Με την επίσημη υποβολή των υποψηφιοτήτων έχουμε εισέλθει στην τελική ευθεία των προεδρικών εκλογών. Η μέχρι σήμερα διαδρομή των υποψηφίων επιτρέπει έναν πρώτο απολογισμό, ο οποίος είναι χρήσιμος ενόψει των τελικών αποφάσεων του καθενός. Τα δεδομένα, δυστυχώς, δεν είναι ικανοποιητικά. Διανύσαμε μια σχετικά μακρά προεκλογική εκστρατεία χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Την ευθύνη φέρουν οι ίδιοι οι υποψήφιοι. Αντί για σοβαρές προτάσεις και νέες ιδέες, αναλώθηκαν σε επιθέσεις εναντίον των αντιπάλων τους, σε προσπάθεια δημιουργία εντυπώσεων, σε φτηνούς λαϊκισμούς.
Η Κύπρος πέρασε μέσα από τη μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας της. Κι ήταν μια κρίση όχι μόνο οικονομική, αλλά και κοινωνική, πολιτική, κρίση θεσμών και αξιών. Αυτό που κατέρρευσε το 2013 δεν ήταν μόνο οι τράπεζες και η οικονομία. Ήταν ολόκληρο το μοντέλο που κτίσαμε από την πρώτη μέρα της ανεξαρτησίας. Ήταν οι νοοτροπίες και οι συμπεριφορές μας.
Θα ανέμενε κανείς ότι μετά από έναν τέτοιο εφιάλτη θα ξυπνούσαμε με άλλες διαθέσεις. Πρώτα και πάνω απ’ όλα με τη διάθεση να συνεργαστούμε για να βρούμε τους νέους δρόμους. Κι ύστερα, να επαναπροσδιορίσουμε το σύνολο της σκέψης και των προβληματισμών μας. Δεν το κάναμε. Ή, το κάναμε για μικρό χρονικό διάστημα και υπό το βάρος της συνολικής κατάρρευσης. Η προεκλογική εκστρατεία ήρθε για να επιβεβαιώσει ότι ανακυκλώνουμε τις ίδιες πρακτικές, τις ίδιες μεθόδους. Ικανοποίηση επιμέρους αιτημάτων, πρόχειρες προτάσεις, έλλειψη οράματος. Όλα αυτά, φυσιολογικά, οδήγησαν σε μια υποτονική εκστρατεία και στο χαμηλό ενδιαφέρον των ψηφοφόρων.
Απομένουν λίγες μόνο εβδομάδες μέχρι τις εκλογές. Ποτέ δεν είναι αργά για τα επιτελεία και τους υποψήφιους να αλλάξουν την εικόνα. Να περιορίσουν τις κουραστικές φωνασκίες από τα τηλεοπτικά στούντιο και να δείξουν ότι έχουν κάτι ουσιαστικό να απαντήσουν στα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας. Να μην διστάσουν να αναδείξουν τα σημεία σύγκλισης και να καταθέσουν σοβαρές και υλοποιήσιμες προτάσεις στα σημεία διαφοράς. Αυτή τη σημασία έχει μια εκλογική αναμέτρηση. Η προσπάθεια και μόνο να αποδείξει ο καθένας ότι οι αντίπαλοί του είναι χειρότεροι από αυτόν, δείχνει το αδιέξοδο της πολιτικής και την ενύπαρξη των ίδιων των υποψηφίων. Διότι, σε τελική ανάλυση, κάποιος που θέλει να κυβερνήσει τον τόπο, δεν προσδιορίζεται μόνο έναντι των αντιπάλων. Υπάρχει και αναδεικνύεται από μόνος του.
