Παίζει το ξυπνητήρι... Η στιγμή της αφύπνισης...Το αφήνεις να βαράει μέχρι που σηκώνεσαι αναγκαστικά να του κλείσεις τη φωνή. Είσαι όρθιος και πατάς το κουμπί του βραστήρα. Κοχλάζει σε μερικά δευτερόλεπτα και το πρώτο νέσκαφε της μέρας είναι έτοιμο.
Βαριέσαι να σκεφτείς τι έχεις να κάνεις όλη τη μέρα. Αναμνήσεις ενός παλιού βραχυκυκλώματος κάνουν την εμφάνισή τους στο μυαλό, αλλά με τη δεύτερη γουλιά του καφέ υποχωρούν άτακτα. Το τσιγάρο απαραίτητο στην εκδίωξη των φαντασμάτων... Μόνο οι φιγούρες τους διακρίνονται στο φύσημα του καπνού να διαλύονται.
Από συνήθεια και μόνο ανοίγεις τις ειδήσεις. Μια, δυο, τρεις, ανούσιες... Η τέταρτη όμως... «Ένα παιδί αυτοκτόνησε από πείνα στη Συρία». Θα το ξαναπεί στην περίληψη πριν την ανάγνωση του καιρικού...«Ο καιρός σήμερα θα είναι σχετικά αίθριος». Αυτό το σχετικά σε προκαλεί. Όλα είναι σχετικά. Συσχετισμός των πάντων.
Βλέπεις τριγύρω. Πουθενά δεν φαίνεται κανένα παιδί. Μια χαρά είναι όλα στη θέση τους. Ακόμα και τα φαντάσματα σκορπίστηκαν στη μαύρη τρύπα του χρόνου τους. Προχωρείς να ξυπνήσεις το παιδί που ακόμα κοιμάται. Μια φωνή, δεύτερη φωνή, καμιά απόκριση. Πας να θυμώσεις, αλλά η είδηση του παιδιού που αυτοκτόνησε στη Συρία γιατί δεν είχε να φάει, σε μαγκώνει στο πάτωμα. Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από δω. Μια θάλασσα μικρή μάς χωρίζει, αλλά τα παιδιά μπορεί εκεί να τρώνε κάθε δυο μέρες, κι αν δεν αντέχουν αυτοκτονούν... Όλα είναι σχετικά.
Τύψεις το λένε; Ενοχές; Δεν ξέρω, ίσως και κάτι άλλο. Δεν έχω χρόνο να το φωτίσω τώρα. «Ακόμα να σηκωθείς;..». Μια απόκριση από το βάθος. «Εντάξει», λες από μέσα σου, δεν θα αργήσουμε σήμερα. Όλα... καλά.
Αυτό το παιδί που αυτοκτόνησε, κανένας συσχετισμός δεν μπορούσε να το σώσει. Αν ζούσε κάπου εδώ ανάμεσά μας, μια χαρά θα βαριόταν να σηκωθεί από το κρεβάτι. Απλό είναι. Το σχετικό με παιδεύει ανέκαθεν. Ίσως γιατί παιδί και «παιδεύειν» είναι παράγωγα μιας ζωής, της ίδιας της ζωής που τα σχετικοποιεί όλα. Εδώ-τώρα- έτσι. Εκεί -τώρα- διαφορετικά. Εδώ παίζεις, εκεί πεινάς. Εδώ σπουδάζεις, εκεί αυτοκτονείς.
Κι αν όλα είναι μέσα στο μυαλό και μόνο; Αν όλα όσα ακούμε και όσα βλέπουμε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά φευγαλέες αντανακλάσεις μιας ζωής που μόνο έτσι μπορεί να υπάρχει ή και να πεθαίνει;
Το έχω αναγνωρίσει ήδη. Σκέψεις είναι όλα και εικόνες που τη μια μας πληγώνουν και την άλλη μας χαροποιούν.
Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να τρώγαμε λιγότερο; Να ξοδεύαμε πιο λίγα; Έτσι, σαν συνειδητή έστω ψευδαίσθηση πως κάτι θα έμενε για το επόμενο παιδί που είναι έτοιμο να αυτοκτονήσει;
