Έφυγε ο Καδής, ήρθε ο Χαμπιαούρης στο Παιδείας και Πολιτισμού παρακαλώ, καθώς το πάνε για διαζύγιο. Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται, παιδεία και πολιτισμός δεν πάνε μαζί. Και πίσω από τις δηλώσεις για σωστούς ανθρώπους και κανονικά σχολεία με μαθητές με ήθος ή μη και νηπιαγωγεία με μη προβληματικές καταστάσεις και άσχετους που λένε τις απόψεις τους και οι εκπαιδευτικοί και οι παιδαγωγοί χάσκουν και δεν μιλάνε… μα και δεν ερωτώνται, αλλά και τι να πούνε με τα κουφά που ακούγονται σε μια δημοκρατική χώρα με πολίτες με ίσα δικαιώματα (λέμε τώρα).
Μα, η δουλειά του εκπαιδευτικού στην ουσία είναι να βρίσκεται κοντά στον μαθητή, δίπλα στα προβλήματά του, να σηκώνει το φορτίο που δεν μπορεί να σηκώσει η οικογένεια, το κράτος, η Εκκλησία. Για έναν δάσκαλο ή καθηγητή λοιπόν αναλογούν 40 με πενήντα μαθητές και λογικό είναι να υπάρχουν και τα παιδιά που ζορίζονται να μάθουν, που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν, που δεν αντέχουν τα προβλήματα στο σπίτι, που δεν αντέχουν το άγχος με το οποίο τα φορτώνουμε εμείς οι έμπειροι με αυτό. Αυτοί λοιπόν οι μαθητές «αν έλειπαν, τότε θα είχαμε σχολεία». Χα χα. Αφού αν αποκλείσεις τα παιδιά με δυσκολίες, εκτός σχολείου, είναι σαν να ανάβεις φωτιά σε καρότσια με άχυρα και να τα ρίχνεις στο πλήθος. Αυτό θέλει λοιπόν να κάνει ο Αρχιεπίσκοπος; Μια ελίτ κοινωνία μαθητών χωρίς προβλήματα; Και τα υπόλοιπα παιδιά; Στην πυρά;
Τέλος πάντων όμως. Με το πιο πάνω πρόβλημα δεν βγάζεις άκρη.
Και επειδή οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί (εννοείται ότι υπάρχουν και κάποιοι κακοί εκπαιδευτικοί. Εδώ δεν είχαμε 57 χρόνια έναν άξιο Πρόεδρο να λύσει το πρόβλημά μας) πραγματικά το παλεύουν και εισηγούνται προτάσεις βελτίωσης και ποιότητας της εκπαίδευσης, η στήλη μεταφέρει άποψη που κυκλοφορεί σε πυρήνες σκέψης στα σχολεία: Μα, είναι δυνατόν να πηγαίνουμε τα παιδιά μας εκδρομή και να τα κλείνουμε σε εστιατόρια για πέντε ή έξι ώρες; Και να έχει στην γ' λυκείου βασική ενότητα ύλης την Οικολογία; Να τη διδάσκουμε (να πρήζουμε τα παιδιά) για οκτώ με δέκα ώρες για το πώς θα προσέχουν το περιβάλλον και πώς θα φυτεύουν δέντρα; Μα, δεν έπρεπε στις εκδρομές να παίρναμε τους μαθητές μας για δεντροφύτευση; Δεν έπρεπε το Υπουργείο Παιδείας μαζί με το Γεωργίας (εδώ μπαίνει ο Καδής) να ετοιμάζουν ένα δέντρο για κάθε μαθητή για κάθε χρόνο; Για σκεφτείτε το. Εκδρομή στο βουνό. Οι μαθητές με λεωφορεία, τα δεντράκια με τα φορτηγά του Γεωργίας. Πενήντα χιλιάδες δέντρα για κάθε χρόνο… Αυτό θα ήταν βιωματικό μάθημα οικολογίας και προσφοράς των θεσμών.
Μα, τι ξέρουν τώρα οι καθηγητές… Υπάρχουν γι’ αυτά τα θέματα τόσοι αρμόδιοι και αναρμόδιοι, επιτροπές και ειδικοί… ο καθηγητής να κοιτάει τη δουλειά του. Πρέπει ολόκληρη η λέξη οικολογία να φυτευτεί στα μυαλά των μαθητών για να πετύχουν…
