Είθισται να λέμε ότι στις εκλογές ο ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει μεταξύ μη ιδανικών επιλογών τη λιγότερο κακή. Η Κύπρος δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Είναι όμως τουλάχιστον εκπληκτικό σε μια χώρα που φωνάζει για αλλαγή, όπου το να γυρίσουμε σελίδα αποτελεί καθολική απαίτηση -ακόμα και από τα ίδια τα κόμματα- μετά από μια οικονομική χρεοκοπία, σωρεία σκανδάλων στα οποία βρέθηκε αναμιγμένο ολόκληρο το πολιτικό δυναμικό (με εξουσία), τη διαχείριση που έγινε και επιβεβαίωσε τους στόχους του συστήματος, την προεδρία να διεκδικούν τα ίδια άτομα (και κόμματα) που απάρτιζαν το ψηφοδέλτιο του 2013.
Ότι πέραν ενός πολιτικού κλώνου του Λιλλήκα και της παρουσίας της Ακροδεξιάς με δικό της υποψήφιο, μια τέτοια πορεία δεν ήταν αρκετή για να "ενοχλήσει" το σύστημα.
Αντίθετα, για μια ακόμα φορά υποψήφιοι και κομματικά στελέχη στέκονται μπροστά από τον ψηφοφόρο προτάσσοντας την αλλαγή που θα φέρουν ή τη συνέχιση της αλλαγής που ήδη έχουν φέρει, χωρίς να προσφέρουν μια σοβαρή πρόταση για την επόμενη μέρα, πέραν της συντήρησης ενός συστήματος για την απαλλαγή του οποίου όλοι ζητούν την ψήφο του.
Ο Σταύρος Μαλάς δημιουργεί μεγάλες επιφυλάξεις κατά πόσο μπορεί να διαχειριστεί την οικονομία. Κανείς δεν μπορεί με πειστικότητα να του χρεώσει την καταστροφική διαχείριση της κυβέρνησης Χριστόφια. Οι αντιλήψεις του, όμως, για την ανάγκη ενός μεγάλου, παρεμβατικού κράτους το οποίο θα δημιουργεί ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και θα καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας της αγοράς, η ταύτισή του με κάθε "θέλω" των συντεχνιών, η ρητορική για "εργασιακό μεσαίωνα" δεν διαφέρουν και πολύ από τη ρητορική του κόμματος και τη διαχείριση που έγινε από την κυβέρνηση Χριστόφια.
Ούτε μπορεί αβίαστα κάποιος να υιοθετήσει το αφήγημα ΑΚΕΛ και Μαλά ότι είναι ο μόνος με θέληση και ικανότητα να οδηγήσει σε λύση. Όχι μόνο επειδή το Κυπριακό έχει ξεφύγει από μια πορεία διευθέτησης. Αλλά κυρίως διότι η ρητορική τους ακόμα και σήμερα δημιουργεί όλους τους αρνητικούς συνειρμούς που δημιουργεί και η πολιτική διαδρομή τους. Αν όπως επαναλαμβάνουν πρώτιστος στόχος πρέπει να είναι η συνεργασία όσων επιθυμούν απομάκρυνση Αναστασιάδη, άρα η συνεργασία με όσους απορρίπτουν τη ΔΔΟ ή όσους εφόσον εκλεγούν, "δεν έχει λύση" (Μαλάς για Νικόλα), στη βάση ποιων παραμέτρων θα συνεργαστούν και κυρίως με ποιο στόχο;
Η υποψηφιότητα Παπαδόπουλου πέραν του ότι υιοθετεί μια φιλοσοφία στο Κυπριακό που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ως προς το πού οδηγεί, κουβαλά μια πρωτόγνωρη αμφισβήτηση της Δημοκρατίας, με κατηγορίες σε δημοσιογράφους και με χαρακτηρισμούς σε πολιτικούς αντιπάλους, ενώ δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες κατά πόσο έχει την πολιτική ωριμότητα που θα διασφαλίσει στη χώρα την αναγκαία ασφάλεια.
Η υποψηφιότητα Γιώργου Λιλλήκα προσομοιάζει σε λαϊκισμό με αυτή του Νικόλα τόσο στο Κυπριακό όσο και στα θέματα της οικονομίας, κινούμενη περισσότερο ως υποψηφιότητα διαμαρτυρίας, ενώ του Χρίστου θυμίζει ότι ο φασισμός (που δεν περιορίζεται στη συγκεκριμένη ομάδα) ζει και βασιλεύει. Όσο για τον Αναστασιάδη, υποσχέθηκε λύση του Κυπριακού, τερματισμό της ασυδοσίας, διαρθρωτικές αλλαγές, τερματισμό της διαπλοκής και διαφθοράς.
Επαναδιεκδικεί με άλυτο (και σχεδόν κλειστό) το Κυπριακό, με την ασυδοσία και διαπλοκή σε νέα ύψη, τα συντεχνιακά, επιχειρηματικά και εκκλησιαστικά κεκτημένα ανέπαφα και με όλες τις παθογένειες που οδήγησαν στη χρεοκοπία άθικτες. Κατάφερε να σταθεροποιήσει την οικονομία, φαντάζει ως η λιγότερο επικίνδυνη επιλογή, προβάλλει όμως και ως η ασφαλέστερη για συνέχιση μιας πορείας που όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να αλλάξει.
Ο Κύπριος ψηφοφόρος καλείται σήμερα να επιλέξει μεταξύ ενός Προέδρου ο οποίος απέδειξε σε ποια επίπεδα μπορεί να φτάσει η διαπλοκή σε αυτή τη χώρα, ενός υποψηφίου που υπόσχεται να επαναφέρει την περιρρέουσα και στον πρόσφυγα ότι θα παραμείνει πρόσφυγας για πάντα, ενός που με τη ρητορική του υπόσχεται να επαναλάβει όσα οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και ενός που υπόσχεται καλύτερη λειτουργία της Δημοκρατίας μέσα από την κατάλυσή της. Βρίσκεται δηλαδή ενώπιον των ίδιων διλημμάτων που καθιστούν κάθε πενταετία αυτή τη μέρα μια άβολη γι' αυτόν συγκυρία. Αναγκασμένος να επιλέξει μεταξύ υποψηφίων που προκαλούν αμηχανία.
Που το μόνο που έχουν να προτάξουν είναι τον φόβο ότι οι άλλοι είναι πιο επικίνδυνοι. Χωρίς ίχνος ελπίδας, δίχως κανένα ορθολογιστικό σχέδιο για το πώς προχωρούμε. Γνωρίζοντας πως η ψήφος του δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτε. Ευελπιστώντας απλά κάθε φορά πως δεν θα του τύχουν χειρότερα από όσα του έχουν ήδη συμβεί. Και ότι την επόμενη οι επιλογές θα είναι διαφορετικές.
Αν λοιπόν κάτι οφείλει να κάνει, είναι να ψάξει να βρει την επόμενη πενταετία τους τρόπους που θα ανοίξουν το παράθυρο ώστε στο πολιτικό κάδρο να βρουν χώρο άνθρωποι που θα μπορέσουν να δώσουν έκφραση στις ανησυχίες του πολίτη σήμερα. Που θα αγγίξουν με ρεαλισμό και ειλικρίνεια τα προβλήματα της κοινωνίας, θα αμφισβητήσουν "κεκτημένα", θα βάλουν τέρμα στις ιερές αγελάδες. Ώστε να πάψει να είναι η συγκεκριμένη μέρα, μέρα φόβου και απελπισίας.
Και να καταστεί αν όχι μέρα ελπίδας, τουλάχιστον επιλογής. Ό,τι κι αν επιλέξουμε, αποχή (και ανοχή), συμμετοχή (και συνενοχή) ας κάνουμε όσα πρέπει ώστε την επόμενη φορά να κληθούμε να ψηφίσουμε τον πιο ιδανικό μέσα έστω από μη ιδανικές επιλογές, όχι αυτόν που μας τρομάζει λιγότερο. Ό,τι κι αν πράξουμε ας βεβαιωθούμε τουλάχιστον ότι το κάνουμε για τελευταία φορά.
antopoly@cytanet.com.cy
