Τα Λαδάδικα αποτελούν μια ιστορική περιοχή της Θεσσαλονίκης. Την περίοδο πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά την περίοδο του μεσοπολέμου, αποτελούσαν μια εμπορική, πολυσύχναστη αλλά και συνάμα κακόφημη περιοχή με ιδιόμορφα μαγαζιά, που στο ισόγειό τους πωλούσανε ελαιόλαδο και αρωματικά έλαια, ενώ τα ενδότερά τους αποτελούσαν οίκους ανοχής. Τα Λαδάδικα ήταν μια συνοικία στην οποία ξένοι ταξιδιώτες αλλά και ντόπιοι, μπορούσαν να αγοράσουν κυριολεκτικά ό,τι ήθελαν. Τα Λαδάδικα απαθανάτισε στον χρόνο με τους στίχους του ο Φίλιππος Γράψας, μελοποίησε ο Μάριος Τόκας και ερμήνευσε με τρόπο μαγικό, ο αξέχαστος Δημήτρης Μητροπάνος, αγγίζοντας τις καρδιές των απανταχού Ελλήνων.
Η προεκλογική εκστρατεία για τις επικείμενες προεδρικές εκλογές με τον τρόπο που εξελίσσεται, κάνει εξαιρετικά επίκαιρους τους στίχους του Φίλιππου Γράψα. Η πιο ουσιαστική διαφορά στον επιχειρούμενο παραλληλισμό, είναι ότι στη γνωστή Θεσσαλονικιά συνοικία, τα χρήματα μπορούσαν όντως να σου εξασφαλίσουν ό,τι επιθυμούσες, ενώ στην προκειμένη περίπτωση, οι εξαγγελίες που γίνονται, κυρίως από το επιτελείο του Νικόλα Παπαδόπολου, αποτελούν επιταγές χωρίς αντίκρισμα αφού τυχόν υλοποίησή τους θα χρεοκοπούσε ξανά -και μάλιστα αστραπιαία- την Κύπρο. Μερικές από τις κάλπικες λύσεις που προτείνονται τελευταίως, είναι:
- Δημιουργία Φορέα Διαχείρισης μη εξυπηρετούμενων δανείων.
- Κούρεμα δανείων.
- Γρήγορη αποζημίωση κατόχων αξιογράφων και κουρεμένων καταθετών.
- Διπλασιασμός των συντάξεων για χαμηλοσυνταξιούχους.
- Καθυστέρηση αποπληρωμής δημόσιου χρέους για να γίνουν τα πιο πάνω.
Η πρόταση του κ. Παπαδόπουλου για δημιουργία Δημόσιου Φορέα Διαχείρισης των ΜΕΔ, όχι μόνο δεν θα ανακουφίσει τους πολίτες, αλλά πολύ απλά θα φορτώσει τα πλέον προβληματικά περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών στις πλάτες όλων των φορολογουμένων, αυξάνοντας κατακόρυφα το δημόσιο χρέος. Ο δε δημόσιος χαρακτήρας του φορέα αυτού, μάλλον θα διασφαλίσει πως κανένα από αυτά δεν πρόκειται να αποπληρωθεί. Και επειδή ο αγαπητός Νικόλας Παπαδόπουλος επικαλείται το παράδειγμα της Ιρλανδίας, θα ήταν καλό να γνωρίζουμε ότι η δημιουργία του «NAMA» το 2009 στην Ιρλανδία, αποδείχθηκε εξαιρετικά λανθασμένη μέθοδος διαχείρισης της ιρλανδικής τραπεζικής κρίσης, αφού κοινωνικοποίησε τις ζημιές των τραπεζών και το 2010 οδήγησε την Ιρλανδία σε ένα πολύ επώδυνο μνημόνιο, ύψους 65 δισ. ευρώ.
Ενδεικτική της σοβαρότητας του κ. Παπαδόπουλου, είναι και η εισήγηση για κούρεμα δανείων. Τα δάνεια, όμως, αποτελούν περιουσιακό στοιχείο των τραπεζών -και ως γνωστό η περιουσία είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα- άρα αυτός που θέλει να τα κουρέψει, θα πρέπει πρώτα να τα αγοράσει χρησιμοποιώντας δημόσιο χρήμα. Και πώς ακριβώς θα γίνει αυτό το κούρεμα; Με ποια κριτήρια θα επιλεγούν τα δάνεια που θα κουρέψουμε; Εάν δεσμεύονται να κουρέψουν τα ΜΕΔ που αφορούν την κύρια κατοικία ή επαγγελματική στέγη, γνωρίζουν για τι ποσό μιλάμε; Τρία, πέντε, δέκα δισεκατομμύρια; Εξάλλου, ένα μεγάλο μέρος των ΜΕΔ, ήταν μη βιώσιμα και πριν από την κρίση, διότι κακώς είχαν παραχωρηθεί από τις τράπεζες. Θα πρέπει οι πολίτες να τα φορτωθούν και αυτά;
Σε ό,τι αφορά την εισήγηση για καθυστέρηση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, ο κ. Παπαδόπουλος θα έπρεπε να γνωρίζει ότι χωρίς τη σύμφωνη γνώμη ΔΝΤ και Eurogroup, κάτι τέτοιο ονομάζεται στάση πληρωμών. Δηλαδή χρεοκοπία, υποβάθμιση της οικονομίας, αύξηση του κόστους δημόσιου δανεισμού και νέο επώδυνο μνημόνιο. Εκτός και αν φυσικά το ΔΝΤ αποδεχθεί μη εξυπηρέτηση του δημόσιου μας χρέους, απλά για να εκλεγεί Πρόεδρος ο κ. Παπαδόπουλος.
Τις τελευταίες ημέρες μονοπώλησαν τον δημόσιο διάλογο οι καταγγελίες του Γιώργου Λιλλήκα για προσπάθεια εξαγοράς από τον Νικόλα Παπαδόπουλο, ούτως ώστε να αποσύρει την υποψηφιότητά του. Ο κ. Λιλλήκας άφησε ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι πέραν από υποσχέσεις για πολιτειακά αξιώματα, η πρόταση συμπεριλάμβανε και οικονομικά ανταλλάγματα. Δεν γνωρίζουμε εάν ευσταθούν οι συγκεκριμένες καταγγελίες. Σίγουρα, όμως, αποτελούν πρωτοφανή υπόθεση για τα πολιτικά θέσμια και θα πρέπει να διερευνηθούν. Εάν ευσταθούν, φαίνεται πως ορισμένοι που επικαλούνται τη δύναμη της νέας γενιάς, αντιλαμβάνονται την αλλαγή που θέλουν να φέρουν ως επιστροφή στον παλαιοκομματισμό, το ρουσφέτι και την εξαγορά συνειδήσεων.
Η κυπριακή κοινωνία βίωσε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο τα αποτελέσματα του φθηνού λαϊκισμού και του πρόσκαιρου πολιτικού κέρδους. Η απόλυτη οικονομική καταστροφή και η επίπονη, αλλά αναγκαία προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας που ακολούθησε, έκανε σοφότερους τους πολίτες. Οι οποίοι δεν εμπιστεύονται πλέον μαγικές λύσεις για την επίλυση των προβλημάτων τους. Είναι γι' αυτό τον λόγο που οι πολίτες δεν εναποθέτουν τις προσδοκίες τους στα Λαδάδικα και τις κάλπικες επιταγές του κ. Παπαδόπουλου, αλλά στη συνέχιση της σωτήριας πορείας των τελευταίων χρόνων. Γι' αυτό εμπιστεύονται τον Πρόεδρο Αναστασιάδη.
Υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού ΔΗΣΥ
