Υπάρχει μια δυσκολία στην αναζήτηση της αλήθειας σε όλα τα θέματα της ζωής. «Η αλήθεια πονά, ραγίζει βουνά», λέει ένα παλιό τραγούδι.
Παρακολουθώ τα πονεμένα σχόλια στα δίκτυα. Είναι πραγματικά. Αλλά, δεν είναι αληθινά. Αληθές είναι όταν το πραγματικό ξεκαθαρίζει από το μικρόβιο του συναισθηματισμού.
Ό,τι γράφω σήμερα το έγραφα και πριν δυο χρόνια. Πως δεν είναι αρκετά τα χαμόγελα για να λυθεί ένα τεράστιο γεωπολιτικό πρόβλημα όπως το Κυπριακό.
Και πως επίσης ο Μουσταφά Ακιντζί δεν θα μπορέσει να φτάσει στο τέλος ενός πραγματικού συμφωνημένου πλαισίου που θα καθιστά την Κυπριακή Δημοκρατία μια ολοκληρωμένη ομόσπονδη ευρωπαϊκή χώρα με όλα τα δικαιώματα των πολιτών της διασφαλισμένα. Όλων των πολιτών της.
Αυτά τα δυο χρόνια αναπτύχθηκε και γιγαντώθηκε ένα συναίσθημα πως «είμαστε κοντά» σε συμφωνία. Χωρίς τίποτε το χειροπιαστό, χωρίς την παραμικρή λογική απόδειξη πως έφτανε η ώρα να τελειώνουμε με την κατοχή και πως (και) οι Τουρκοκύπριοι θα απελευθερώνονταν από την περικεφαλαία της Τουρκίας. Τίποτε. Ούτε η ελάχιστη, η παραμικρή απτή απόδειξη πως τα πήγαινε - έλα δημιουργούσαν ασφαλή διέξοδο προς μια συμφωνημένη λύση που οι κάτοικοι της Κύπρου, οι πολίτες της Κύπρου, απαλλαγμένοι πλέον από τις μητέρες πατρίδες, απαλλαγμένοι από στρατούς κατοχής, θα μπορούσαν να σχεδιάσουν ένα αισιόδοξο παρόν και μέλλον στους κόλπους της ΕΕ.
Ο Μουσταφά Ακιντζί μπορεί να είναι καλός άνθρωπος, αλλά μέχρι πού θα μπορούσε να το πάρει όταν θα άρχιζαν οι αυστηρές εντολές να έρχονταν από άνωθεν; Όσο κρατούσαν οι καφέδες, οι ζιβανίες και άλλα χαριτωμένα, το κλίμα ήταν καλό, αλλά αυτό το κλίμα παγίδευσε πολλούς. Το Κυπριακό δεν χρειάζεται καλό κλίμα. Χρειάζεται βούληση από την Τουρκία να επιτρέψει στους Τουρκοκύπριους να ακολουθήσουν μαζί με τους Ελληνοκύπριους την ευρωπαϊκή τους ένταξη και πορεία. Αυτή η βούληση δεν υπήρξε ποτέ και ούτε θα υπάρξει.
Όσο κρατούσαν οι καφέδες, οι ζιβανίες και άλλα χαριτωμένα, τόσο και αυξανόταν το παραμύθιασμα πως πλησιάζαμε σε ακτίνα συμφωνίας... Ο Μουσταφά Ακιντζί θα ήξερε πως πλησιάζει η ώρα της αλήθειας. Η ώρα της αλήθειας είναι εκείνη η ώρα που απαντάς θετικά στην προοπτική που άφηναν να σχηματίζεται τα χαμόγελά σου. Η ώρα της αλήθειας είναι εκείνος ο χρόνος που απαντάς θετικά στην επιλογή που άφηνες να διαφανεί πως υποστήριζες.
Ο Μουσταφά Ακιντζί, θα γνώριζε σίγουρα πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί ένα λούνα παρκ συνομιλιών που δεν οδηγούσαν πουθενά, παρά μόνο στην εξυπηρέτηση των σκοπιμοτήτων της Άγκυρας. Εγκλωβισμένος κι αυτός στις επιλογές του κάθε Ερτογάν, θα γνώριζε σίγουρα πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ήξερε τα όρια του «συνομιλητή του».
Αυτό που γνώριζε για τον εαυτό του ο Ακιντζί και ήξερε ο Αναστασιάδης, προσπαθούσε να το εξωραΐσει ο Άιντε.
Δεν είναι δουλειά του ειδικού απεσταλμένου να παίζει τον ρόλο του ψυχαναλυτή των συνομιλητών.
Όπως έφτασε η ώρα της αλήθειας για τον Ακιντζί, έφτασε και για τον Άιντε. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης απέρριψε κάθε πρόταση που θα οδηγούσε σε καθαρό τέλος. Τα παράτησε τότε και ο Άιντε.
Δεν θα υποστηρίξω πως ο Ακιντζί «έπαιζε θέατρο» αυτά τα δυο χρόνια. Πιθανότατα να πίστεψε κι αυτός πως ο ρόλος του θα ήταν διαφορετικός από τους προηγούμενους. Κατάφερε και τον έπαιξε ώς το σημείο που του αφαίρεσε τη φωνή Ερντογάν.
Τώρα, γιατί όλο αυτό το μοιρολόι από όσους απογοητεύτηκαν που οι «δύο ηγέτες δεν τα κατάφεραν» και πως φταίνε «που δεν τα βρίσκουν». Τι να βρουν δηλαδή; Τα χαμόγελά τους;
Ζιβανίες τέλος. Κάθε πολιτικό πρόβλημα φτάνει στο «διά ταύτα». Και το διά ταύτα είναι η ουσία. Τώρα, αν δεν καταλαβαίνουν όλοι τι εννοούμε ουσία, πάει να πει ότι το περιβόητο Κυπριακό θα συνεχίζεται και τον επόμενο μισό αιώνα.
Αυτοί που κλαυθμηρίζουν για το...άδοξο τέλος κατηγορούν τον Αναστασιάδη ότι δεν τόλμησε να προχωρήσει. Πού δηλαδή; Στο λούνα παρκ των... συνομιλιών που δεν τελειώνουν ποτέ;
Στη ζωή μας μάς πλακώνει εδώ και δεκαετίες η σκιά του Κυπριακού. Αυτή τη σκιά την ένιωσα πάλι πριν λίγες πολύ πιο βαριά. Έβλεπα τις εικόνες της μεταφοράς των Τούρκων συλληφθέντων μετά το πραξικόπημα που τους οδηγούσαν για δίκη οι ένστολοι, αγέλαστοι άντρες του Ερντογάν. Με τα πουκάμισα σφραγισμένα ώς τον λαιμό, ίσως για να μην φαίνονται τα αποτελέσματα των βασανιστηρίων...
Αυτή όλη η απάνθρωπη μεταχείριση των αντιφρονούντων Τούρκων κρατουμένων δεν συγκίνησε κανέναν από τους... μοιρολογητές του Κυπριακού. Δεν γραφόταν τίποτα για όλο αυτό το απάνθρωπο και καταπιεστικό καθεστώς, με την ψευδαίσθηση να μην χαλάσει η καλή ατμόσφαιρα των συνομιλιών.
Ποια λύση θα σου δώσουν αυτοί που βασανίζουν καθημερινά τους δικούς τους πολίτες επειδή διαφωνούν μαζί τους; Ποια λύση θα αποδεχτούν αυτοί που φυλάκισαν περισσότερους από όσοι είναι οι Τουρκοκύπριοι στις φυλακές της Τουρκίας μόνο με την υποψία της συμμετοχής σε ένα πραξικόπημα;
Το περιβόητο κυπριακό πρόβλημα δεν θα λυθεί επειδή κλαψουρίζουμε στη Λήδρας και στο facebook. Θα πηγαίνουμε και θα ξαναπηγαίνουμε στις Γενεύες όσο μας υποχρεώνει η ανάγκη. Αλλά φινάλε δεν θα υπάρξει όσο την έννοια της δικαιοσύνης τη θάβουμε για να εξυπηρετήσουμε τα πρόχειρα δικά μας αντανακλαστικά. Ως Ευρωπαίος ηγέτης, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν μπορούσε να μην κάνει στην ώρα του το αναπόφευκτο «τσεκ-ματ»…
Τολμούμε να δούμε την αλήθεια μέσα από έναν αληθινό κι όχι κλαμένο φακό; Αυτός δεν είναι άλλος από την έννοια του Πολίτη. Υπερασπίζομαστε τα δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων πολιτών, των Τουρκοκυπρίων πολιτών αλλά και των Τούρκων πολιτών. Είμαστε πολίτες του κόσμου! Αυτός είναι ο νέος κόσμος για τον οποίο αξίζει να αγωνιστούμε. Όχι για τον προσωπικό μας μικρόκοσμο.
