Ανέβηκα στα βουνά, στην κορυφή των βουνών οι κορυφές των οποίων παίρνουν χαιρετίσματα στην αγαπημένη. Ένας δρόμος στενός με στροφές που εκτείνεται από τον Άγιο Ιλαρίωνα προς τη Βασίλεια. Γεμάτος με απότομους γκρεμούς. Από τη μια με θέα τη θάλασσα και από την άλλη την ξηρά. Πόσο θαυμάσια φύση είναι. Άραγε ο παράδεισος μπορεί να είναι ωραιότερος; Δεν μπορεί. Όσα μέρη υπάρχουν στον κόσμο που θα μπορούσαν να μεγαλώσουν την ψυχή του ανθρώπου, όλα είναι το πολύ τόσα. Μόνο σε μια τέτοια φύση ζείτε το αίσθημα της αιωνιότητας. Όπου και αν πάτε στον κόσμο, δεν θα μπορέσετε να βρείτε περισσότερα. Παχιές σκιές των πευκόδεντρων αγκαλιάζουν τον δρόμο. Μυρωδιά φασκόμηλου, ρίγανης και μούρου. Μια καταγάλανη θάλασσα που γλιστράει μπροστά στα μάτια σας ανάμεσα από μια κοιλάδα. Μήπως αυτή ήταν η θέα που έκανε τον ποιητή να πει «είναι ωραίο να ζει κανείς αδελφέ»; Εκείνος είχε ανάψει φωτιά στο δάσος. Είχε στείλει χαιρετίσματα στον Έσπερο. Ή καθώς περπατούσε σε εκείνο το χιονισμένο δάσος με οξιές, είχε πέσει το μάτι του σε ένα κίτρινο ζεστό παράθυρο. Ένα μικρό κοριτσάκι άνοιξε την πόρτα και του είπε «μπάρμπα πέρνα μέσα». Μπήκε και σκύβοντας χαιρέτισε τους ευρισκόμενους μέσα στο σπίτι. Είναι ωραίο να ζει κανείς αδελφέ μου Ναζίμ. Είναι γι’ αυτό που δεν θέλει να πεθάνει ο άνθρωπος μέσα σε αυτή τη θαυμάσια φύση, σε αυτή την απεραντοσύνη. Εκεί θα βρει ό,τι αξίζει για να ζει κανείς. Ένα μικρό νησάκι, αλλά ανεβείτε και δείτε την κορφή των βουνών. Πόσο αχανή, ατελείωτα είναι. Δεν μπορείτε να δείτε αυτό τον χάρτη από την αρχή μέχρι το τέλος. Πρέπει να βγείτε πιο ψηλά. Μόνο τα τιτιβίσματα των πουλιών χαλούν την ησυχία. Και ο βόμβος των γρύλων που δεν σταματά ποτέ. Τι ωραία. Να ξαπλώναμε απαλά στο υγρό χώμα κάτω από εκείνες τις παχιές σκιές. Να βουλιάζαμε στο γαλάζιο ανάμεσα στα κλωνιά. Να ξεχνούσαμε ό,τι θέλουμε να ξεχάσουμε. Να απαλλασσόμασταν από τις κακές αναμνήσεις τις γεμάτες μεταμέλειες. Αχ, τι ανέφικτα όνειρα είναι αυτά. Μια επιγραφή που βρίσκεται στην άκρη του δρόμου με ξυπνά από αυτά τα όνειρα: «Στρατιωτική περιοχή, απαγορεύεται η είσοδος». Και άλλη μια επιγραφή: «Οδηγεί στο τανκ»! Τι δουλειά έχουν αυτά στη μέση αυτής της θαυμάσιας φύσης; Από τη μια η θαυμάσια μυρωδιά ρίγανης και από την άλλη τανκ. Πώς να χωρέσω και τα δυο σε αυτή την εικόνα; Τι τανκ; Στριμώχθηκε και έμεινε πάνω σε αυτά τα βουνά. Έχασε τον δρόμο. Πριν 43 χρόνια. Για να πω την αλήθεια, δεν ταιριάζει καθόλου με αυτό τον λυρισμό. Έσμιξε η κόλαση με τον παράδεισο.
Ε εσείς χιονισμένες Άλπεις που κοιτάτε προς την κορυφή του Κραν Μοντανά. Μην κομπάζετε πολύ. Δεν σας ζηλεύω. Έχω και εγώ βουνά. Αν κοιτάξω από εδώ, θα αγκαλιάσω το Τρόοδος. Θα πάω στην Κακοπετριά. Στις Πλάτρες. Στο Όμοδος. Ένα παιδί θα βγει μέσα από ένα πέτρινο σπίτι στο Φικάρδου και θα μου πει: «Θείε πέρνα μέσα». Θα μπω και θα χαιρετίσω τους ευρισκόμενους μέσα στο σπίτι. Θα πιω αυθεντική ζιβανία. Ξέρω πως και εκείνα τα βουνά και αυτά τα βουνά ανήκουν σε όλους μας. Ο Πενταδάκτυλος δεν είναι τουρκικός. Το Τρόοδος δεν είναι ελληνικό. Όποιος θέλει ας βάψει ό,τι σημαία θέλει εκεί. Σε αυτό τον κόσμο υπάρχει βαρύτητα. Ελκύει σε κάθε μέρος αυτόν στον οποίο ανήκει το μέρος αυτό. Ελκύει τον Παφίτη προς την Πάφο. Τον Λεμεσιανό προς τη Λεμεσό. Τον Κερυνιώτη προς την Κερύνεια. Ε εσείς που ψάχνετε δήθεν γιατρικό για την πληγή μας στην αγκαλιά των Άλπεων. Γιατί φύγατε μακριά; Μήπως σας φάνηκαν μικρά αυτά τα βουνά; Το γιατρικό είναι εδώ, όχι εκεί. Ήπια μερικές διπλές ρακές, έφαγα ένα θαυμάσιο κλέφτικο σε ένα ορεινό εστιατόριο. Χάιδεψα την καταγάλανη θάλασσα που γλιστράει μέσα από την κοιλάδα. Άκουσα το τραγούδισμα των γρύλων. Φωτογραφήθηκα με τον μάστορα της σούβλας Μουσταφά. Σκέφτηκα αν ήρθαν καθόλου σε τούτα εδώ τα μέρη αγαπητοί φίλοι Ελληνοκύπριοι. Το να ζει κανείς χωρίς να έχει κεντήσει στην ψυχή του αυτή τη φύση, δεν θεωρείται ζωή σε αυτό το νησί. Ε εσείς που ψάχνετε γιατρικό. Να ξέρετε ότι αν ένας Ελληνοκύπριος αδελφός δεν θεωρεί τον εαυτό του ιδιοκτήτη αυτών των βουνών όπως εγώ και πηγαινοέρχεται σαν μουσαφίρης σε τούτα τα μέρη, κανένα γιατρικό δεν θα μπορέσει να γιατρέψει την πληγή μας. Δεν είμαστε νοικάρηδες σε αυτό το νησί. Κανένας μας. Ούτε και μουσαφίρηδες. Ιδιοκτήτες είμαστε. Οι ιδιοκτήτες αυτού του νησιού. Ούτε ο Άγιος Ιλαρίωνας είναι τουρκικός, ούτε το Κάστρο της Πάφου ελληνικό. Δεν θέλουμε τανκ, δεν θέλουμε στρατό. Τίποτα δεν θέλουμε. Τίποτε άλλο εκτός από τις μυρωδιές του πεύκου, της ρίγανης και του γιασεμιού!
