Το διαβάζω από χθες, σε διάφορες παραλλαγές, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα σχόλιο, πάνω-κάτω το ίδιο, το οποίο λέει πως σύσσωμο το μέτωπο όσων δεν θέλουν λύση έσπευσε να απορρίψει την πρόταση του Μουσταφά Ακιντζί για το πλαίσιο Γκουτέρες.
ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΛΑΜ κ.τ.λ., o Έρογλου, ο Σερντάρ και η υπόλοιπη Ακροδεξιά στο Κυπριακό -λέει το σχόλιο- ένωσαν και πάλι τις φωνές τους και επιτέθηκαν στον Ακιντζί από άλλη αφετηρία ενίοτε, αλλά με το ίδιο μένος.
Δεν είναι λανθασμένο το σχόλιο. Είναι απλώς ελλιπές. Κι αυτό που λείπει είναι το ζήτημα των ημερών ή, αν προτιμάτε, αυτό που έχει να πει κάτι καινούργιο και κάτι που δυστυχώς αφορά το αύριο όλων μας: Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Αρχίζοντας από τους τελευταίους, αυτό που χάθηκε στην επίσης ελλιπή προσοχή που δίνουμε διαχρονικά στις εξελίξεις στα κατεχόμενα είναι πως για πρώτη φορά σε αυτές τις φωνές περιλαμβάνεται, έστω και πιο διστακτικά, η Αριστερά.
Κι αυτό ήδη από τη συνάντηση Τσαβούσογλου με τα τ/κ κόμματα, όταν το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα δήλωσε έτοιμο να συζητήσει πια τη γραμμή συνομοσπονδία ή αναγνώριση.
Σ’ αυτούς δε που επέκριναν την τολμηρή κίνηση Ακιντζί ήταν και η πρόεδρος της λεγόμενης βουλής των Τ/Κ Σιμπέλ Σιμπέρ, επίσης του ΡΤΚ. Ναι, δεν μένουν ανεπηρέαστοι ούτε αυτοί από τα εκλογικά Βατερλώ και το κλίμα της εποχής, αυτό είναι σίγουρο, αλλά, ειδικά τη Σιμπέρ όποιος γνωρίζει το πώς και το πόσο δούλεψε σε καιρούς δύσκολους για την επανένωση δεν πρέπει να την προσπερνά.
Θυμάμαι μια συνέντευξη που της είχα πάρει τον Δεκέμβρη του 2013, στο γραφείο της στη «βουλή» των Τ/Κ. «Τι θα γίνει αν δεν βρούμε λύση;» την είχα ρωτήσει τότε. Και ακόμα και σήμερα θυμάμαι έντονα όχι μόνο την απάντηση, αλλά και το ύφος της.
Γνώριζε πολύ καλά πού στεκόμουν. Με είχε κοιτάξει, λοιπόν, ξαφνιασμένη και μου είχε πει αργά και κοφτά: «Πρέπει να βρούμε. Δεν έχουμε άλλη επιλογή, ούτε εμείς, ούτε εσείς». Αυτό μόνο. Απέμεινε να με κοιτάζει χωρίς να μιλά, χαμογελώντας, με μια αγωνία να δει εάν πραγματικά είχα καταλάβει πόσο σοβαρό ήταν αυτό που μου έλεγε. Τότε δεν ήταν και τόσο καθαρά τα πράγματα, για εκείνους τουλάχιστον και τη σκιά που είχε αρχίσει να απλώνεται. Σε εμάς δεν ήταν τόσο καθαρά. Και μιλάμε για μια γυναίκα η οποία ως γιατρός και ως Kύπρια συνέχιζε να έχει συνεχείς επαφές με την άλλη κοινότητα ακόμα στα χρόνια του Ντενκτάς. Και μετά από αυτά.
Η Σιμπέρ λοιπόν, και πολλοί άνθρωποι της Αριστεράς των Τ/Κ, έστω και της mainstream Αριστεράς με τα δικά της στραβοπατήματα και τις δικές της αμαρτίες όπως και η δική μας Αριστερά το 2004 και όχι μόνο, είναι σήμερα έτοιμη να συζητήσει τη συνομοσπονδία ή άλλους δρόμους γιατί έπαψε πια -και όποιος από εμάς έχει επαφές με την άλλη κοινότητα και ειδικά αυτό το κομμάτι της το ξέρει καλά- έπαψε, λοιπόν, να πιστεύει ότι υπάρχει πρόθεση από δικής μας πλευράς για λύση.
Αυτή και οι πλείστοι Τ/Κ πιστεύουν ότι η κίνηση Ακιντζί θα εξοργίσει την Άγκυρα και πως δεδομένης της απουσίας βούλησης από εμάς το μόνο που θα πετύχει ο Τ/Κ ηγέτης είναι να στρέψει τον Ερντογάν εναντίον τους και να στρώσει το χαλί για την οριστική επικράτηση της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς στα κατεχόμενα. Κάτι που εμάς μας αφήνει αδιάφορους, όπως και η όποια ανησυχία τους.
Είναι οι άνθρωποι που θέλουν λύση και το απέδειξαν αμέτρητες φορές, αλλά πιστεύουν πως ο Ακιντζί έκανε μια επικίνδυνα… ρομαντική κίνηση που δεν θα βγει σε καλό, ειδικά στις δυνάμεις που επιδιώκουν λύση η οποία θα αποτρέψει την αμετάκλητη αφομοίωση των Τουρκοκυπρίων από την Τουρκία.
Και είμαι σίγουρος πως, βλέποντας τον ανεκδιήγητο τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο -αποτελούμενος από κάθε άλλο παρά φιλικά προς τη λύση στοιχεία- περίγυρός του το τελευταίο 24ωρο, θα νιώθουν απόλυτα δικαιωμένοι για τις εκτιμήσεις τους.
Κι αυτό είναι το άλλο στοιχείο που άλλαξε, αυτή τη φορά στη δική μας πλευρά, το τελευταίο διάστημα. Γιατί, αλήθεια, ποιος μπορεί να βρει μια διαφορά επί της ουσίας στις ανοησίες περί… διαφορετικών πλαισίων Γκουτέρες (!) -με τις οποίες επέλεξαν, αμήχανα έστω, να γελοιοποιήσουν οι του Προεδρικού την κίνηση Ακιντζί- από τις προβλέψιμες και χιλιοειπωμένες ανοησίες της ΕΔΕΚ, του ΕΛΑΜ και των υπολοίπων;
Διαφέρει σε κάτι η αντίδραση της κυβέρνησης από αυτούς; Όχι βέβαια. Γιατί τότε επιμένουμε να θεωρούμε ότι στέκονται κάπου αλλού από την υπόλοιπη χορωδία των διχοτομικών, ένθεν και ένθεν του οδοφράγματος;
Το πλαίσιο Γκουτέρες ένα είναι. Και ο Ακιντζί, ναι, είχε διαφοροποιηθεί και στη συνάντηση με τον Τσαβούσογλου παραμένοντας σταθερά στη γραμμή υπέρ της λύσης ΔΔΟ, αντιλαμβανόμενος ότι όλα τα υπόλοιπα δεν οδηγούν σε λύση, αλλά στη διχοτόμηση. Το πρόσεξε κανείς μας; Όχι βέβαια.
Η δε κίνησή του τις προάλλες, η οποία τον έφερε σε σύγκρουση με την Άγκυρα αλλά και με τα κόμματα στην ίδια του την κοινότητα, ήταν μια τελευταία ευκαιρία την οποία θα μπορούσαμε να είχαμε αρπάξει και, όπως πολύ σωστά είπε και ο Άντρος Κυπριανού, σε περίπτωση που δεν το εννοούσε να τον εκθέταμε διεθνώς.
Όμως όλα -και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο στοχοποιείται για την πορεία που ακολουθεί πεισματικά, από τις δηλώσεις του τουρκικού ΥΠΕΞ μέχρι τις αντιδράσεις πολιτικών και ΜΜΕ απέναντι και στην Τουρκία- δείχνουν ότι το εννοούσε.
Αντί αυτού, ο απογυμνωμένος πια από υποστηρικτές της γραμμής και του ρεαλισμού Κληρίδη περίγυρος Αναστασιάδη, ο οποίος πλέον στελεχώνεται από σιδερωμένα ΔΡΑΣΙΣτάκια και άλλους εθνικόφρονες καριέρας, επέλεξε να τη λιώσει σαν ενοχλητικό ζωύφιο το οποίο χαλούσε την ηρεμία του μικρόκοσμου στον οποίο όλοι αυτοί ζουν, κάνοντας τις δουλειές τους.
Ταΐζοντας παραμύθια και αυτοκρατορικές αυταπάτες σε μια αποχαυνωμένη, ανενημέρωτη και αποκομμένη από την όποια επαφή με τη μεγάλη εικόνα και το τι διακυβεύεται κοινή γνώμη. Έτοιμη, μέσα στο παράλληλο σύμπαν των φαντασιώσεων που την έριξαν, να τους δοξάσει για τη σκληρή γραμμή προς το πουθενά.
Σε μια χώρα καταδικασμένη χωρίς λύση, να ζει χωρίς προοπτική πραγματικής ανάπτυξης και με τους κινδύνους να την περιτριγυρίζουν εσαεί. Ή όσο τουλάχιστον θα υπάρχει στη μορφή που τη γνωρίζουμε.
Και με το μοναδικό, μεγάλο, αν και πρόσκαιρο, όφελος να πηγαίνει σ’ αυτούς που τρώνε ό,τι προκύπτει και ό,τι κινείται κυβερνώντας τη βάσει των συμφερόντων των ιδίων, των οικογενειών τους και των λίγων που εξυπηρετούν. Αυτών που μια χαρά βολεύονται και χωρίς τη λύση. Ή για να γίνω πιο σαφής, Πρόεδρε, αυτούς που βολεύονται πια πολύ καλύτερα χωρίς τη λύση.
Διότι σε μια επανενωμένη Κύπρο, πώς θα πουλάνε διαβατήρια τα οικογενειακά τους γραφεία θησαυρίζοντας και πώς θα μοιράζονται με τέτοια ευκολία τις «επενδύσεις» που χαρίζουν λεφτά στην παρέα των λίγων και τους δείκτες ανάπτυξης χωρίς αντίκρισμα στους πολλούς;
Το πλαίσιο Γκουτέρες ΕΝΑ είναι και μας ικανοποιεί απόλυτα. Αν θέλουμε μπορούμε να το δοκιμάσουμε. Αλλά δεν θα το δοκιμάσετε, Πρόεδρε. Διότι, δυστυχώς, ένας από αυτούς είστε και εσείς. Αυτούς εκπροσωπείτε. Κι αυτό ακούστε το από εμένα. Έναν άνθρωπο που σας στήριξε σε στιγμές πολιτικής μοναξιάς όσο λίγοι. Ίσως τον μοναδικό αρθρογράφο που σας είχε στηρίξει αμέσως όταν καταγγείλατε την Κύπρο στην ΕΕ τότε, μετά το δημοψήφισμα, για τα όσα συνέβαιναν εδώ. Και πολύ καλά είχατε κάνει.
Τα θυμάστε τα μπινελίκια που είχαμε φάει τότε παρέα όλοι εμείς οι «πράκτορες»;
Το ξέρω. Εγώ πάλι προσπαθώ να τα ξεχάσω, όχι επί της ουσίας που δεν τη μετανιώνω, αλλά σε σχέση με σας... Δεν γίνεται όμως. Τέτοιο θέατρο και τέτοια ελεεινή εξαπάτηση; Δύσκολα ξεχνιούνται, Πρόεδρε.
