Δεν υπάρχει καθόλου αληθινή θέληση χωρίς ελευθερία
Ζαν Ζακ Ρουσό
Για να γράψει κάποιος μαθητής έστω και μια πρόταση πρέπει να το θέλει. Για να το θελήσει θα πρέπει να του αρέσει το θέμα. Για να του αρέσει το θέμα θα πρέπει να τον αφορά. Τα θέματα τα βάζουν πάντα οι… μεγάλοι. Οι μεγάλοι δεν είναι παιδιά. Στα παιδιά δεν αρέσουν τα θέματα που βάζουν οι μεγάλοι. Έτσι τα παιδιά μας δεν γράφουν επειδή απλά βαριούνται. Έτσι τα μαθαίνει το σύστημα ήδη από την πρώτη δημοτικού. Τα εγκλωβίζει σε μια ύλη fast food. Σε έναν Ελύτη τύπου χάμπουργκερ. Αναλύουμε τα συστατικά του και οι καλοί μαθητές που μαθαίνουν απ' έξω το ποσοστό κρέατος, ζάχαρης, και των άλλων εκατό συντηρητικών θα πάρουν άριστα στα Ελληνικά μα το καλοκαίρι στην παραλία θα βρίζουν τον φτωχό παπά τους που εν τους εγόρασε το νέο τηλέφωνο, δεν θα συγκινούνται από τη μαγεία της Μεσογείου βέβαια που ύμνησε ο ποιητής. Έχουμε στην ουσία έναν βαθμό παντελώς άχρηστο, που τίποτα δεν αντιπροσωπεύει παρά μονάχα την ικανότητα του μαθητή να αντιγράφει τις σημειώσεις της κυρίας Σοφίας που και αυτή με τη σειρά της τις αντέγραψε από τον κύριο Κώστα που και αυτός με τη σειρά του τις αντέγραψε από πέντε βοηθήματα και ώρες πάνω στο Google.
Ο κύριος Κώστας
Ο κύριος Κώστας θεωρείται ο καλύτερος φιλόλογος της πιάτσας τζιαι περπατά καμαρωτός μες στον σύλλογο παίζοντας τον παράγοντα, γλείφοντας τον διευθυντή τζιαι τους βοηθούς, τζιαι γουστάροντας στα κρυφά που ούλλους τη σέξι καθαρίστρια. Το θέμα που μας αφορά, ο ίδιος ο μαθητής ποττέ εν ερωτήθηκε για τίποτε που τον αφορά. Ποττέ εν του ζήτησαν την άποψή του, ποττέ εν τον άκουσαν. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα βασικά θεωρεί τα παιδιά του ηλίθια ήδη απ' το νηπιαγωγείο. Δεν εξηγούνται αλλιώς οι παρελάσεις που κάμνουν στις αυλές των νηπιαγωγείων παιδάκια που μόλις σταμάτησαν να κλαίνε για τη μάμα τους που τα άφηκεν αναγκαστικά τζιαι βίαια έναν κολασμένο συναισθηματικά πρωί. Η μάμα έκλαιεν επίσης που μέσα της γιατί εν ήθελεν να τη δει η μικρή Άννα. Το κλάμα της μάνας αφορά κάτι πιο βαθύ που τον απογαλακτισμό τζιαι μόνο. Μπορεί μέσα της η μάνα να καταλάβει μια χαρά το πού στέλνει την κόρη της. Μα ούτε τη μάνα εν ερώτησεν κανένας. Αν πάει να πει τίποτε στη διευθύντρια του νηπιαγωγείου για την κατασκοτωμένη τρίχρονη κόρη της που εφάκκαν γυρούς μες στο σχολείο με την χάρτινη τσαλακωμένη ελληνική σημαία, η διευθύντρια θα τη θωρεί σαν ούφο, εν θα καταλάβει τι της λαλεί η μάνα, όπως σαν ούφο εθωρούσαν πολλοί τα αεροπλάνα της παρέλασης πριν μιαν εφτομάδα. Είναι πολλά μιτσής ο αθρώπινος νους για να χωρέσει τον λαβύρινθο του συστήματος. Το σίουρον πάντως είναι πως το δεκατριάχρονο παιδάκι μας στην τάξη μπορεί μια χαρά να γράψει μα ο τίτλος… οικουμενικές αξίες του ελληνισμού… το οδηγεί να φαντάζεται πολικές αρκούδες να σεργιανούν στο σπίτι του καθηγητή του και να τον κατασπαράζουν. Αν το γράψει τούτον έφαν' την, θα καλέσει το σχολείο τις υπηρεσίες ψυχολογίας του υπουργείου να το βάλουν στην καλύτερη στο πρόγραμμα στήριξης. Αν διαφωνείτε με τα πιο πάνω εν πειράζει, μπορεί να έσιετε τζιαι δίκαιο. Τωρά που τελειώσετε την ανάγνωση των άθλιων τούτων σημειώσεων, ρωτήστε όποιο παιδάκι-μαθητή δείτε, να σας πει αν γνωρίζει ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ. Όχι δύο. Μόνο ένα. Αν σας απαντήσει κερδίζετε, αν όχι κερδίζω εγώ.
