Αν υπήρχε κάτι που η πρωτοφανής οικονομική κρίση επέβαλλε στην κυπριακή πραγματικότητα, αυτό ήταν η συνολική αλλαγή νοοτροπίας. Όχι μόνο σε επίπεδο μαθηματικών εξισώσεων του Υπουργείου Οικονομικών αλλά, κυρίως, στη γενική αντίληψη με την οποία πολιτεία και κοινωνία αντιμετωπίζουν τα θέματα της οικονομίας και της προοπτικής. Σε κάποιο βαθμό αυτό επιτεύχθηκε (μάλλον υποχρεωτικά) όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τα απανωτά μηνύματα κυρίως του υπουργού Οικονομικών ότι οι λογικές της σπατάλης και της έλλειψης προγραμματισμού πρέπει να τερματιστούν οριστικά, κατάφεραν ώς έναν βαθμό να επηρεάσουν και την κοινωνία η οποία, ούτως ή άλλως, όφειλε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Κι εκεί που πιστεύαμε ότι υπήρχε ένας μεγαλύτερος εξορθολογισμός στις αντιλήψεις αλλά και τις ενέργειές μας, ήρθε η προεκλογική εκστρατεία να τα ανατρέψει όλα και να βρεθούμε, εν μια νυκτί, ξανά στο άσχημο παρελθόν. Επιδόματα εκατομμυρίων, αμνήστευση χρεών, δημιουργία ταμείων αλληλεγγύης, υποσχέσεις και εξαγγελίες. Όλα όσα κτίστηκαν ως νέα νοοτροπία διαχείρισης της οικονομίας του τόπου, ανατρέπονται σήμερα με μια πολιτική που θυμίζει πολύ το «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα». Ανεξαρτήτως του εάν είναι υπολογισμένα τα ποσά αυτά, ανεξαρτήτως του εάν θα επηρεάσουν ουσιαστικά τα δημόσια οικονομικά ή όχι, η ζημιά που προκαλούν είναι η συλλογική μας επιστροφή σε τακτικές που οδήγησαν στην καταστροφή.
Κάποτε μιλούσαμε για τα τσεκούθκια του Χριστόφια. Παρά το γεγονός ότι οι εξαγγελίες της παρούσας κυβέρνησης επιχειρούν να εκπέμψουν μια μεγαλύτερη σοβαρότητα, επί της ουσίας δεν διαφέρουν καθόλου από τις πολιτικές του λαϊκισμού που εφαρμόστηκαν και σε άλλες εποχές. Στον βωμό των εκλογών θυσιάζονται όλα τα βήματα που έγιναν προς την κατεύθυνση της αλλαγής νοοτροπίας. Το μήνυμα που στέλνει ξανά η κυβέρνηση στην κοινωνία είναι ότι ξοδεύουμε και το ελάχιστο περίσσευμα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μας αδιαφορώντας για τους κινδύνους που είναι δυνατόν να βρεθούν ξανά στον δρόμο μας. Αυτή δηλαδή η αντίληψη που μας οδήγησε στην οικονομική καταστροφή του 2013.
Θα ανέμενε κανείς ότι η παρούσα κυβέρνηση, η οποία έπιασε στα χέρια την καυτή πατάτα της κρίσης και πέρασε εφιαλτικές στιγμές στην προσπάθεια διαχείρισής της, θα ήταν πιο προσεκτική. Τουλάχιστον θα έκανε ένα βήμα μπροστά και δεν θα επέμενε σημειωτόν σε πολιτικές του θλιβερού μας παρελθόντος. Δυστυχώς δεν το κάνει. Επαναλαμβάνει την ίδια παλαιοπολιτική αντίληψη που παραπέμπει σε επιπόλαιες επιλογές εντυπώσεων και επιβεβαιώνει το πελατειακό σύστημα. Κρίμα, γιατί οι κρίσεις θα πρέπει να λειτουργούν ως αφορμές συλλογικού επαναπροσδιορισμού.
