Κύπρος 2070. Τα παιδιά έρχονται χαμογελαστά στο σχολείο τους στις 8 και 15.
8 και 30 χωρίς κανένα κουδούνι μπαίνουν όλοι στις τάξεις τους. Οι τάξεις είναι γεμάτες χρώμα και ευφάνταστα πόστερ. Στον ένα τοίχο ένας πίνακας του Hieronymus Bosch, στον άλλο η μορφή του Martin Luther King και πάρα δίπλα ο Marcel Duchamp με την πλούσια ζωή του. Οι τάξεις είναι κλιματιζόμενες και το κάθε παιδί έχει τον δικό του ηλεκτρονικό υπολογιστή συνδεδεμένο στο διαδίκτυο.
Την πρώτη ώρα έχουν Ελληνικά. Ο καθηγητής τους μπαίνει στην τάξη κεφάτος κρατώντας μία μόνο κόλλα χαρτί. Πάνω στο χαρτί είναι γραμμένο το ποίημα του Μπωντλαίρ «Μεθάτε». Το ποίημα το διαβάζουν όλοι σιωπηλά κρατώντας μερικές γραμμές σημειώσεις. Είναι οι πρώτες σκέψεις που τους έρχονται στο μυαλό. Η Ελενίτσα διαβάζει φωναχτά τις δικές της: «Το ποίημα μιλά για τις μεγάλες αλλαγές που όλοι πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας για να είμαστε ευτυχισμένοι και να απολαμβάνουμε τη ζωή μας». Ο Αντρέας γράφει πως «ο ποιητής βασικά μας καλεί να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας». Ο Μάριος θυμήθηκε τον αλκοολικό γείτονά του και το σημείωσε «Μου θυμίζει τον Κώτσιο στη γειτονιά μας που κάθε μέρα βρίζει τη γυναίκα του μεθυσμένος». Η τάξη γέλασε.
Ο καθηγητής τους ζήτησε τότε να ακούσει ο καθένας μόνος του κάτι από το συγκρότημα Διάφανα Κρίνα και να σκεφτούν αν η μπάντα κουβαλά κάτι απ' τον ποιητή. Με τα ακουστικά του ο καθένας άκουσε κάποιο τραγούδι με την υπόγεια φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου. «Μοιάζουν», είπε η Μαρία μετά από τέσσερα λεπτά. «Το συγκρότημα κουβαλά κάτι απ' την κατάρα του ποιητή».
Η ώρα περνούσε με σπουδαία συζήτηση για το πώς βλέπει ο καθένας τη ζωή του. Για τις σχέσεις μας με τον άλλο και τον εαυτό μας. Κάποιος μαθητής οδηγήθηκε στο συμπέρασμα πως τελικά και τα δύο είναι ένα και το αυτό. Ο καθηγητής άκουγε και σημείωνε τις σκέψεις των μαθητών του όπως έκανε σε κάθε μάθημα με σκοπό στο τέλος της χρονιάς να τους χαρίσει από ένα μικρό σημειωματάριο με αυτά που είπαν και τις ημερομηνίες που τα είπαν.
Την επόμενη ώρα στο μάθημα της Μουσικής ο κύριος Ιωάννης ο βοηθός, ντυμένος με πολύχρωμα ρούχα τους μίλησε για τη φτώχεια στη Βραζιλία και πως αυτή έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τη χαρούμενη μουσική που γράφουν. Δυο μαθητές μάλιστα χόρεψαν και ένα κομμάτι σάμπα που μαθαίνουν στο μάθημα χορού. Ο Αντωνάκης, δεινός κιθαριστής, τους έπαιξε και κάτι που έγραψε ο ίδιος και το ονόμασε «η μεθυσμένη σάμπα». Ο παππούς του πριν χρόνια είχε ένα διάσημο κυπριακό συγκρότημα που γνώρισε επιτυχία μεγάλη στο εξωτερικό με έναν ήχο πρωτότυπο.
Την τρίτη περίοδο στο μάθημα της Ιστορίας η ερωτευμένη κυρία Καλλιόπη τους διάβασε ένα άρθρο του Διονύση που μιλούσε για το πώς ήταν η πολιτική κατάσταση στην Κύπρο το 2017. Εκεί έπεσε βαθιά μελαγχολία γιατί όλοι κατάλαβαν πως τίποτα δεν άλλαξε και τόσο. Έμαθαν πως ο συγγραφέας του άρθρου στο τέλος της ζωής του κατάντησε αλκοολικός στο Δασούδι της Λεμεσού. Πρόφερε κάτι λέξεις ακαταλαβίστικες κοιτάζοντας το χρώμα της θάλασσας. Πέντε μαθητές θυμήθηκαν τον Μπωντλαίρ και έμειναν σιωπηλοί στις ερωτήσεις της καθηγήτριας. Σε κανένα από τα πιο πάνω μαθήματα δεν έγινε κανένα διαγώνισμα. Μόνο μικρές εργασίες για πολύ συγκεκριμένα θέματα. Τα πανεπιστήμια είχαν τις πόρτες τους ανοιχτές για τον καθένα που είχε όρεξη να δουλέψει. Αν δεν τα κατάφερνε στην Ψυχολογία ας πούμε, η ίδια η σχολή τον καθοδηγούσε να ακολουθήσει κάτι άλλο.
Όλη τη χρονιά δεν έσπασε κανένα παράθυρο και δεν έβρισαν κανέναν καθηγητή. Οι τεχνικές σχολές αντίστοιχα ανθούσαν γεμάτες από τα καλύτερα παιδιά που ήθελαν τόσο πολύ να γίνουν μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί. Οι επιθεωρητές ήταν κάθε μέρα στα σχολεία και συζητούσαν ελεύθερα τα διαλείμματα στις αυλές παρέα με τους καθηγητές και τις καθαρίστριες για πολλά και διάφορα θέματα που απασχολούσαν τον καθένα.
Πρωτοστάτης της ιδέας των «ελεύθερων επιθεωρητών με τα τσαλακωμένα τζιν» υπήρξε κάποιος επιθεωρητής πριν χρόνια πολλά που του άρεσαν τα παλιά αυτοκίνητα τύπου ντεσεβό και προσπαθούσε να τα συνδέσει με τη μεγάλη λογοτεχνία. Στα ξένα περιοδικά παιδείας η Κύπρος ονομαζόταν ο παράδεισος της παιδαγωγικής και η φωτογραφία του πρώτου υπουργού με το μακρύ μαλλί και την κιθάρα που έβαλε τις σωστές βάσεις βρισκόταν στα προχόλ πολλών σχολείων και σε πολλά γραφεία καθηγητών. Εννοείται πως οι διευθυντές καταργήθηκαν και την ευθύνη οργάνωσης των σχολείων την είχαν επιτροπές καθηγητών που τις ενέκριναν οι ίδιοι οι μαθητές και κάθε τρεις μήνες ανανεώνονταν. Τα γραφεία διευθυντών μετατράπηκαν σε αίθουσες πινγκ πονγκ ή μπιλιάρδου. Γραφεία αμπάλατων διευθυντών παρέμειναν κλειστά, με τα αντικείμενα ως είχαν το 2017 και τα επισκέπτονταν μαθητές σε ειδικές εκπαιδευτικές εκδρομές.
