Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Πέρασαν 12 χρόνια. Πάνε 12 χρόνια που δεν βρίσκεται ανάμεσά μας ο Οζκέρ Οζγκιούρ. Όμως, σαν να ήταν χθες που συνέβησαν όλα. Ακόμα είναι πολύ νωπά. Ήταν καθηγητής μου στα αγγλικά στο Εμπορικό Λύκειο. Ήταν το 1963. Τότε έγραφε άρθρα με την υπογραφή «Οζκέρ Ενβέρ» στην εφημερίδα «Ακίν» του μεγάλου μου αδελφού. Ακόμα δεν είχε γίνει «Οζγκιούρ». Η σοσιαλιστική κοσμοθεωρία ήταν στα πρώτα της βήματα. Οι μερακλήδες καπνιστές του έλεγαν «είσαι σοσιαλιστής, να μοιραζόμαστε τα πάντα» και άναβαν τσιγάρο από το πακέτο του. Εγώ έγραφα ποιήματα εκείνο τον καιρό. Κοινωνικά ποιήματα. Του άρεσαν τα ποιήματα που έγραφα. Μια μέρα ρώτησε: «Αυτά τα ποιήματα τα γράφεις σίγουρα για την κοινωνία, έτσι δεν είναι;». Δεν περίμενε την απάντησή μου: «Όχι Δάσκαλε, τα γράφω για μένα, αλλά θα χαρώ πολύ αν επωφεληθεί και η κοινωνία απ’ αυτά».
Όσο ρίζωναν οι σοσιαλιστικές ιδέες, ερχόταν σε αντίθεση με τα άρθρα που έγραφε προηγουμένως στην εφημερίδα του αδελφού μου. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τα άρθρα αφορούσε την κουβανική κρίση ανάμεσα στους Σοβιετικούς και τους Αμερικανούς. Σε αυτό το γεγονός πήρε το μέρος της Αμερικής. Όταν του το θύμισα αυτό μετά από χρόνια, μου είπε: «Άντε μωρέ, δεν μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει προς το θετικότερο;». Κατά την πρώτη επιστροφή μου στην πατρίδα για διακοπές μετά τη μετάβασή μου στη Σοβιετική Ένωση για σπουδές, με κάλεσε για φαγητό στο σπίτι του. Στο τραπέζι αγκάλιασε για λίγο με στοργή την αγαπημένη του σύζυγο λέγοντάς μου: «Και η σύζυγός μου είναι σοσιαλίστρια, αλλιώς δεν θα είχε κανένα νόημα ο γάμος μου». Εκείνο το βράδυ του διηγήθηκα αυτά που είδα στη Σοβιετική Ένωση και εκείνος μου μίλησε για τα τεκταινόμενα στη χώρα. Νομίζω πως δεν του άρεσαν και πολύ οι αρνητικές πλευρές των εντυπώσεών μου για τη Σοβιετική Ένωση. Δεν σχολίασε και πολύ την κατάσταση των φοιτητών στη Μόσχα που προέρχονταν από το ΑΚΕΛ και υποστήριζαν την ένωση της Κύπρου με μια σοσιαλιστική Ελλάδα. Όταν επέστρεψα οριστικά στο νησί το 1979, οι πολιτικές μας απόψεις δεν συμφωνούσαν και πολύ. Αν και είχαμε την ίδια κοσμοθεωρία, σε κάποια θέματα διαφέραμε έντονα. Αυτά ήταν τα θέματα της Σοβιετικής Ένωσης και του ΑΚΕΛ. Ο Δάσκαλος στήριζε ανεπιφύλακτα και τη Σοβιετική Ένωση και το ΑΚΕΛ και δεν επέκρινε κανένα τους. Δεν αντιτίθετο στην είσοδο των Σοβιετικών με τανκς στην Πράγα το 1968 και στη μετέπειτα κατοχή του Αφγανιστάν. Δεν υπήρχε στην ατζέντα του το θέμα του περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών με πολύ σκληρό τρόπο στη Σοβιετική Ένωση. Δεν δεχόταν ότι το ΑΚΕΛ υποστήριξε την ένωση. Η επιστροφή μου στην πατρίδα συνέπεσε με ένα μεγάλο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στη Λευκωσία. Ήταν το 1979. Τα πολιτικά κόμματα και οι συντεχνίες είχαν βγει στους δρόμους. Επικεφαλής ήταν ο Δάσκαλος Οζκέρ. «Τι κάνετε Δάσκαλε;», τον ρώτησα. «Να, το παίζουμε κυβέρνηση», είπε.
Όμως, τα επόμενα χρόνια πήρε και ο ίδιος ρόλο μέσα σε αυτό το παιχνίδι. Όταν το κόμμα του έγινε εταίρος στην κυβέρνηση, έγινε αναπληρωτής πρωθυπουργός. Και είδε και εκ των έσω τι σημαίνει αυτό. Δεν άντεξε πολύ. Και παραιτήθηκε. Παραιτούμενος είπε εκείνη τη γνωστή κουβέντα: «Το νταούλι είναι στον δικό μας σβέρκο και το ξύλο το κρατάνε αυτοί»! Αυτή η πρόταση συνόψισε την κατάστασή μας.
Ύστερα υπήρξαν ξεσηκωμοί μέσα στο κόμμα του, το οποίο γεύτηκε την καρέκλα. Το κόμμα του, που απομακρύνθηκε από την παλιά του γραμμή και προσαρμόστηκε στο σύστημα, οδήγησε τα πράγματα στο απροχώρητο εναντίον του επί εικοσαετία προέδρου του. Και χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ, τον απέβαλαν από το κόμμα. Από εκείνη την ημέρα το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα δεν ανέκαμψε ξανά. Συνεχώς είχε σκαμπανεβάσματα. Και τώρα πληρώνει το βαρύ τίμημα της συμφωνίας με το καθεστώς.
Μετά που προσβλήθηκε από την αρρώστια του καρκίνου και του έμειναν μετρημένες μέρες, τον είδα για τελευταία φορά την ημέρα που θα έπαιρνε εξιτήριο από το νοσοκομείο στον νότο. Το ένα του μάτι ήταν κλειστό με επίδεσμο. Ήμασταν μαζί με τον Ανδρέα Παράσχο. «Μοιάζεις με πειρατή Δάσκαλε», του είπε ο Ανδρέας για να τον κάνει να γελάσει. Δεν αμέλησε να γράφει το άρθρο του και δεν άφησε κενή τη στήλη του στην εφημερίδα μας. Μετά την αποκοπή του από το ΡΤΚ έγραφε πάντα στην «Αφρίκα». Το τελευταίο του άρθρο αφορούσε τον ρόλο της Αμερικής ως παγκόσμιου αστυφύλακα.
Μέχρι την τελευταία του ανάσα περίμενε με ελπίδα την άρση της απόφασης αποβολής του από το κόμμα. Αλλά δεν την ήραν. Γι’ αυτό, δεν τους συγχώρεσα και δεν πρόκειται να τους συγχωρέσω. Τώρα συγκεντρώνονται πάνω από τον τάφο του εδώ και 12 χρόνια και τον θυμούνται. Αλλά δεν ξέρουν ότι πλέον δεν είναι το νταούλι στον δικό μας σβέρκο και το ξύλο στο δικό τους χέρι. Τώρα και το ξύλο και το νταούλι είναι δικά τους!
