Σε αρκετά σημεία της Κύπρου θα στηθούν απόψε τηλεσκόπια. Η χαρά του αστρονόμου. Να αναμένει ένα αστρονομικό φαινόμενο όπως η αποψινή μερική έκλειψη της Σελήνης για να μαζέψει φίλους και γνωστούς σε μια ερημική τοποθεσία και να σκοπεύσει τον δίσκο της Σελήνης.
Στο Τρόοδος, στη Λευκωσία και στον μόλο της Λεμεσού, στη Λάρνακα, στο Άρσος και αλλού, οι αστρονόμοι απόψε θα παρακαλούν από μέσα τους να μην τους χαλάσουν τη βραδιά οι συννεφιές. Είναι σαν να έχεις ραντεβού με το πρόσωπο που σε ενδιαφέρει και την ώρα της συνάντησης ένα απρόοπτο συμβάν ματαιώνει την αναμονή και τη μετατρέπει σε απογοήτευση. Το φεγγάρι είναι χιλιοτραγουδημένο. Μια ανάμνηση των τραγουδιών που πέρασαν από τα ακουστικά μας όργανα θα προκαλούσε συνωστισμό συναισθημάτων. «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι/το σκοτάδι είναι βαθύ...», «Άμα δείτε το φεγγάρι/να του πείτε να μη βγει...», «Διώξε τη λύπη παλληκάρι /πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι...», «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια/ που είμαι τόσο μοναχή...», «Αστέρι μου, φεγγάρι μου /της άνοιξης κλωνάρι μου»... «Φεγγάρι μάγια μου ’κανες και περπατώ στα ξένα...», « Χάρτινο το φεγγαράκι / ψεύτικη η ακρογιαλιά/ αν με πίστευες λιγάκι...» Και πολλά, πάρα πολλά άλλα, που σίγουρα μας συντρόφεψαν στα νυχτοπερπατήματά μας. Από το δημοτικό σχολείο μάς συνόδευε το φεγγάρι. «Φεγγαράκι μου λαμπρό/ φέγγε μου να περπατώ...»
Ώσπου μια μέρα μάθαμε πως λέγεται και διαφορετικά. Σελήνη την είπαν. Το όνομά της ετυμολογείται από το σέλας (φως). Στην ελληνική μυθολογία η Σελήνη, ή Μην ή Πασιφάη, είναι τιτανική οντότητα. Κατά τη Θεογονία του Ησιόδου, η Σελήνη ήταν κόρη του Υπερίωνα και της θείας και αδελφή της Hούς (Αυγής), και του Ηλίου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια λόγω της αδελφότητάς τους. Διάβασα κάπου πόσο ενοχλήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις όταν πάτησαν εκεί οι πρώτοι αστροναύτες! Γκρίνιαζε πως χάλασαν τη μαγεία του φεγγαριού (του). Από τις σπάνιες φορές που είχε άδικο... Το φεγγάρι θα στριφογυρίζει πάντα συντροφεύοντας τις αγωνίες και τα ερωτηματικά μας. Aπόψε, όπως κάθε φορά που γεμίζει ο δίσκος της, θα δούμε και πάλι σκιές να περπατάνε πάνω της. Οπτασίες να την τυλίγουν με μυστηριακά χρώματα και ένας αστροναύτης να φωνάζει βοήθεια που ξέμεινε μόνος του εκεί. Η φαντασία, έλεγε ο Αϊνστάιν, είναι πιο δυνατή από τη γνώση γιατί η γνώση είναι περιορισμένη. «...Αν με πίστευες λιγάκι, θα ’ταν όλα αληθινά...»
