Το 2004, ακούγοντας εκείνο το διάγγελμα για την παραλαβή κράτους και παράδοση κοινότητας το οποίο τελείωσε με δάκρυα, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το ασαφές της απόφασης του λαού στο ενδεχόμενο δημοψήφισμα. Τα πέντε σχέδια Ανάν και η πολυετής προσπάθεια απέφεραν το τελικό σχέδιο το οποίο ο Τάσσος, που το διαπραγματεύτηκε τάχατες, μας καλούσε να το απορρίψουμε. Ένα πράγμα δηλαδή όπως ο εργολάβος ο οποίος πρέπει να φτιάξει το σπίτι σου, στο διαλύει και μετά σου μένει το αντίσκηνο.
Αντιφατικό μεν, αλλά η πραγματικότητα ήταν τέτοια και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν σε τέτοιο βαθμό, ώστε όποιος αντιλαμβανόταν ότι το διάγγελμα στερείτο επιχειρημάτων και ότι ήταν διάχυτο από αρνητικά συναισθήματα κυρίως και συναισθήματα φόβου χωρίς βάσιμη επιχειρηματολογία για την απόρριψή του, από την πρώτη μέρα, δεν μπορούσε να προφέρει λόγο, καθώς είχε συνεπάρει την πλειοψηφία το πατριωτικό συναίσθημα της αδικημένης πατρίδας που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και πέφτει πάντοτε στα χέρια των ξένων. Τις επόμενες μέρες η περιρρέουσα ξεπέρασε κάθε όριο, αφού όσοι ήταν πιο θετικοί σε αυτό που ο ίδιος ο Τάσσος έφερε μπροστά μας ονομάστηκαν από τον ίδιο νενέκοι και ότι τα παίρνουν από κάπου.
Η διχόνοια και η σύγχυση ήταν τέτοια, που το πρωινό του δημοψηφίσματος σε μια κουβέντα που είχα τυχαία με μια παρέα γυναικών σε ένα φούρνο οι τέσσερις από αυτές ήταν τόσο αρνητικές για την προτεινόμενη λύση που θα ψηφίζαμε εκείνη τη μέρα και η μια, η οποία ήταν πιο θετική, είπε: «εγώ γιε μου μεγάλωσα ποτζεί, εν τζ' έχω πρόβλημαν με του Τουρκοκύπριους, έχω τζαι φίλες που ποτζεί, έν' 'όχι' πο' 'ννά ψηφίσω γιε μου, ίνταμ που νομίζεις».
Το χάσμα και η πόλωση μεγάλωσε φυσικά από το τσιμέντωμα του Χριστόφια όταν το βράδυ το ΑΚΕΛ υποστήριζε το «ναι» και το πρωί το «όχι», το οποίο επικράτησε με μεγάλη πλειοψηφία, καθώς υποστηρίχτηκε και επιβλήθηκε μέσα από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα χωρίς σοβαρή επιχειρηματολογία, μέσα σε ένα μήνα περίπου.
Το Κυπριακό δεν πρόκειται να μείνει άλυτο. Είτε θα λυθεί με συναινετική λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, είτε θα μας δοθεί, αργότερα ίσως, η επιλογή των δύο κρατών και στη χειρότερη περίπτωση παραμένει η προσάρτηση των κατεχομένων. Επίσης, κανένας θεός δεν πρόκειται να εξαφανίσει τους μισούς Τούρκους ώστε να είμαστε εμείς σε πλεονεκτική θέση, και το ξανθό γένος έχει συμφέροντα που εξυπηρετούνται από την Τουρκία. Αν όμως παραδόξως έχω λάθος και όλα αυτά γίνουν και η κόκκινη μηλιά γίνει σήμα κατατεθέν για τις επιτυχίες μας, δεν βλέπω τον λόγο αυτές γιατί να μην ξεκινήσουν από μια καλή συμφωνία στο Κραν Μοντανά.
Μα για όσους διαφωνούν, το σέβομαι, αλλά έτσι πρέπει να κάνουν και αυτοί για τις δικές μου απόψεις καθώς η πόλωση φέρνει διχόνοια και τοξικότητα.
