Δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας που μετά τα τελευταία εγκλήματα δικαιολογημένα έχουν ανησυχήσει.
Εκτός από τη σκόνη που μας ταλαιπωρεί, πλέον καθημερινά στην ατμόσφαιρα επικρατεί και μια ψυχολογική φοβία. Όλοι θα έχετε ακούσει τη φράση «πώς γίναμε έτσι, πού πάμε, τι άλλο θα συμβεί;».
Ο κοινωνικός ιστός μιας μικρής κοινωνίας, όπως η κυπριακή, είναι πολύ εύκολο να διαρραγεί. Και η ανασφάλεια να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, αφού στην πραγματικότητα το μόνο που απομένει στους πολίτες δεν είναι η αναμονή κάποιων μέτρων ασφάλειας και περισυλλογής, αλλά απλά η εναγώνια αναμονή της διαλεύκανσης των εγκλημάτων. Κάτι σαν σίριαλ τηλεοπτικό.
Δεν γίναμε φυσικά ζούγκλα, όπως κάποιοι ιδιαίτερα ανασφαλείς υπογραμμίζουν σε κάθε ευκαιρία. Και στο μακρινό παρελθόν, αλλά και στα σύγχρονα έτη, εγκλήματα γίνονταν πάντα πολλά, ήταν δε εκείνα και εξίσου φρικτά.
Το ιδιαίτερο της εποχής μας είναι πως τα δεκάδες μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναπαράγουν εξακολουθητικά τις εικόνες, έτσι που ο αναγνώστης ή ο θεατής τους νιώθει πως ένα έγκλημα γίνεται ξανά και ξανά.
Πυροβολείται ο πολίτης από το ίδιο υλικό το οποίο αναμορφώνεται και αναπαράγεται στην ουσία το ίδιο και απαράλλαχτο, αλλά η επαναλαμβανόμενη δημοσίευσή του αιχμαλωτίζει και τα αντανακλαστικά και την ηθική μας.
Για μέρες τώρα η συζήτηση στην κοινωνία δεν είναι άλλη από την ακατάσχετη φλυαρία για το διπλό φονικό. Η Αστυνομία προσπαθεί προσεκτικά να χειριστεί τα δεδομένα, αλλά είναι αλήθεια πως πιέζεται να βιαστεί. Να βιαστεί γιατί η εικονική κοινωνία μας έμαθε να θέλει πάντα κι άλλο θέαμα, κι άλλο «σούσουρο».
Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι τα απόρρητα ενός εγκλήματος, που δικαιολογημένα συντάραξε την κυπριακή κοινωνία, αλλά το άνοιγμα ενός διαλόγου και μιας συζήτησης ψύχραιμης για την ικανότητα της κοινωνίας και του κράτους μας να προλάβει τα χειρότερα.
Θα πρέπει να αποδεχτούμε το πιο αυτονόητο από όλα. Πως όλα αλλάζουν με δραματικά γρήγορους ρυθμούς και αν δεν κατανοήσουμε ποια μπορεί να είναι η υπό διαμόρφωση νέα κοινωνία θα μείνουμε στο περιθώριο. Σε όλα.
