Δεν υπάρχει τίποτα πιο βάρβαρο σ’ αυτόν τον τόπο από την πολιτική μαστροπεία του 1974. Και τα τρελά βρόμικα κέρδη της. Πολιτικά και άλλα.
Ακόμα και σήμερα που οι εποχές των συλλαλητηρίων και των παθών της εποχής έχουν περάσει, το 1974 και τα θύματά του εκδίδονται στην πολιτική πιάτσα με τεράστια οφέλη για τους νταβατζήδες. Για την ακρίβεια, η πιάτσα συντηρείται ακόμη από τα όσα όλοι αυτοί κερδίζουν εκμεταλλευόμενοι την Ιστορία και τα θύματά της.
Γιατί απλά, το 1974 όσο κατάρα ήταν για τον τόπο, άλλο τόσο ευλογία ήταν για όλους αυτούς. Εάν δεν γινόταν το πραξικόπημα που έφερε την εισβολή, οι πλείστοι από αυτούς δεν θα μπορούσαν ποτέ να σταθούν στο πολιτικό στερέωμα αφού, πέρα από την επανάληψη των ίδιων πατριωτικών κορωνών και της καλλιέργειας του φόβου που προηγείται αυτών, κανείς δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να τους προσέξει.
Άνθρωποι χυδαίοι, θρασείς και αχόρταγοι, χωρίς ουσιαστική παιδεία και με λόγο τόσο αγοραίο που τρομάζει, καταφέρνουν ακόμη και σήμερα να χρησιμοποιούν τα όσα έφερε το 1974 προκειμένου να επιβιώνουν και να επιπλέουν όπως οι φελλοί και τα περιττώματα, παριστάνοντας αυτούς που προσφέρονται για να σώσουν τον τόπο και να ανατρέψουν τα τετελεσμένα.
Bullshit. Αυτά τα τετελεσμένα είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στο είδος τους. Η εισβολή δεν μας στέρησε μόνο τη μισή μας χώρα αλλά, δυστυχώς, έδωσε σε αυτό το είδος έναν ολότελα νέο ρόλο. Ένα μόνιμο πεδίο για να παίζει, σε μια κατάσταση οριστική και παγιωμένη την οποία αυτοί είναι οι τελευταίοι που θα την ήθελαν ποτέ να αλλάξει.
Διάβαζα χθες τα του Φακέλου της Κύπρου και γελούσα. Άρπαξαν οι διάφοροι την ευκαιρία να κάνουν το κομμάτι τους και πάλι. Ελπίζουν δε πολλοί πως τώρα, λέει, θα μάθουμε την αλήθεια! Είμαστε άραγε τόσο ηλίθιοι; Ποιος θα πει την αλήθεια και γιατί να την πει;
Άστε που την Ιστορία, ιστορικοί την καταγράφουν, όχι πολιτικοί. Οι πολιτικοί, ειδικά εάν είναι άμεσα επηρεαζόμενοι σε επίπεδο παράταξης ή άλλως πώς, δεν την καταγράφουν. Την αλλάζουν έτσι που να εξυπηρετεί το δικό τους αφήγημα και να μην θίγει τα δικά τους σύμβολα τα οποία, εάν μιλάμε για τον Φάκελο της Κύπρου, φέρουν βαρύτατες ευθύνες και εδώ αλλά και στην Ελλάδα. Και δεν μιλάω μόνο για τους γνωστούς.
Οι προθέσεις τους για τον Φάκελο φάνηκαν άλλωστε και από αυτό: Κανείς, κανείς όμως, δεν έθεσε ζήτημα για τους… φακέλους οι οποίοι λείπουν από τον Φάκελο! Μιλάμε για έντεκα φακέλους για τους οποίους ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων είχε πει μεταξύ άλλων: «Δεν θέλω να περάσει από το μυαλό μου ότι έγινε κάποια υπεξαίρεση. Ελπίζω να αποδειχθεί ότι είναι τεχνική η απώλεια η οποία έχει επισυμβεί». Και ότι ελπίζει πως θα βρεθούν το επόμενο διάστημα σε άλλα αρχεία που τηρούνται στη Βουλή.
Κανείς δεν ασχολήθηκε. Το show των επόμενων ημερών θα στηθεί μια χαρά και χωρίς αυτούς τους φακέλους, στους οποίους μπορεί και να βρίσκονται τα πλέον ουσιώδη και ευαίσθητα. Μπορεί και όχι. Αλλά, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ασχοληθεί. Γιατί αλήθεια;
Διότι είπαμε. Η παράσταση θα δοθεί και φέτος και θα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή αφού τώρα, το είδος αυτό της μακάβριας, επικερδούς καπηλείας ζώντων και νεκρών έχει ξανανιώσει υποβοηθούμενο και από την επικαιρότητα, την κατάρρευση των συνομιλιών, την ΑΟΖ και τις προκλήσεις και όλα τα άλλα τα οποία δίνουν και πάλι ρόλο και λόγο ύπαρξης σε αυτό το αδίστακτο σινάφι των πολιτικών νταβατζήδων.
Όλων αυτών που ξέρουν να παίζουν διαχρονικά το παιγνίδι αυτό και να επιπλέουν ακόμη και στις πιο τρελές φουρτούνες. Για να εξασφαλίζουν, μέσα από το παιγνίδι αυτό, τις δουλειές τους, τις βρομιές τους, την ηδονή της εξουσίας και της σημασίας που κανείς δεν θα τους έδινε εάν, σε όλα τα άλλα, δεν υπήρχε και αυτό: ο φόβος για το τι θα γίνει, όσο τα όσα μας έφερε το 1974 είναι εκεί και δεν αλλάζουν.
Το παιγνίδι της πώλησης των νεκρών, των «αγνοουμένων», των συγγενών τους, των προσφύγων οι οποίοι, εάν δεν πέθαναν, πενηντάρισαν πια. Για αυτό πατένταραν τη… συνέχεια του πρόσφυγα στα παιδιά και τα εγγόνια. Γιατί με νέες συνταγές, με νέους φόβους, με νέες μεγαλοστομίες θα καταφέρουν να τα εκδώσουν κι αυτά. Βγάζοντας κέρδη τρελά εις το διηνεκές ή τουλάχιστον για πολύ καιρό ακόμη.
Τίποτα δεν είναι πιο βάρβαρο και απάνθρωπο από αυτό. Τίποτα όμως.
