεί να μην μάθαινε όλη η Κύπρος τον Γολγοθά αυτών των ανθρώπων και την ανάγκη για δημιουργία ακτινοθεραπευτικού στη Λεμεσό. Μπορεί και να μην πήγαινε το μήνυμα εκεί που πρέπει, και έτσι να ληφθούν οι δέουσες αποφάσεις. Ό,τι έχει να πει η κ. Νίτσα, η κάθε κ. Νίτσα που βιώνει στο πετσί της τις ελλείψεις ενός ανάλγητου κράτους πρέπει να ακούγεται. Φτάνει πια τέτοια θέματα, για ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, να αναδεικνύονται σε κοινοβουλευτικές επιτροπές κάθε που πλησιάζει η παγκόσμια μέρα τους (καρκινοπαθείς, φορείς HIV, κακοποιημένες γυναίκες, ΑμΕΑ, μετανάστες) και σε τσάγια κυριών για να προβάλλονται βουλευτές, υπουργοί και σοσιαλιτέ που θα κάνουν και θα ράνουν, μα στο τέλος κάνουν την πάπια ή... άλλες δουλειές! Φτάνει πια η μεταφορά δηλώσεων από τα πάνω προς τα κάτω. Φτάνει πια η Πολιτεία να κρύβεται πίσω από νόμους και συμβάσεις που ψηφίζονται και κυρώνονται αλλά δεν βρίσκουν την εφαρμογή που πρέπει. Δεν έχουμε ανάγκη και άλλες νομοθεσίες, πρωτόκολλα, αποφάσεις διυπουργικών επιτροπών, εθνικές στρατηγικές, έχουμε ανάγκη πιστής εφαρμογής των υφιστάμενων. Όσο η εμπλοκή των αρμόδιων αρχών εξαντλείται σε σφραγίδες, υπογραφές, και ένα καροτσάκι κλητήρα που μεταφέρει φακέλους από τον έναν αρμόδιο στον άλλο δεν θα υπάρξει καμιά ριζική αλλαγή. Τίποτα δεν θα αλλάξει, πέρα από την αλλαγή χρονολογίας στις ανακοινώσεις κομμάτων και κυβέρνησης και στις εκδηλώσεις με καναπεδάκια.
Όσο μας διοικούν και αποφασίζουν άνθρωποι που δεν θέλουν να βγουν από κουτιά που μυρίζουν ναφθαλίνη ή δεν μπορούν να απαλλαγούν από το τζάκι τους, η λαϊκή ρήση «το λαμπρόν τζει που ππέφτει κρούζει» δεν θα βρει κατανόηση. Όσο η έγνοια είναι το λαμπρόν στο τζάκι τους σε αυτό θα ρίχνουν ξύλα (τα γνωστά της παπαδιάς).
Καλούμαστε λοιπόν από την κ. Νίτσα, και την κάθε κ. Νίτσα, να σιωπήσουμε για να ακουστούν οι φωνές αυτών που βιώνουν μια κατάσταση έτσι ώστε να αλλάξει. Και για αυτούς που οι φωνές τους δεν μπορούν να ακουστούν οφείλουμε να γίνουμε εμείς η δική τους. Και να τις υψώσουμε τόσο ώστε να ξεπεράσουν τα τείχη της αδιαφορίας και να φτάσουν στα αφτιά εκείνων που πρέπει. Εκείνων που οχυρώνονται πίσω από γραφεία και πολιτεύονται κατά που τους λένε, αν τους λένε, όπως τους τα λένε για ένα ζήτημα. Για να δώσουν τη λύση, έστω και αν είναι επειδή κάποιος τους εξέθεσε! Ας είναι!
Υ.Γ.: Να ’σαι καλά κ. Νίτσα και να απολαμβάνεις τα εγγονάκια σου!
#BeTheirVoiceCY
