Με το μποτιλιάρισμα που μας ταλαιπωρεί στη Λευκωσία επιβεβαιώνεται κι ένας διαχρονικός χρησμός. Ουδέν κακόν αμιγές καλού... Έχεις απεριόριστο χρόνο να χαζέψεις έξω από το αυτοκίνητο.
Να θαυμάσεις, εκτός των άλλων, και τις προεκλογικές γιγαντοαφίσες των υποψήφιων Προέδρων για τις εκλογές του ερχόμενου μήνα. Εδώ και καιρό εμφανίστηκε πρώτη η αφίσα του Γιώργου Λιλλήκα. «Η Κύπρος που αλλάζει». Δηλαδή πώς; Τα αυτοκίνητα δεν κινούνται περισσότερο από 5 χιλιόμετρα την ώρα. Μόνο ο κ. Λιλλήκας βλέπει την αλλαγή της Κύπρου; Ας είναι. Ο «Νικόλας 2018» ακολούθησε. Τίποτα το αξιοπερίεργο.
Ο νυν Πρόεδρος ακόμα να εμφανίσει αφίσες ή πανό. Τον συμβουλεύω να μην μπει στα έξοδα. Δεν χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια. Η μόνη δυσκολία που θα αντιμετωπίσει είναι πως θα...δυσκολευτεί να εκλεγεί από τον α' γύρο.
Η πιο ενδιαφέρουσα γιγαντοαφίσα είναι αυτή του Σταύρου Μαλά. Γιατί έχει σλόγκαν πραγματικά σύγχρονο. «Μας ενώνει το αύριο». Με χρώμα ελαφρώς πορτοκαλί, μόλις που διακρίνεται μέσα στον κύκλο που το εγκλώβισαν.
Χθες, μέσα στη σκόνη ούτε που φαινόταν, αλλά από τις ειδήσεις ξεκαθάριζε το τοπίο του αύριο. Ο Νίκος Κατσουρίδης επιστρέφει στο κόμμα και με δήλωσή του υποστηρίζει τον Σταύρο. Ποιος είναι ο Κατσουρίδης ουδόλως με απασχολεί. Πληροφορίες, που μάλλον ήταν φήμες, λένε πως το κόμμα τον απέβαλε για ανάρμοστη συμπεριφορά. Εγώ δεν άκουσα τίποτα παρά μόνο φήμες. Και η αποβολή, φήμη θα ήτανε. Τέλος πάντων, ό,τι κι αν έγινε, δεν έγινε τίποτα. Η ουσία είναι να προχωράς μπροστά. Να σε ενώνει το αύριο. Έτσι, αυτόν που εικονικά απέβαλες τον επαναφέρεις στο προσκήνιο για να μην γίνει η στραβή και ο Σταύρος σε αφήσει τρίτο και καταϊδρωμένο. Και ποιος μοιράζει θέσεις και καρέκλες μετά...
Το ΑΚΕΛ σ' αυτήν την εκλογική αναμέτρηση ξέρει πως δεν μπορεί να νικήσει. Ξέρει κι «από μέσα κι από έξω του» πως η μηχανή θέλει επισκευή. Ανταλλακτικά δεν υπάρχουν, γι' αυτό και το... σπέαρ που «μας έφυγε» καλύτερα να το κρατήσουμε.
Κι εκεί που πήγαιναν με τρεις τροχούς, το σπέαρ αναλαμβάνει να τους πάρει στο αύριο. Δεν ξέρω αν είναι δικαιολογημένες οι γκρίνιες νεαρών στελεχών του κόμματος, αλλά είναι πασιφανές πως ούτε οι ίδιοι δεν τολμούσαν να μπουν στη θέση του ανταλλακτικού! Τότε, προς τι οι γκρίνιες. Βεβαίως και είναι οι καρέκλες που παίζονται μετά την ήττα. Το κόμμα επιλέγει την ήττα του αύριο για να έχει ένα μεθαύριο το χθες του. Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα μετριότης.
Βεβαίως και το κόμμα θα έχει αύριο. Είναι το χθες που τους ενώνει σχεδόν όλους, καθαρούς και μη, αυριανούς, χθεσινούς και μεθαυριανούς.
Έχει πλάκα. Το αύριο που μας ενώνει είναι το χθεσινό. Πιο... προοδευτικό, πιο... επαναστατικό, «τσιτάτο» δεν θα υπάρξει.
Καληνύχτα Αριστερά, αυτό το αύριο δεν θα αλλάξει ποτέ.
