Ο Πρόεδρος έβγαλε έναν ανθρώπινο εαυτό στη σχέση του με τον Λιβανέζο ηγέτη. Συνδέθηκε μαζί του κάπως απρόσμενα, παραμονές της περιπέτειάς του, και του συμπαραστέκεται τώρα με κάθε δυνατό τρόπο. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να διαφύγει από τη φύση του και την ανάγκη του να είναι πραγματικά χρήσιμος, να έχει πραγματικούς φίλους. Ακόμη κι αν είναι ένας νυν και υποψήφιος Πρόεδρος.
Τα γλυκερά, όμως, μέχρις εδώ. Γιατί η πραγματικότητα είναι κυνική. Και αυτό μας το θύμισε ο ίδιος ο Πρόεδρος και οι επιτελείς του: «Τίποτε δεν γίνεται τζάμπα και βερεσέ». Χάρις στα ελληνοκυπριακά ΜΜΕ, η «διαμεσολάβηση» για τον Χαρίρι παρουσιάστηκε στην κοινωνία ως μια παγκοσμίου εμβέλειας πρωτοβουλία. Λίγο οι παγιωμένες διασυνδέσεις με την τέταρτη εξουσία, λίγο ο παθολογικός μικρομεγαλισμός μας, έγινε δεκτή η εικόνα μιας ηγεσίας που μετατρέπει την Κύπρο σε μεγάλη δύναμη της περιοχής. Κατά ανάλογο τρόπο, η τριμερής με τους ηγέτες της Ελλάδας και της Αιγύπτου, η οποία συνέπεσε χρονικά με τον Χαρίρι, πήρε διαστάσεις «επανάστασης» στην περιοχή. Δυο πολιτικοί της Μεσογείου, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια πιάνονται, όχι μόνο από τα μαλλιά τους, αλλά ακόμη και από την πιτυρίδα τους, αξιοποιούνται ως ο βατήρας μας για μιαν εικονικά δυναμική εξωτερική πολιτική. Η οποία παρουσιάζει ακόμη και την Ιταλία να εξελίσσεται σε ουραγό του πολιτικού μας μεγαλείου…
Από κοντά και οι γεωτρήσεις. Κι αυτές προγραμματισμένες να κορυφωθούν παραμονές των εκλογών. Αν τα πρώτα αποτελέσματά τους είναι ενθαρρυντικά, αυτό θα αναγράφεται μέχρι και πάνω στα ψηφοδέλτια. Αν όχι, θα το μάθουμε μετά τις εκλογές. Και στα τρία περιστατικά, ο υπαινιγμός παραμένει ο ίδιος: Έχουμε τόσο κύρος που μπορούμε να είμαστε η μεγάλη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο. Σε όλα τα επίπεδα…
Άλλο χαΐρι κι άλλο Χαρίρι
Σε μια κοινωνία που ζει για γενεές με το σύμπλεγμα της ημι-αναγνώρισης και του αβέβαιου μέλλοντος, είναι οπωσδήποτε ένα μεγάλο συν στην προεκλογική εκστρατεία του Προέδρου η εικόνα του διεθνούς ηγέτη. Και, είπαμε: Μην ξεχνάμε και τον μικρομεγαλισμό που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Το σύμπλεγμα του Δαβίδ. Αυτό είναι ικανό από μόνο του να βγάλει πρόεδρο.
Στο τέλος της ημέρας, όμως, σημασία έχει τι μένει όταν οι άνθρωποι φεύγουν, όσες θητείες και να έχουν κερδίσει, όσους αντιπάλους και να έχουν κατατροπώσει. Όσοι δρόμοι και να πάρουν το όνομά τους στο μικρό χωριό μας…
Το 1983, μια διεθνής πρωτοβουλία βουλευτών κάλεσε τους ηγέτες να δραστηριοποιηθούν ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση μεταξύ των στρατοπέδων των γιγάντων, της ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης. Τρεις ηγέτες με ειλικρινή πρόθεση, μαζί με τρεις ηγέτες που αντιμετώπιζαν εσωτερική αμφισβήτηση και βάδιζαν σε εκλογές, σχημάτισαν το 1984 τη λεγόμενη «Πρωτοβουλία των 6». Δεν έχει σημασία ποιοι ήταν οι ειλικρινείς και ποιοι οι ιδιοτελείς. Σημασία είχαν δύο εμβληματικοί ηγέτες: Ο οραματιστής Ούλαφ Πάλμε της Σουηδίας, και ο Αντρέας Παπανδρέου της Ελλάδας. Ο οποίος σε λίγους μήνες αντιμετώπιζε κρίσιμες εκλογές. Οι προσπάθειες του Πάλμε ώστε η Πρωτοβουλία να πάρει ουσιαστικό και αποτελεσματικό χαρακτήρα έπεσαν στο κενό. Λίγους μήνες αργότερα, εξάλλου, ένας ψυχοπαθής τον δολοφόνησε την ώρα που πήγαινε πεζός στο σινεμά, μαζί με τη γυναίκα του…
Ο χρόνος πέρασε. Ο Πάλμε έφυγε νωρίς. Ο Αντρέας Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές το 1985 και έγινε ξανά Πρωθυπουργός. Έχουν άραγε σημασία όλα αυτά; Ίσως. Κυρίως αν σκεφτούμε ότι η Σουηδία είναι σήμερα αυτή που είναι. Και η Ελλάδα, επίσης, είναι αυτή που είναι.
Καλάθι
- Η ιδεολογία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη συμπεριφορά. Δεν μπορείς να ρέπεις στην απολυτότητα, στην ακρότητα και στον λαϊκισμό, και να είσαι πράος, διαλλακτικός και με ενσυναίσθηση στη συμπεριφορά σου. Γι’ αυτό και οι επιτελείς του Νικόλα Παπαδόπουλου, αλλά και ο ίδιος, έχουν πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να μπορούν να εμφανίζονται διαλεκτικοί – έστω και εικονικά. Προς το παρόν, δεν αφήνουν δημοσιογράφο για δημοσιογράφο χωρίς να τον προσβάλουν ως περίπου ηλίθιο, όταν απλώς τολμά να τους υποβάλει ερώτηση.
- Αυτή η εμμονή του Προέδρου με το Γκραν Μοντανά είναι ακατανόητη. Σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με το Κυπριακό. Παρόλα αυτά, με κάθε ευκαιρία, προσπαθεί με πάθος να αποσείσει την ευθύνη για την αποτυχία των συνομιλιών. Αποδίδοντάς την πότε στην τουρκική αδιαλλαξία και πότε στον Ακιντζί «που άλλαξε»… Αν ο καυγάς είναι για τις ψήφους των οπαδών της λύσης, το επιτελείο του τον συμβουλεύει λανθασμένα. Αυτοί, μόνο με την προοπτική της λύσης θα μπορούσαν να δελεαστούν. Όχι με τη διαρκή νεκρολογία της, στο καθημερινό τρισάγιο εις μνήμην του ναυαγίου.
- Νομίζω να κλείσουμε την τηλεόραση και να διαβάσουμε κανένα βιβλίο. Έχω διάφορα στο μυαλό μου. Κυκλοφορεί και η μετάφραση στα ελληνικά του Homo Deus, του Χαρίρι. Προσοχή, όμως. Ξεκινήστε από το προηγούμενό του, το Homo Sapiens, του 2013. Είναι ανώτερο, είναι η βάση. Και απαραίτητο για να προχωρήσει κανείς στο τελευταίο του.
