«Προτιμώ τον τίτλο του ραλίστα, παρά του κλέφτη, του απατεώνα και του καταστροφέα της Κύπρου», είπε προ δεκαπενθημέρου ο κάποτε πολύς της Βουλής Ανδρέας Θεμιστοκλέους. Τρικυμιώδες αλλά και χαριτωμένο.
Η σκέψη πως κάποιος μπορεί να μην είναι «κλέφτης, απατεώνας και καταστροφέας της Κύπρου» (sic) αλλά να μην οδηγεί εγκληματικά και με 190 χιλιόμετρα (!) φαντάζομαι ότι δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό. Ούτε βέβαια και το τι έχει να κάνει το ένα με το άλλο!
Το σίγουρο είναι ένα: ακόμα και όταν αρνείται να απολογηθεί, πάντοτε δηλαδή, ο Αντρέας Θεμιστοκλέους φροντίζει να εξυψώνει τον εαυτό του. Στον εαυτό του; Έστω. Αλλά, τον εξυψώνει! Και αφού είπε το ως άνω, πρόσθεσε μεταξύ άλλων πως του προκάλεσε στενοχώρια όταν στο πρόσωπό του (λέει) διαπράχθηκε για πρώτη φορά στα χρονικά της Δημοκρατίας η μεγαλύτερη ατιμία και αδικία!
Η «μεγαλύτερη ατιμία και αδικία» στην Ιστορία μας ήταν το ότι τόλμησαν να στείλουν το αυτοδίδαχτο αστέρι της Φόρμουλα Ένα στο δικαστήριο επειδή οδηγούσε με ιλιγγιώδεις ταχύτητες θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των γύρω του. Ενώ, έντιμο και δίκαιο, κατά τον Αντρίκκιν Θεμιστοκλάνεν, θα ήταν μάλλον να του τα «έσβηναν» όπως έκαναν στο παρελθόν, στο πλαίσιο της τεράστιας παρεξήγησης που υπήρχε για τη βουλευτική ασυλία.
Το δικαστήριο δεν επείσθη. Τον απάλλαξε από κάποιες κατηγορίες και σε άλλες τον έκρινε ένοχο. Και του επέβαλε στέρηση άδειας έξι μηνών και κάτι χιλιάρικα πρόστιμο. Συν αρκετούς βαθμούς ποινής. Υπήρξε δίκαιο. Αν και δεδομένης της άρνησής του να επιδείξει μεταμέλεια, υπήρξε και μάλλον… επιεικές.
Θα μου πείτε, έπρεπε τον στείλει φυλακή; Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Πρώτον, είναι θέμα του δικαστηρίου, όχι δικό μου και, δεύτερον, ναι, τολμώ να πω ότι θα ήταν σκληρό έως και απάνθρωπο να τον έστελνε φυλακή. Να είμαστε προσεκτικοί με αυτά.
Διότι, εάν τον έστελνε, θα ήταν σαν να καταδίκαζε για δεύτερη φορά κάθε φυλακισμένο στο σωφρονιστικό ίδρυμα. Μία φορά καταδικάζεται για κάτι ο κάθε άνθρωπος. Είναι βασική αρχή της δικαιοσύνης.
Αξίζει να σημειωθεί πως για τον μετριασμό της ποινής του ο ραλίστας που έγινε αρνάκι (στην αγόρευση των συνηγόρων του για μετριασμό και μόνο) υποστήριξε πως είναι άνεργος και έχει εισόδημα μόνο 750 ευρώ από τη σύνταξη που λαμβάνει ως καθηγητής/ μαθηματικός.
Για το εφάπαξ του βουλευτή δεν ξέρω εάν είπε κάτι στον δικαστή. Διότι δεν είναι λίγα. Είναι 75.000 για μία θητεία και 185.000 για δύο, δεν είναι; Άστε που σε πέντε χρόνια θα παίρνει και σύνταξη βουλευτή. Μια χαρά!
Είπε ακόμα ότι επηρεάστηκε η καριέρα του τόσο ως καθηγητή όσο και ως πολιτικού. Επηρεάστηκε εννοεί από την καταγγελία του και την παραπομπή του στη δικαιοσύνη. Όχι από την πράξη του! Την καριέρα του καθηγητή βεβαίως ο ίδιος την εγκατέλειψε, ουδείς τον υποχρέωσε.
Όσο για την καριέρα του πολιτικού, εάν μπορεί να περιγράψει κανείς έτσι την τοξική πορεία του από τα κοινά και ειδικά τα όσα ρατσιστικά εκστόμισε κατά καιρούς, έλεος. Πόσα χρόνια θα του πάρει ακόμα για να χωνέψει πως ο κόσμος τον έστειλε σπίτι του, όχι για τα εξώδικα αλλά γιατί κάπου τα αστεία τελειώνουν. Και η διαχείριση της ετυμηγορίας του κόσμου χρειάζεται, βρε παιδί μου, μια κάποια αξιοπρέπεια.
Χώρια που ξεχνάει φαίνεται και το βασικότερο: και στις προηγούμενες εκλογές (το 2011) πάλι δεν είχε βγει. Και εάν δεν έβγαινε Πρόεδρος ο Αναστασιάδης για να κενωθεί η θέση, δεν θα ήταν βουλευτής από τότε.
Τόσο bad loser πια; Ή νόμιζε πως του χρωστάει ο κόσμος κάτι;
Και μιας και μιλάμε για αξιοπρέπεια αλλά και για σεβασμό προς τους νόμους, τους οποίους ο ίδιος έχει μάλλον την εντύπωση ότι μπορεί να τους παραβιάζει όποτε γουστάρει (σ.σ. αν το χθεσινό τον βοήθησε κάπως να συνέλθει θα σας γελάσω), μιλώντας λοιπόν για αυτά, ποιος μπορεί να ξεχάσει το βράδυ των τελευταίων βουλευτικών;
Όταν παραβίασε και την εκλογική νομοθεσία με δημόσια έκκλησή του και πολύ αξιοπρεπή δεν τη λες. «Κατεπείγον. Προσωπική έκκληση και παράκληση», έγραψε ενόσω συνεχιζόταν η ψηφοφορία. Για να προσθέσει το θλιβερό: «Όσοι και όσες από εσάς θα θέλατε να συνεχίσω να είμαι βουλευτής σας, θα πρέπει να κινητοποιήσετε τους φίλους και τους δικούς σας, έστω και τώρα, για να πάνε να με ψηφίσουν».
Ε, δεν ήθελαν φαίνεται οι άνθρωποι, ρε Μακλάρεν! Τι να γίνει; Με το ζόρι; Άστε που όσοι ήθελαν να είναι βουλευτής τους, αυτοί είναι ένα πράγμα. Οι «φίλοι και δικοί» τους που έπρεπε να… κινητοποιήσουν τι ήταν; Χτηνά; Δεν είχαν άποψη; Και έβαζε μέσον τους δικούς τους για να τον ψηφίσουν οι άλλοι διότι δεν άντεχε ο εγωισμός του το ότι θα έμενε και πάλι εκτός Βουλής; How fucking pathetic is that?
Δεν το επικρίνω, θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Όταν βλέπω ανθρώπους να κάνουν αυτό το πράγμα στον εαυτό τους, τους λυπάμαι. Όσο για την πολιτική περίπτωση, αυτήν ούτε την επηρέασε ούτε βεβαίως και την καθόρισε η δικαστική διαδικασία. Αυτή έκλεισε στις εκλογές. Ξανά. Όπως και το 2011. Με τους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ να αποφασίζουν ότι θέλουν άλλους στη Βουλή αλλά και στις πρώτες δύο θέσεις επιλαχόντων. Εδώ, τον Ανδρέα Μιχαηλίδη και την Ελίτα.
«Προτιμώ τον τίτλο του ραλίστα, παρά του κλέφτη, του απατεώνα και του καταστροφέα της Κύπρου». Κρατάω αυτό το θρασύτατο, τρικυμιώδες αλλά και χαριτωμένο, επιμένω, για το τέλος. Κανείς δεν είπε πως είναι κλέφτης, απατεώνας ή καταστροφέας.
Ούτε και ραλίστας όμως. Άλλα λέει ο κόσμος.
Τώρα που θα διακινείται και με λεωφορεία, ας ρωτήσει να μάθει μπας και βελτιωθεί λίγο. Εμείς αρκετά ασχοληθήκαμε με την περίπτωσή του. Ας βρει άλλους να του δώσουν προσοχή, αν θέλουν. Είμαι σίγουρος πως θα το προσπαθήσει. Καλή επιτυχία!
