Ανέγερση μνημείων που ξύνουν πληγές και καθησυχάζουν παράλογες φοβίες αφανισμού του ελληνικού στοιχείου από το νησί. Όσο πιο πολλά μνημεία, τόσο πιο μεγάλη η καθήλωσή μας σ’ ένα νοσηρό παρελθόν και άλλο τόσο μεγαλύτερη η απομάκρυνσή μας από ένα υγιές μέλλον όπως θα μας άξιζε. Ξεσηκώθηκαν λίγοι για λίγο, κατά της ανέγερσης αυτού του μνημείου, ξεσηκώθηκαν ακόμη περισσότεροι για το κυνήγι γενικώς και ειδικώς για το κυνήγι αμπελοπουλιών.
Κανέναν ξεσηκωμό δεν παρατήρησα της κοινωνίας και καμία αντίδραση για το αναφαίρετο δικαίωμα πρόσβασης σε αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας. Μόνο η συντεχνία των κυβερνητικών γιατρών ξεσηκώθηκε γιατί λέει μετατίθενται γιατροί σε πρώτες βοήθειες παρά τη βούλησή τους… Οι μεταθέσεις στο Δημόσιο είναι πλέον νόμιμες (ο νόμος ψηφίστηκε στις 5/5/17), επομένως πώς δικαιούται κάποιος να αρνηθεί αυτή τη μετάθεση; Στον ιδιωτικό τομέα θα είχε απολυθεί την ίδια στιγμή που θα αρνιόταν τη μετάθεση ή στην καλύτερη περίπτωση θα του έδιναν λίγο χρόνο διορία να το χωνέψει. Δεν γίνεται η πολιτεία να σε καλεί να συμβάλεις με τις γνώσεις σου και τις δεξιότητές σου στη βελτίωση του συστήματος υγείας και εσύ να αρνείσαι κοιτάζοντας το προσωπικό σου όφελος. Πού προβλέπει ο όρκος του Ιπποκράτη μια τέτοια αντίδραση; Πού είναι το ήθος και τα ιδανικά που η κοινωνία προσδίδει στο επάγγελμα του γιατρού;
Αυτό το προσωπικό όφελος είναι που δεν απεμπολούμε ως κοινωνία για αυτό και δεν έχουμε τις υπηρεσίες που δικαιούμαστε και δεν αναφέρομαι μόνο στον τομέα της υγείας, αλλά και της κοινωνικής ευημερίας και της αποτελεσματικής εξυπηρέτησης του πολίτη - δημότη. Τα πλείστα νοσούν γιατί εμείς το επιλέξαμε ως άτομα που λειτουργούμε σε μια κοινωνία ατομιστικά. Θεωρώ ότι για αυτή την κουλτούρα η ευθύνη βαραίνει την ιστορία μας ως λαό. Υποχρεωθήκαμε να μάθουμε να ελισσόμαστε και να επιβιώνουμε ο καθένας κοιτάζοντας μονάχα τον εαυτό του. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από υποταγές σε κατακτητές. Υποταγές που μας έσπρωξαν να αυξήσουμε τα αποθέματα των αντοχών μας και να ενεργοποιήσουμε δόλιους τρόπους να επιβιώνουμε, με αξιοπρέπεια ή χωρίς, δεν έχει και τόση σημασία, αλλά να επιβιώνουμε. «Το ταμάχι (τομάρι μας) μας, τζιαι έπιασέ μας ο καϊλές».
Σε αυτή τη λογική κινούνται και οι γιατροί λες και το κράτος, η πολιτεία είναι ένας κατακτητής που με δόλιο τρόπο οφείλουν να ξεγελάσουν για να συνεχίσουν να επιβιώνουν με τον τρόπο που οι ίδιοι προτιμούν. «Το ταμάχι μας τζιαι έπιασέ μας ο καϊλές» τι μας ενδιαφέρει αν οι συνάνθρωποί μας υποφέρουν περιμένοντας πέντε ώρες στις πρώτες βοήθειες, ας πρόσεχαν να μην αρρωστήσουν/ κτυπήσουν. Αυτή η λογική δεν χωράει σ’ ένα κράτος που πασχίζει να εκσυγχρονιστεί. Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε κατακτητές και ότι τέτοιου είδους αντιδράσεις μόνο την κοινωνία μας στο σύνολό της πλήττουν; Το κράτος με τη σειρά του οφείλει να δημιουργεί κίνητρα, αξιολογήσεις και ανατροφοδότηση στους επαγγελματίες του δημόσιου τομέα ούτως ώστε να αισθάνονται με τη σειρά τους ότι η συμβολή τους αναγνωρίζεται και επιβραβεύεται. Θα μπορούσε στο θέμα των γιατρών, για παράδειγμα, η αμοιβή των επαγγελματιών υγείας να βασίζονταν σε μονάδες απόδοσης/ εξυπηρέτησης ασθενών.
Στην ουσία ζούμε καλά, επιβιώνουμε ευπρεπώς και με αξιοπρέπεια, όταν το ιδίον όφελος είναι ευθυγραμμισμένο με το κοινό καλό. Αυτό είναι που θα επιστρέφεται πίσω σε εμάς σε μια υγιή κοινωνία.
Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η επικέντρωση στο «ταμάχι μας» και μόνο, δεν θα φέρει την αλλαγή που επιθυμούμε και που πραγματικά δικαιούμαστε ως λαός.
Να σας υπενθυμίσω ότι η φράση που κυριαρχούσε στις ζωές μας τόσα χρόνια, «εγώ να είμαι καλά και άσε τους άλλους να κουρεύονται» είναι που κούρεψε από όλους μας, αρκετές φορές στην ιστορία μας από το 1960 και μετά την αξιοπρέπεια, το χαμόγελο και την ελπίδα μας.
